naar Sacarest  Homepage 

 naar LV Verslag Cor    naar  Sacarest Dagboek 2016

    naar  Agenda 2017  

 naar LV bibliografie      naar Licht Voeding Dagboek 2016

 

 

Het  Sacarest  Licht Voeding Dagboek  2017                                             opgetekend door rodolfo

 

 

 

Dit dagboek draag ik op aan Goddelijke Licht Voeding want dit is voor mij nu het grootste geschenk wat ik tot nog toe in m´n leven heb mogen ontvangen. Het lijkt me zinvol dit hier te beschrijven voor ieder die zich ervoor interesseert om zodoende dit toch nog onbekende gegeven wat meer bekendheid te geven.  Van 9 tot 16 september 2017, geven we hier in Sacarest weer een week over Licht Voeding om met elkaar ons er verder in te verdiepen en zo mogelijk ook eventueel te beoefenen. Zo trouw mogelijk zal ik me er voor inzetten om dit dagboek bij te houden. Anne ben ik zeer dankbaar want ze helpt me steeds met dit begrijpelijk te kunnen schrijven en ze is een eeuwige inspiratie bron voor me.

In een grot niet ver hier vandaan naar het zuiden, hebben mensen deze oude rots tekening gevonden. Het wordt geschat op meer dan 3.000 jaar oud. Voor ons symboliseert de figuur, de drager van de goddelijke kosmische energie of licht voeding en gebruiken we hier graag dit oer oude symbool of vignet. 

 

Het is een geschenk voor me dat onze huisgenoot Cor zich zover door me liet inspireren dat hij de licht voedings weg nu zelf ook loopt na in december vorig jaar ook de 21 dagen ondergaan te hebben. HIER kun je z´n verslag lezen.
De verslag legging in dit dagboek begonnen we vorig jaar en dat gedeelte kan je ook lezen door boven aan deze bladzijde of hier dit LichtVoedingDagboek2016 aan te klikken.
  Er worden in de tekst hieronder begrippen gebruikt zoals bijvoorbeeld in Blauw lopen. Die zijn in de tekst van vorig jaar uitgelegd en door Blauw aan te klikken krijg je ook de uitleg.
   
     
     
     

 
 
31 dec. 2016

graag wil ik met je delen wat er in de meditatie van vanmorgen kwam boven drijven.

wat is eigenlijk vrijheid en hoeveel toegang heb ik tot die vrijheid?
om te beginnen mis je misschien de hoofdletters in m´n schrijven. de vraag is nu, heb ik echt de vrijheid om dat te doen of liever, ze zonder bezwaar weg te laten? al een paar keer heb ik automatisch eerst de hoofdletter gezet en weer verwijderd om te zien wat het met me doet en inderdaad zit er iets van vrijheid in.
de vraagtekens of punten hierboven geven het einde van de zin al aan dus waarom ook nog eens erna een hoofdletter, toch? dus waar het voor mij om gaat is, hoe vrij zijn we eigenlijk om te kunnen doen en laten wat we werkelijk willen of kunnen doen?
eerst genieten, dan wennen, dan gewoonte en tenslotte verslaaft. dat zou zomaar op elkaar kunnen volgen. zo raken we zonder het in de gaten te hebben steeds meer onze vrijheid kwijt.
met anne snoep ik de laatste tijd al 3 x per dag m´n warme tomaten sapje als zij ging eten omdat ik er zo van geniet. eerlijk gezegd ervaar ik nu dat de volgende fase al volgt en gaat het wennen en wordt het een gewoonte en tenslotte raak ik er zo maar aan verslaafd. vrijheid is de keuze om het anders te kunnen doen, dat doe ik nu ook en laat de snoeperij weer staan en ga voor de essentie van Licht Voeding.  
andere essentiële verslavingen zijn volgens mij naast de bekende zoals roken en alcohol ook Eten, Tijd, Denken, Doen, Oordelen, Gewoontes, Smaak, enz.
met dat ik in de meditatie besefte wat ik eigenlijk allemaal zou kunnen loslaten ontstond een enorme ruimte en daar verdween ik toen in om daarmee ook weer eens aan de tijd verslaving te kunnen ontsnappen.
een prachtige mantra die me eigenlijk steeds weer alle vrijheid terug geeft is: waardeer wat is... 
de foto hierboven op de Campana geeft mij het ultieme gevoel van vrijheid.
als ik zo m´n bijdrage van vandaag hier terug lees en kijk, mis ik min of meer toch de hoofdletters, jij ook....
graag wens ik je het allerbeste en inspirerendste toe voor een nieuw en zoveel mogelijk vrij 2017 én verder...
 
 
 

 
 
6 jan. 2017

Voorzichtig maar steeds duidelijker begin ik in te zien waarom de licht voeding maar zo heel dun gezaaid is...

Om me heen ervaar ik een wereld waar het begrip voor inkeer en versobering lastig te vinden is ofwel een wereld waar eigenlijk niks snel genoeg gaat of groot genoeg is.
De licht voeding is een inzicht en levensstijl wat zich enigszins aan ons verstopt want de weg er heen is stevig afzien en de beloning komt pas erna dus waarom afzien als je nog niet weet of ervaren hebt wat je ervoor krijgt!
Hoe leg ik m´n licht voeding geschenk uit, wat eigenlijk alleen maar door ervaring te doorgronden is?
Vaak kan ik nu in een supermarkt zien waar ik me makkelijk in kon verliezen. Let op, de grote winkel heet SUPER markt!
Het voor mij nu zo bruikbare inzicht krijg ik door als maar weer wat afstand te nemen van waar het om gaat. Wat natuurlijk nooit lukt als je er middenin staat en hebzucht bevorderende muziek en kleuren over me heen gegoten krijg!
Waar kan ik me makkelijker in verliezen als in zo iets omvattends als fysieke voeding die in onze supermarkten letterlijk voor het grijpen ligt. Er is diep in mij een stil en groeiend verlangen naar meer geestelijke voeding en te makkelijk verwarde ik dat met fysieke voeding en als ik om me heen kijk zie ik herkenning in een steeds corpulentere menselijke omgeving.
Om nu dit kostbare inzicht te verwerven en te verwerken is die zo brood nodige afstand steeds belangrijker voor me aan het worden. Afstand nemen om te kunnen zien waar het om gaat. Boven op een berg heb ik een zicht waar de samenhang van deze wereld voor me veel makkelijker te zien is als dat ik er middenin rond loop...
 
Op internet vond ik een zeer inspirerend iboek over licht voeding en kan ik je zeker aanraden Life Style Without Food, van Joachim Werdin. Het bijzondere van dit boek is dat je het zo gratis kan aanklikken en lezen. Gisteren heb ik het op internet al doorgebladerd en zag er al wat belangrijke en kostbare geheimen in staan die zeer het lezen waard zijn.
De reis naar binnen die ik met de licht voeding zo veel toegankelijker ervaar brengt me bij mijn wereld reis die ik 5 jaar lang maakte toen ik nog geen 30 was. Op de foto kan je me door een vlakte in Kenia zien gaan. Nadat ik zo wat de halve wereld was doorgereden wist ik nóg niet waar de werkelijke schat te vinden is en gelukkig krijg ik er nu steeds meer de lucht van te pakken n.m.l. niet buiten maar binnen in ons.
 
 
 

       

 
 

 
 
15 jan. 2017

In me is het idee ontstaan om de Camino naar Santiago te lopen voor 300 km vanaf Burgos en die gedachte spreekt me steeds meer aan. Daarom loop ik soms op het strand, in een baai hier vlakbij, van begin rechts op de foto tot het andere einde links wat op de foto zichtbaar is en terug. Zo´n kleine 10 km met 1/3 in wat ruller zand om alvast eens wat te oefenen. Het viel me alles mee hoe goed dat ging en kwam de vraag boven drijven, waar komt al die kostbare energie in mij vandaan ...

 
Gisteren liep ik weer op dat brede en lege strand langs de zee waar alle ruimte was om te kunnen dwalen. Op de terugweg was links van me de zee en de zon en een prachtig geluid van de golven en om dat beter te kunnen binnen laten, deed ik  even m´n ogen dicht terwijl ik liep. Met dat ik daar zo voorzichtig liep gingen, bijna als vanzelf, m´n armen naar opzij met m´n hand palm naar boven en liep ik in Blauw.
Toen ik daar wat langzamer, voorzichtig en in blauw liep, met m´n ogen nog steeds dicht, bespeurde ik wat angst in me, om over iets te kunnen struikelen. Met dat ik de angst ervaar besef ik dat die angst me niks gaat brengen en laat de angst van me afglijden en daarmee opent zich ontroering in me en ervaar geleid te worden door iets wat veel groter is als ik zelf.
Enige tijd, die wel oneindig lijkt, loop ik zo langzaam verder en merk hoe kostbaar het is om nu zó hier aanwezig te kunnen zijn. Voel me bevoorrecht met wat de licht voedingsweg me sinds begin vorig jaar zo allemaal al gebracht heeft. Er is een hele kostbare deur in me open gegaan waardoor m´n binnenwereld zich steeds meer aan me manifesteert en langzaam maar zeker merk ik de verschuiving van m´n waarneming van buiten naar binnen. Heel dankbaar ben ik met deze verschuiving want jaren heb ik er al naar gezocht en nu merk ik dat m´n binnenwereld heeft besloten naar boven te komen. Hoe meer je zoekt, hoe minder je zult vinden ...
 
In de meditatie vanmorgen kwam een mantra van me boven drijven die me weer veel gaf. Waardeer wat is...
Met dat ik de woorden proef besef ik dat als ik niet zonder m´n gedachten kan, ik dus een gedachten junkie ben ofwel er aan verslaaft ben net zoals ik eerst ook aan eten verslaaft was. Ook besef ik dan, dat het mogelijk moet zijn om m´n gedachtes te kunnen waarderen ook al ben ik aan het mediteren! Als de gedachten toch eerst nog blijven komen, laat ik dan die gedachten sorteren op zinvolheid en waar ik ook nog van kan genieten én waarderen. Een behulpzame glimlach komt langs en verandert m´n denken in meer zachtheid en vriendelijkheid wat helpt bij m´n waarderen. Ik ervaar het als een voorrecht voor lichtvoeding gegaan te zijn, door wat ik er allemaal voor bijzondere ervaringen uit krijg maar vooral door met veel  meer respect om te kunnen gaan met m´n medebewoners op deze prachtige planeet. Zo kwamen de dieren langs die hun hele leven in kratten en boxen moeten doorbrengen zodat ze ons meer opleveren en beter smaken. Hoe zou dat voor mij zijn als mij dat als dier overkwam? Dan de groentes die gekweekt worden op grint in plastic kassen en nooit de buitenlucht en volle grond mogen ervaren zodat ze sneller groeien en wij mooier uitziende groente kunnen gebruiken. God zij dank dat ik aan deze dwaling niet meer mee hoef te doen. Mede daarom draag ik graag m´n lichtvoeding ontdekking uit opdat meer mensen de kans krijgen zich van hun eetgewoontes én verslavingen te kunnen ontdoen.
 
 
     
 

27 jan. 2017

Vanmorgen vroeg, toen het net licht begon te worden, was het ongeveer even over zeven. In m´n licht voeding heb ik minder slaap nodig dus heb ik meer ruimte om me te beseffen wat het leven me op het moment zo allemaal brengt.

Met dat ik daar zo comfortabel lag, viel er iets in m´n bewustzijn wat veel omvattend voor me was en waar ik eigenlijk aan verplicht ben hier over te schrijven want het is voor mij nogal groots.
Hier boven schreef ik al eens over verslaving maar wat me daar in bezig is gewaar te worden, is indrukwekkend.
Zoals ik al eerder mocht vaststellen dat eten een flinke verslaving is, wordt de volgende misschien wel denken! Wat je, volgens mij wel rustig kan stellen is: alles waarvan je beseft niet zonder te kunnen is een verslaving. Dit inzicht bracht me eerst bij denken maar als ik verder ga, kom ik bij oordelen en dan bij dat alles een naam moet hebben. Wat dan volgt is mind blowing want je zou zelfs zover kunnen gaan dat ook onze oppervlakkige ademhaling een verslaving is want we denken niet zonder te kunnen! Yogi´s kunnen bijvoorbeeld rustig 5 minuten zonder. Toen ik vanmorgen aan het mediteren was, kwam dit besef weer langs en haalde ik één keer in de minuut heerlijk diep adem en er tussen was het zó heerlijk rustig en vredig als ik eigenlijk zelden meemaak. Dus wat is ons gevoel en besef over vrijheid als we net als een junkie vol zitten met verslavingen? Daar besef ik weer de kracht van licht voeding want daar laat ik één van de grootste verslavingen los en besef me welke verslavingen er allemaal nog meer voor ons op de loer liggen.
Je zou zelfs kunnen zeggen dat ons Ego en dé aanstichter van al die verslavingen misschien dan wel echt dé grootste verslaving is...

Graag wil ik je uitnodigen ook de bijdrage van deze maand in het Sacarest dagboek te bekijken.

 

 
     
 
1 febr. 2017

Hoe wordt je gelukkig? Deze vraag stelde ik mezelf vanmorgen en besef dat ik in alle jaren van opvoeding en school of universiteit met de bijbehorende informatie niemand tegen kwam die me iets concreets heeft bijgebracht over hoe je gelukkig kan worden terwijl dat toch een zo belangrijk deel in ons leven is! Onbegrijpelijk dat zo iets nog steeds mogelijk is in onze huidige maatschappij.

 Vanmorgen lazen we op 1 febr. in onze Happines kalender van 2013 dat het weinig zin heeft je te veel te verdiepen in wat je pech is in dit leven maar liever hoe je er uit komt en dat je je beter bezig kan houden om te zien waar je geluk ligt en ontstaat. Want het is natuurlijk mooi dat je aan het begin van het nieuwe jaar geluk wordt toegewenst maar hoe moet je maar zelf zien uit te zoeken.
Om dus de daad bij het woord te voegen wil ik graag hier eens opschrijven wat voor mij m’n levensgeluksgevoel brengt in de hoop dat je er je voordeel mee kunt doen.
Echt helemaal boven aan staat nu voor mij , Waardeer wat is!!!  Deze mantra geeft me steeds weer meer inzicht dat geluk óók een eigen keuze kan zijn. Want me ergens aan ergeren doet me alleen maar ongeluk ervaren!
Dan is er de Licht Voeding omdat daarmee m’n levenskwaliteit met zo’n sprong vooruit is gegaan als ik niet voor mogelijk had kunnen houden. Hiermee is m´n levens intensiteit en waarneming zó toegenomen dat het levensgeluk me eigenlijk nu pas kan bereiken.
Dan is er het in Blauw lopen of zijn van me. Wat me daar steeds weer verrast is het belang en de kracht die er van uit gaat als ik m´n handpalmen open want die houden we eigenlijk altijd naar beneden. Probeer maar eens wat er met je gebeurt als je je handpalmen opent naar het licht. Het brengt mij steeds weer verrassend genoeg eigenlijk direct uit m’n hoofd in mijn lijfelijk hier en nu aanwezig kunnen zijn. Daarmee komt er elke keer een warme plek midden op m’n voorhoofd, wat zo verrukkelijk voelt en in me uitstraalt dat ik me er rijk én gelukkig mee voel. Deze blauwe ontdekking kwam overigens mèt de licht voeding...
Boven aan de lijst staat voor mij ook m’n Anne die me steeds weer verrast met haar inzet om samen de verbinding aan te gaan en daarmee liefde, geluk en betrokkenheid te genereren.
Kostbaar is voor mij ook deze goddelijke plek die Sacarest heet en waar we ons de rentmeesters van kunnen noemen.
Wat me ook nog helpt om gelukkig te kunnen zijn is m´n gekregen intelligentie, nieuwsgierigheid, het familie nest waar ik uit kom en wat geld op m´n bankrekening.
Zou jij me eens willen laten weten wat jou gelukkig maakt en hoe je dat ontdekt hebt?
 

 

 

 

     
 
10 febr. 2017

Vanmorgen werd me weer eens iets heel kostbaars duidelijk wat ik graag met jullie wil delen want het kan ook jou dienen en dat is mijn wens, dienaar te zijn en ik leg ook graag uit waarom.

Eerst de ontdekking. Gedeelde smart is halve smart zegt een spreekwoord en voor mij raakt dat een gevoelige snaar in me aan. Al vele jaren heb ik in me een hele grote schreeuwlelijk die de medische wereld gemakshalve maar tinnitus noemen. Aangezien niemand daar iets van kan zien of horen bestaat het dus kennelijk niet want niemand vraagt me er iets over dus helaas geen gedeelde smart en ben ik er dus eigenlijk altijd alleen mee want het is niet mijn weg om ongevraagd met m´n sores te koop te lopen. Met dat ik dit nu schrijf voel ik de tranen in m´n ogen ontstaan. Het is schokkend voor me om te beseffen dat kennelijk voor de mens alleen iets bestaat als je het kan waarnemen of ervaren. Wat gaat daardoor ontstellend veel aan onze neus voorbij. Zo ook met onze lichtvoeding. Als we gisteren bij onze buren op bezoek zijn voor de opening van een nieuw meditatie jaar, waar 4 monniken het komende jaar zich in stilte en mediterend terug trekken, heeft niemand één vraag over onze lichtvoeding terwijl ze weten dat we het beoefenen.
Nu de vertaal slag naar binnen want zo buiten zo binnen. Hoe staat het met de schreeuw lelijk die we gemakshalve maar even het Ego noemen? Die krijgt meestal al onze aandacht want hij maakt veel herrie in ons hoofd. Daartegenover is onze ziel heel verstild en wacht rustig af tot we hem aandacht willen geven bijvoorbeeld in onze meditatie. Als we onbekend zijn hoe we langs een veel prater heen kunnen komen want op bijeenkomsten krijgen de veel praters alleen maar meer aandacht en de wat stillere mensen weinig tot geen. Weer zo buiten zo binnen. Dus hoe zou het zijn dat we op een bijeenkomst gaan oefenen om de veel prater stiller te krijgen en de verstilde mede mens uit te nodigen te vertellen wat hem bezig houd? Op deze manier gaat onze dictatorachtige schreeuwlelijk, het Ego zich uiteindelijk opstellen en gedragen als onze verstilde dienaar én vloeien binnen en buiten in elkaar over, let maar op!

 

 
     
 

12 febr. 2017

Vanmorgen in de meditatie ervoer ik zoveel warmte in m´n naar boven geopende handpalmen dat het zelfs iets zeer deed. Het was bijna als of er een iets té warme ronde steen in m´n handpalm lag.

Na een poosje er door gefascineerd te zijn begon ik gekriebel in m´n neus te voelen en boeiend genoeg was met dat de kriebel toenam, de warmte in m´n hand juist af nam!? Toen een poosje later de kriebel weer vanzelf langzaam verdween kwam verwonderlijk genoeg de warmte in m´n hand weer terug. Dus is de waarneming van de warmte er nu door daadwerkelijke fysieke registratie of door m´n aandacht!?
Steeds vaker merk ik dat m´n naar boven geopende handpalmen me veel meer laten waarnemen, ook zonder dat ik m´n armen erbij in Blauw naar buiten open. Wat is dat, waar komen die extra sensatie mogelijkheden vandaan? In meditatie is een gebruikelijke houding om met gekruiste en dus geopende benen op de grond te zitten en met ook geopende handpalmen op de knieën gelegd, de energie binnen te laten. Boeiend genoeg is er natuurlijk geen energie om binnen gelaten te kunnen worden want we zijn in alles is één verbonden maar is het de kunst om met het gevoel en misvatting op te houden dat de energie door het Ego wordt tegen gehouden! 
 
 
     
 

 

14 febr. 2017
 
Weer kwam er in de meditatie wat bijzonders langs. Op een rijtje kwamen in een soort diashow achtige setting de gezichten van mezelf en sommige dierbaren langs en het duurde even voordat ik doorhad wat me getoond werd én de bedoeling was. In elk gezicht  was een lichte en een donkerder kant ofwel licht en schaduwkant. Echter er kwam ook het plaatje langs van mijn gezicht met de gespiegelde lichtkant. Over dit plaatje hadden anne en ik gisteren een aanvaring ofwel kwamen onze schaduwkanten in botsing en vergaten we naar elkaars lichtkant te kijken.
De kunst is het dus om de lichtkant te laten domineren en daarmee de schaduw te laten smelten en zo de Ego dictator je dienaar te laten worden. Dat was de boodschap van deze kostbare diashow die ik als een juweel lang bij me zal dragen.
 

        

 

 

 

 

vader                         anna                           dolf                               rodolfo                              anne                              ben

 
     
  23 febr. 2017
 

Vanmorgen in de meditatie werd me een sleutel aangereikt en hij paste zowaar toen iets in me hem omdraaide.

In het begin van m´n meditatie steun ik regelmatig een aantal dierbaren die heling nodig hebben. Dit bracht me al in het bewust-zijn dat er meer is als wat ik besef of waarneem. Wat later kwam toen de behoefte voorbij om m´n voertuig te danken. Zodat ik besefte wat een prachtig lichaam ik heb gekregen. Ook wat een uniek stel ogen die alles waar kunnen nemen. Toen het besef dat ik een kostbaar intellect gekregen heb om te kunnen gebruiken. Daar viel een muntstuk voor m´n neus want mét het besef van de intelligentie die ik gebruik kwam er een inzicht dat ik dus méér ben als dat lichaam van me of die ogen maar ook méér ben als die intelligentie! Dat raakte me want dat is zo´n intens deel waar ik me mee vereenzelvigde dat er een  besef op z´n plek viel van méér te zal als dat deel.
Daar ging er een deur voor me open waar de eeuwigheid en de eindeloosheid langs kwamen en weg was ik voorbij waar nog woorden kunnen weergeven...

 

 
     
 

 
 

26 febr. 2017

Gisteren was ik bezig in m´n houten huisje om de boekenkast die te vol staat met wijze boeken wat op te krikken omdat die geleidelijk bezig was om door de vloer te zakken.
Toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik dat ik me wat aan de kast met zoveel wijsheid vertilt had want ik voelde een pijn in m´n onder rug die ik herkende van vroegere vertillingen. Het iets later in Blauw lopen bracht me weinig verder als me zorgen maken om m´n pijnlijke rug. Toen kwamen in de meditatie wat mensen langs die me het idee geven niks meer met me te maken willen hebben en me niet echt zeggen waarom.
Het voelt als of de schaduw voorzichtig bezig is me in te halen en ik merk daarmee min of meer gefaald te hebben en ook de moeite om dit hier nu neer te schrijven en toe te geven dat ik de neiging heb niet naar de schaduw te willen kijken en dan haalt die me dus in...
Hoe nu de moed op te vatten om dit minder mooie geschrijf ook aan m´n dagboek toe te vertrouwen.
Het is alsof de foto het al zegt want zo zag de glimlach er vanmorgen uit.
Toe te kunnen geven dat ik van mezelf ook eens mag falen geeft me al weer iets meer lucht en besef dat de schaduw beter onderzoeken en te leren kennen ook rust brengt. De kruidenier vroeg vroeger altijd of het misschien een onsje méér mocht zijn en nooit een onsje minder. Vandaag voelt het echt 2 onsjes minder

 

 
     
 

 
 
28 febr. 2017

Waar te beginnen want er kwam vannacht een waterval van goddelijke mogelijkheden over me/ons heen, misschien wel door de schaduw van een paar dagen terug...

Het begon met het besef dat we te vaak en te veel bergen nutteloze gedachtes bij ons dragen.
De manifestatie van de Licht Voeding die zich aan Anne, Cor en mij voltrekt is absoluut een wonder.
Als we nu dus zo ontdekt hebben dat wonderen écht kunnen bestaan, laten we dat dan ook eens helpen gróter te worden en onze gedachte kracht beter te gebruiken opdat het Paradijs weer voor ons allen méér zichtbaar wordt.
Wat erg helpt om ons denken zinvoller te benutten is om bijvoorbeeld mantra´s te zeggen ofwel in stilte ofwel hardop.
Dus in plaats van te denken, Oh, wat doe ik dat nu toch weer stom ! Kan je ook zeggen, laten we eens kijken hoe we dat zinvoller kunnen doen
Overdenk ook eens of ons kijken naar een TV journaal iets toevoegt aan de constructieve positiviteit van ons en het leven op deze aarde. 
Zou het lezen van en of het kijken naar zoiets als een detective film iets zinvols toevoegen aan onze wereld...
Laten we vooral heling naar elkaar sturen dus bijvoorbeeld naar een liefdevolle oude oom van me die worstelt met Alzheimer.
Als we de kracht van het Matrix principe beseffen, waar bijvoorbeeld een vrouw door de ziekte overschrijdende gedachtekracht van 2 monniken voorgoed van een ongeneselijke hersentumor afgeholpen kan worden, wat is er dan allemaal nog meer mogelijk?
Te veel hebben we ons altijd uitgedrukt met ´ik´ terwijl als je goed luistert is dat ´ik´ afscheiding bevorderend.
Laten we meer de kracht van het gezamenlijke ontdekken en ons meer uitdrukken in ´wij´ en laten we voorgoed de kracht van het samen-zijn bevorderen.
Dit is voor mij een belangrijk deel van de kracht van de Camino de Santiago, om allemaal als pelgrim dezelfde kant op te lopen en religie nieuw leven in te blazen die ver voorbij de boodschap van de kerk gaat. 
M´n droom is dat hier een soort olievlek gedachtegoed uit zou kunnen ontstaan en we elkaar kunnen inspireren om ons meer naar het licht te draaien, als te veel naar de schaduw te blijven staren.
In Amerika heeft de TM (transcendentale meditatie) beweging een mind blowing experiment gedaan waar je misschien als eens van gehoord hebt maar voor het geval het niet zo is, hier is het dan.
Het bleek dat Los Angeles de crimineelste stad van Amerika was. Toen heeft de TM beweging 3 weekenden steeds met een maand ertussen, net zo veel TM beoefenaars als 5 % van het bewonersaantal van de stad L.A. ingevlogen. In grote vliegtuighangaars hebben de TM mensen op die 3 weekenden op positiviteit gemediteerd voor de stad L.A. In die 3 weekenden ging het criminaliteits percentage met ruim 20 % omlaag.
Als wij 1 op de 20 mensen om ons heen weten te besmetten met de zeg maar, de herinnering aan het paradijs gedachte, veranderen we langzaam maar zeker deze wereld en wordt het paradijs steeds meer zichtbaar! Doe je mee?
Dank je wel voor het lezen van m´n gedachtegang en graag hoor of lees ik eens wat het met je gedaan heeft!
 
 
     
 

 
 
9 maart 2017

Dierbare lezer van me, er is me iets gebeurt wat bijna te groots en te kostbaar is om met jullie te kunnen delen.

Het voelt op dit moment als in een beroemd theater te zitten met een zaal vol mensen. Het is heel stil want ieder is vol verwachting van wat komt en ieder weet dat het iets heel bijzonders is wat er aan zit te komen. Het ongewone is nu dat er in me een verstilling is die voortkomt uit een gevoel van openbaring, ´´het´´ heeft zich aan me geopenbaard. Ik weet al wat er op het toneel zal verschijnen. De lang verwachte droom toont zich aan me in een continuüm. Het is aan het komen én het is er al.
Misschien is dit wat te abracadabra achtig voor jullie maar het gevoel wat het me geeft is oneindig mooi.
Vanmorgen bij het wakker worden had ik eigenlijk nog geen idee wat er stond te gebeuren op deze donderdag. Echter langzaam maar zeker begonnen de eerste dingen voorzichtig op z´n plaats te vallen. 
Cor maakte vanmorgen aan het ontbijt deze foto van me en misschien zie je waar het om gaat. Het is voor me op z´n plek gevallen.
Of dit gevoel blijft zal de tijd ons leren maar wat nu is en wat er nu door me ervaren wordt kan niemand in deze hele wereld me meer afnemen.
Dus dit jullie nu schrijven is ook kostbaar voor me omdat jullie kostbaar voor me zijn en steeds meer worden want met dat jullie dit lezen krijgt Licht Voeding onherroepelijk meer draagvlak. Wat mij én Cor door onze omschakeling naar Licht Voeding overkomt, zou ik jullie allemaal erg graag cadeau willen kunnen geven want het is het kostbaarste wat we tot nog toe in ons leven hebben kunnen ervaren en meemaken en wie weet wat er nog komt...
Dit moest me echt van het hart en ervaar, door wat zich nu aan me openbaart, it will never be the same again ... wat er ook gebeurt.
 
 
     
 

 

 

12 maart 2017

Donderdag was een dag waar de ziel me in de meditatie omarmde en me geleide naar de oneindigheid en het voelde als de eeuwigheid me eindelijk te beurt was gevallen. Het universum ruste gewichtsloos in m´n handen. Elk oordeel was met het ego gesmolten en er was alleen waardering voor wat is...

De herinnering kwam langs dat Eckhart Tolle ook zoiets was overkomen en hij besefte dat de ziel wat hulp nodig heeft om de gewenning aan de dictatuur van het ego op te kunnen lossen. Hij ging weken lang elke dag van vroeg tot laat aan de rand van een vijver zitten en keek naar de rond zwemmende eentjes die de eeuwigheid in zich hadden en lieten zien. Hij deed niks anders en daar kreeg hij de blijvende verworvenheid van de ziel geschonken en werd het ego z´n dienaar.
Het voelde bij mij dat het donderdag niet op kon, doch ergens op de dag begon ik toch weer voorzichtig iets te doen want er is nog zoveel hier rond het grote huis wat om aandacht vraagt. Het verlangen werd daardoor in me geboren om dit unieke kostbare eeuwigheid voedende zijns bewust-zijn en gevoel te kunnen behouden. Dát was nu juist vanaf nu gezien, hét begin van de her-overname van de heerschappij van het Ego. In het doen raakte m´n zijns ervaring naar de achtergrond. Met verlangen duwde het ego me zachtjes uit de ervaring van eeuwigheid. Langzaam maar zeker gleed het Ego weer bij me binnen en de eeuwigheid van de ziel trok zich voorzichtig nederig langzaam terug. Toch blijft de ervaring van dit wonder van de ziel me voeden en geeft me in diepe dankbaarheid richting en stevigheid door weer eens aan m´n bestemming geproefd te mogen hebben. 
 

     
 

18 maart 2017

Vanmorgen kwam in m´n meditatie een indrukwekkend kruis te voorschijn en het lukte me om er zonder oordeel naar te blijven kijken. Langzaam maar zeker werd me de betekenis van het symbool duidelijk.

In onze christelijke religieuze traditie is het kruis een enigszins beladen symbool geworden. In de meditatie werd me daar een andere betekenis geschonken n.m.l. die van bewust-wording.  Als we naar de horizontale as kijken van het kuis staat die voor het aardse, de horizon met als thema´s, fysiek genieten zoals van eten, van kijken en zien, van ervaren, van iets aanraken enz. De verticale as staat voor het on-aardse. Het deel van de as wat naar beneden wijst vertegenwoordigd de schaduw, de pijnlijke ervaringen, het leiden, de worstelingen enz. Terwijl het bovenste deel van het kruis ons de weg naar boven wijst, naar het spirituele deel van ons bewust-zijn.
Op 26 okt. 16 was het kruis ook al in de aandacht maar graag gaan we een stapje verder want er zit veel meer in.
Waar de twee wegen elkaar kruisen is ons centrum en hart chakra. Meestal worden we in één van de twee assen door ons ego naar beneden getrokken.
Daar komt nu voor mij Licht Voeding in het spel want licht voeding heeft voor mij daar de aantrekkingskracht op de verticale as naar boven laten ontstaan. De ervaringen die uit licht voeding voortkomen hebben m´n levenservaringen op het spirituele vlak, sterk vergroot.
Al meer dan 40 jaar is Mediteren een belangrijke oefening voor me maar met de lichtvoeding is het van een stevige concentratie oefening, naar een wonderbaarlijke avonturen reis geworden.
Zonder de integratie van de bovenste tak van het kruis was er voor mij meer afscheiding en verdeling in m´n leven. De aantrekkingskracht van de bovenste as laat me zien en ervaren dat er geen afsplitsing meer hoeft te zijn. Dit geeft me zo´n completere en holistische re levenservaring dat mijn leven eigenlijk nu pas min of meer voor me begint! Laat dit dagboek daar een spiegel van zijn. 
 
 
     

 

 

 

 

 

           

24 maart 2017

Dinsdag gaven we onze eerste lezing over licht voeding in het openbaar. Het was een soort vuurdoop of de toehoorders licht voeding zouden willen aannemen als mogelijkheid of het gelijk zouden verwerpen.

Gelukkig lukte het om de belangstelling bij de toehoorders te wekken.
Een kostbare ingang was om te vermelden dat m´n geluksgevoel en levenskwaliteit vanaf vorig jaar met de factor 10 is toegenomen! Hoe komt dat? Door me te laten Voeden door Licht ! Durven te geloven dat dit mogelijk is was essentieel en er dan voor te gaan...
Bij sommigen was er eerst grote verwondering maar die ging steeds verder open naar belangstelling met dat de lezing voortging.
We vroegen aan het begin eerst aandacht voor de hersengymnastiek die Licht Voeding van de toehoorders vraagt want het idee dat je moet eten om te overleven los durven laten is behoorlijk grensoverschrijdend.
We nodigden mensen uit de bereidheid in zichzelf op te zoeken om grenzen te durven overschrijden om nieuwe gebieden te kunnen ontdekken. Belangrijk om te vermelden was dat licht voeding een geschenk is aan jezelf en je niemand hoeft te bewijzen dat je zonder eten kunt leven, want daar gaat het niet om. Wat veel belangrijker is wat er zich allemaal in je bewustzijn voor je opent als je eten loslaat.
In een verhaal vertelden we over hoe m´n lichtvoedings weg was begonnen in een Vision Quest programma wat we afgelopen zomer in Sacarest hielden. Vision Quest is een oud indianen ritueel waarin ze 4 dagen het eten en drinken achterwege laten om in de `Zoektocht naar Visie` te geraken.
Ik vertelde dat de VQ voor mij de start was van de LV en hoe deze 2 wegen in het begin parallel liepen. Intens was het toen om na 3 dagen m´n oude ik, in een zelf gemaakte graftombe te laten sterven en te ervaren hoe een nieuw zelf werd geboren die rodolfo genoemd wilde worden.
Als je meer over m´n Quest ervaringen wil lezen en beluisteren kijk dan in m´n LV dagboek bij 10 okt. 2016.
 
Het thema van de lezing was grensoverschrijding en is een kostbaar onderdeel in LV omdat daarmee grenzen wegvallen die ruimte geven aan bijzondere eenheidservaringen. Als het gevoel van afscheiding smelt, groeit meestal tegelijk de ervaring van eenheid.
Het geven van de lezing en de uitwisseling met de toehoorders was kostbaar en voor Anne en mij zeker de moeite waard én smaakt naar meer...
 
 
 
 

 
 
27 maart 2017

Dankbaar zijn we en hebben diepe bewondering voor de trouw die onze huisgenoot Cor heeft aan de licht voedings weg die hij loopt. We merkten dat de verleiding bij me begon te winnen van weer wat te veel lekkernijen te snoepen en dank zij het trouwe kostbare voorbeeld van Cor werd m´n dwaling voor me zichtbaar! Hij schreef z´n ervaringen in een verslag als je HIER aanklikt kan je dit lezen.

Vandaag worden het weer slechts een ochtend en avond glaasje warme tomaten sap en de verwondering overviel me hoe kostbaar het net smaakte! Het zit dus toch weer allemaal tussen onze oren want het ego blijft op de loer liggen om te zorgen dat de echte vrijheid weer aan onze neus voorbij gaat en we ons toch maar verslaven aan afhankelijkheid, oordelen en splijting. Ook helpt het Camino plan om voor de vrijheid te gaan in plaats van alsmaar weer te willen snoepen en dat dus echt los te laten. Ga liever vrij lopend en zo licht mogelijk door het kostbare landschap waar al eeuwen voor me, pelgrims gingen. Mijn pelgrims weg is de weg van de Goddelijke Voeding waar we onze innerlijke diepe Goddelijkheid aan kunnen voeden en ervaren...
De weg die er voor me licht en versterkt wordt met de Camino, wordt me steeds kostbaarder en zoveel meer komt het goud van de innerlijke weg langs.
 
 
     
 

Nel

2 april 2017

Vannacht werd me weer ruim tijd gegeven doordat m´n lichaam verschoont bleef van intensieve spijsverteringsarbeid.

In die tijd werd m´n bewustzijn als het ware overspoeld met dankbaarheid wat me zelfs tranen in m´n ogen schonk.
Langzaam maar zeker werd me in het duister het enorme geschenk van dankbaarheid zichtbaar en kwam er een prachtig gezang in me omhoog, Gracias a la Vida van Mercedes de Sosa die dit werkelijk zo intens mooi zong dat weer m´n tranen gingen stromen...    Als je Gracias aanklikt kun je het beluisteren....
Ze zingt vrij vertaald, Met dank aan het leven dat me zoveel schenkt. Dat besef ging door me heen toen ze het zong.
Later werd me steeds meer duidelijk dat dankbaarheid uiten de schoonheid en het geschenk van dankbaarheid alleen maar meer versterkt. Want het is vooral ook naar ons zelf én de ander een krachtige verbindende energie die je terug krijgt door dat je ziet wat het met de ander doet. Dankbaarheid uiten doet alleen maar goed en waarom is het in onze cultuur helaas nog zo´n schaars artikel want wanneer werd je voor het laatst oprecht zo bedankt dat het je ontroerde? Zou dit weer een Ego actie kunnen zijn?
Dus graag nodigen we je uit om vandaag hiermee te gaan oefenen. Vraag jezelf eerst eens af hoeveel procent van je gedachtes, gemiddeld genomen vervuld zijn van dankbaarheid.....
Dat is gemakkelijk te veranderen en te vergroten door ons zelf er meerdere keren per dag of uur aan te herinneren welk cadeau we ons zelf én de wereld om ons heen geven door dankbaarheid te ervaren én vooral ook te uiten. Want echt door je dankbaarheid te uiten zal je zien wat je daarmee laat ontstaan. Meestal verras je de ander er zeer mee vooral als het oprecht is en uit je hart komt, want wie doet dat tegenwoordig nog? Ja, in sommige iets te gelikte winkels wordt je bedankt voor je aankopen die je net bij hen deed maar was dat oprecht? Toch geeft het een iets beter gevoel als dat ze het niet zouden zeggen dus het werkt toch, zelfs als het wat gemaakt is. Doe je mee en ga je vandaag je zelf én de wereld dit geschenk van dankbaarheid geven?
Grote dankbaarheid ontstaat er in me door te beseffen dat m´n moeder me de eerste 9 maanden de gelegenheid gaf om in haar te kunnen ontstaan en wonen voor m´n broodnodige start in dit unieke leven en daarvoor ook nog met succes baarde! Dank je wel lieve Nel!
 
 
     
 

 
 

anne oefent voor de Camino

 
 
 
11 april 2017

We begonnen deze dag op het voorplein, met rond de twee staande boomstammen als maar vertraagt rondjes te lopen. Het mooie is dat dit soort oefeningen me tegenwoordig min of meer geschonken worden en wie weet waar het vandaan komt. We lopen dan in blauw, alvast met onze Camino rugzak met zo´n 8 kg draag gewicht en op onze schouders een wandelstick waar we onze armen in lussen aan hangen zodat we in blauw ontspannen kunnen ervaren wat is. Het fascinerende is dat na een rondje of 10 m´n herinnering naar vroeger toen ik jong was ging en toen wel eens LSD gebruikte en het zelfde effect ontstond nu weer en we in een stoned gevoel raakten! Hiermee verbinden we ook, ons unieke Best of Sacarest gevoel, met de straks te lopen Camino de Santiago! Na een half uur rondjes lopen zitten we dan op een stoel nog een poos in de zon te mediteren. Dit combineren we met een sungazing methode die ons steunt in de Licht Voeding. Door het eerste zonlicht van de dag binnen te laten, ervaren we voeding en gaat de meditatie steeds dieper. Met dat de zon bij me binnenloopt ontstaat er een gevoel van de afmeting tot de zon. Een poosje is m´n brein sprakeloos en er begint in me, Open je zich alsmaar te herhalen. Even erna gebeurt het kostbaarste want het HEEL-AL manifesteert zich in al z´n ruimte in me. Over bewust-zijns verruiming gesproken ...

We beseffen ons dat we weer eens heel bevoorrecht zijn dit alles te kunnen en mogen ervaren. Gisteren gingen we naar Benidorm waar een APK station is om onze bus te laten keuren en daar werd het bijzondere van onze unieke Sacarest vallei alleen nog maar duidelijker. De komende tijd zullen we meer van dit soort dingen moeten ondernemen om alles voor te bereiden voor onze wandeltocht op de Camino naar Santiago in noord west Spanje waar we eerst met onze bus heen gaan. Onze oefening is nu om het uiterst verfijnde gevoel wat het mediteren en in blauw lopen ons geeft te behouden in de totaal andere wereld beneden aan de kust.

 

 
     
 

 
     
 
14 april 2017

In het rondjes lopen vanmorgen op het voorplein liep de zon weer onverwachts bij me binnen. Het werd me duidelijk dat het ego eigenlijk steeds van alles doet om me daar nu juist uit te houden met allerlei gedachten en aandacht voor de afscheiding door middel van b.v. angst. M´n met open armen en handen lopen of zijn is ook steeds weer een sleutel naar de verbinding in de eeuwigheid. Toen ik iets later weer zo met handpalm open zat te mediteren en m´n ogen iets naast de zon hield liep het stoned gevoel weer zo intens binnen als ik vroeger alleen maar durfde dromen of alleen met LSD kreeg. Hoe heeft het ego me daar zo lang vanaf weten te houden!? Want zelfs slikken is al een manier om uit de verbinding te geraken want met het slikken slik je als het ware het eenheids gevoel door en weg.

 
Bij het ontbijt besefte we ons dat eten eigenlijk ook een ego truck én verslaving is want we eten ons nu juist uit het besef van de verbinding!!!
Nog verder ging de ontdekking want met het slikken van ons voedsel maken we elke keer juist niet de verbinding naar boven maar tegen gesteld en blijven we meer in de aardse afgescheiden energie
Net waren we weer aan het trainen voor de Camino en liepen we met rugzak en ook met de walking stick op ons nek en met lussen in Blauw. Toen we onder de grote boom met grote gevulde rugzak in Blauw het korte paadje stijl naar boven liepen ervoeren we een dijk van een balans als van een koorddanser, het liep zo soepel en vreemd genoeg zonder Blauw niet, hoe werkt dat allemaal...
Terwijl ik dit in typ stroomt er nog steeds een Alfa gevoel door me heen van het vroegere LSD kaliber...
Kostbaar om dit nu zo met je te kunnen delen want dit hele in Alfa zijn gebeuren betekend steeds meer voor me én het is lastig om het met iemand te kunnen delen, hoe is het voor jou als ik weer eens deze bijzondere materie met jou deel? 
 
 
     
 

19 april 2017

Gister overkwam me iets bizars wat de laatste tijd me al een keer eerder gebeurde maar gister overtrof alles.

Zoals ik al eerder vermelde is er sinds vele jaren altijd tinnitus in m´n hoofd, soms zo intens dat ik er voor moet vechten om het te kunnen verdragen.
Dat lukte me gister niet meer en ging het met me aan de haal. Zelfs zo sterk dat ik de moed voor het leven begon op te geven. Er was zo´n waanzinnig lawaai in m´n hoofd dat het leek me te kunnen verslaan. Gelukkig kon ik m´n ellende met Anne delen en konden we samen de tranen rijkelijk laten vloeien. Vandaag kan ik er god zij dank weer door heen kijken door te beseffen dat het uiteindelijk draait om te durven loslaten, zelfs de angst voor de dood en ontdek daar in iets zeer waardevols. Het wordt me duidelijk dat m´n ego weer even nog zo sluw was én misschien wel bang was om z´n macht over me te verliezen, dat ie in staat was zo´n ervaring als gisteren nog op me los te laten. Ongelofelijk toch? 
Het bijzondere is dat de tinnitus nu nog net zo intens aanwezig is alleen dat het me nu weer lukt om er geen verzet tegen te hebben maar acceptatie én zelfs weer wat nieuwsgierigheid naar z´n boodschap. De tinnitus is een gebrek waar ik over struikelde maar in de loopmeditatie vanmorgen werd me duidelijk dat er 1.000 maal meer in m´n lichaam perfect voor me werkt dus hoe kostbaar om dat te beseffen en het zogenaamde gebrek gewoon los te laten!  Het Camino avontuur komt dichterbij en de praktische dingen beginnen me al aardig meer bezig te houden en dat helpt ook. Er zat vanmorgen een muisje in de muizenval want hij knaagt s´nachts zo dat ie ons uit de slaap houd. Toen ik hem zag ervoer ik herkenning want ik zat ook even via het ego in de val van de tinnitus. Het lukte me om mijn tralies te laten verdampen door inzicht en het muisje hebben we weer de vrijheid teruggegeven een flink eind verder op in de natuur. Om dit nu met je te kunnen delen is ook weer een mogelijkheid om langs m´n ego heen te kunnen komen want er was eerst misschien wel iets van schaamte over m´n ´falen´   Laat los...
 
 
     
 

25 april 2017

Vanmorgen draaide ik weer m´n rondjes op ons voorplein voor het grote huis en onder de grote boom.

Op m´n rug droeg ik nu m´n rugzak met de echte spullen die mee gaan op de Camino i.p.v. de 2 flinke flessen water waar ik de laatste weken mee liep. Het werd me duidelijk dat de rugzak beduidend meer woog! Oeps...
Toen besefte ik iets wat bijna te simpel maar heeeel belangrijk voor me was. Alles wat in die rugzak zit kan ik eigenlijk ook thuislaten. Dus hoezo, hij is te zwaar. Daar viel m´n munt op z´n plek want deze ontdekking gaat voor veel meer op! Misschien wel alles!
Met dit besef over het gewicht van de rugzak werd me bewust dat ik in m´n denkbeeldige rugzak alles heb zitten waar ik me bijvoorbeeld aan erger of me tegen verzet. Als ik elk detail uit m´n rugzak, kan loslaten kan ik ook elk detail van m´n verzet loslaten!!! Toen werden m´n rondjes ineens heel anders want bij elk rondje liet ik wat los, iets van ergernis viel van me af, iets van last op m´n schouders viel van me af én ineens hoorde ik in het dal de nachtegaal zingen, toeval of valt het me toe...
Toen kwam de klap op de vuurpijl want die tinnitus in m´n hoofd vertelde me ineens wat ie me al jaren probeert te laten weten: Laat alles los ofwel dat ik in m´n hoofd hoor waar ik me altijd al aan erger!!! Alles wat eigenlijk te zwaar voor me is kan ik, als ik echt wil, dus ook loslaten...
Zo ook het hele voedsel verhaal waar de mensheid bijna bezig is aan ten onder te gaan, omhakken van het oerwoud voor de palmolie industrie, zwaarlijvigheid, allerlei ziektes enz...
Als we willen kunnen we beseffen dat we eigenlijk al eeuwen in het paradijs wonen...
Dit inzicht neem ik mee op de Camino waar Anne en ik morgen naar op reis gaan met onze rugzakken in onze bus die ons naar het door ons gekozen beginpunt brengt. Iedere pelgrim heeft zijn eigen beginpunt en tijd en toch lopen we samen naar Santiago de Compostella. Het amandelhouten kruis wat ik gemaakt heb van hout uit onze vallei wijst me de weg op onze reis en hangt daarvoor om m´n nek...
 
 
     
 

 

Donderdag 27 april

We kwamen door Avila en bezochten het huis van Teresa. in de soort kerk stond ik in blauw. Toen liep er zoveel bij me binnen dat de energie me teveel werd. Het ego wilde me weer te grazen nemen en liet ik de verwarring gaan en de stroming ging toen pas lopen...... Vreemd genoeg kwamen we daarna bij een klooster waar ik op de trap viel net als in de Pyreneeën vorig jaar waar ik m´n pols brak...... Nu in het hostal lag ik heerlijk in een warm bad omdat door de val m´n ribben links flink pijn deden. Echter werd de pijn later op de avond steeds sterker zodat ik zelfs moeite had met ademen. Toen we net in bed lagen werd het me teveel, de pijn, het ongewisse van de Camino-start, enz. Het vloog me zo aan dat ik de Camino-moed opgaf en in stevig huilen dat met Anne deelde en haar vertelde de Camino op te geven want zo een rugzak dragen zat er echt niet in ..... 

 
     
 

 
     
  Vrijdag 28 april

De Goddelijke matrix kwam te hulp want vandaag begint toch de Camino naar Santiago.
Vannacht al werd ik wakker en voelde dat de stekende pijn in m´n zij weg was !? Ademhalen ging weer als altijd en was ik geheeld. Wat was er gebeurd? Een wonder? Ik deelde het wonder met Anne en ook zij was zeer verwonderd. Later op de dag waren we in de kathedraal van Leon, een prachtig monumentaal gebouw. Toen ik bij het middenschip in het zonlicht stond dat door de schitterende gebrandschilderde ramen scheen, gingen m´n armen als vanzelf open en in Blauw en stroomde de goddelijke energie weer ruimschoots door me heen, inclusief m´n handpalmen die heet werden. Een eindje verderop zat Anne voor het altaar te mediteren en ik deelde wat me net overkwam, tranen van ontroering vloeiden weer rijkelijk. M´n brein kon er gelukkig niet bij. Later besefte ik dat de soort emoties die ik net in de kathedraal had toch weer gevoed worden door het ego en probeert me dus nog steeds op zo´n moment min of meer de baas te zijn. Maar ja het ego van me ervaart dat z´n leiding aan het omgaan is in dienen. 
 

 
     
     
 

 

 

Zaterdag 29 april

We hebben de eerste dag als pelegrino erop zitten met 13 km op de teller. M´n rugzak weegt ongeveer 8 á 9 kilo en is 1/3 van het gewicht wat ik vorig jaar afviel maar voelt 2x zo zwaar, hoe werkt dat? We vertrokken uit Leon door de eerste 10 km, die uit oninteressante buitenwijken bestond, per bus te doen. Net buiten de stad begon de groene wereld en onze wandelweg. De officiële Camino ging 20 km langs de autoweg en gelukkig was er een alternatieve route door de campo zonder verkeer. Deze route ging naar Villar de Mazarif. In de stilte van het platteland en het ontbreken van verkeer hoorden we de nachtegalen om ons heen de prachtigste fluitconcerten geven. In de dorpen die we doorliepen zaten op vele plekken ooievaars op hun nesten om hun jongen te voeden. In het hostal in Mazarif had een man een spirituele ervaring op de Camino gehad en begon er daarom een hostal voor pelegrinos.
 

 
     
 

 
     

 

 

Zondag 30 april

We zijn inmiddels aan het einde van onze tweede Camino dag en hebben weer een heerlijke slaapplek gevonden met medereizigers of pelgrims. Wat me toch verwonderd is, dat met het minimale wat ik af en toe snoep m´n lichaam toch de energie heeft om tegen de storm vandaag in te lopen bij een temperatuur van 5 graden en regenvlagen trotserend. Zelfs in de storm voel ik de energie in m´n handen als ik in blauw loop in de lussen van m´n stok die op m´n schouders en rugzak steunt. Het is kostbaar dat Anne nog met me samen loopt en slaapt want onder deze erbarmelijke omstandigheden is de gezamenlijkheid zeer voedend. Hier in het hostal struikelen we over mensen die gefascineerd raken door onze lichtvoedings ervaringen en het is heerlijk om het te delen. Om het lichtvoedings verhaal zo te kunnen delen en de boodschap te mogen verspreiden is een geschenk. Een enkeling heeft er weleens van gehoord maar nog nooit iemand ontmoet die het praktiseerde en sommigen wilden met me op de foto. Dan voel ik me nog wat vreemd om een soort beroemdheid te zijn.
 

 

     
 

 
     

 

 

Maandag 1 mei

We hadden een Albergue gevonden in Hospital de Orbigo. De eigenaar was een bijzondere man, die de helft van het jaar in India verbleef dus daar in de cultuur ondergedompeld en dat was zicht- en voelbaar in het hostal dat echt voor pelegrinos was met slaapzalen. Gelukkig was er een 2 persoonskamer van 1,80 x 2,50 m maar met dubbelbed want het is voor ons een geschenk om in elkaar gerold te kunnen slapen en wakker te worden. De eigenaar gaf ´s avonds voor het avondeten yogales op een zeer inspirerende manier waaruit z´n toewijding aan de pelegrinos voelbaar was. Weer was er echte interesse in ons lichtvoedings verhaal met onze ervaringen en in het bijzonder de eigenaar! Hem weer alle ins en outs verteld en prachtig om te zien hoe dankbaar hij was om eindelijk iemand te ontmoeten die op prana leefde!      Inmiddels zijn we weer samengekomen met de oude Camino en lopen de originele pelgrimsroute wat voor mij toch voelbaar is. Bijzonder is dat 4/5 van de wegen die we lopen onverhard zijn. Hierdoor voelen we ons meer pelgrim als op het asfalt. We lopen nu meer de heuvels in en het landschap wordt boeiender met bv. kurkeiken langs ons onverharde pad. Het samen ervaren en ontdekken van de Camino is een feest en we hebben nog geen enkele behoefte om apart verder te gaan. Op een van de heuvels die we belopen is er een stalletje langs het zandpad. De man die het runt loopt grappig genoeg op blote voeten en biedt van alles aan zoals vers fruit en heerlijke fruitsappen uit flessen en ook thee, echter alles is gratis. Hij is uiterst vriendelijk en moedigt de passanten aan om van alles te gebruiken. Er staat een doosje voor een eventuele gift. Later vertelt hij aan een passant dat het belangrijk is om je handpalmen te openen in plaats van gesloten te houden zodat je de kosmische energie kan binnen laten. Ik was verbluft dit nu ook eens van een ander te horen. We lopen weer verder de heuvel af en zien in het dal Astorga liggen.


 

 
 

 

 

 

Dinsdag 2 mei

We slapen in hetzelfde hotel als Hape Kerkeling, de man van de Camino film. Het hotel heet Gandi. Echt een eerste klas hotel waar we zeer van genieten. Gisteren na een lange wandeldag heerlijk in een warm bad gelegen en voelde me een ander mens. Vanmorgen vroeg om 4 uur ervoer ik hoe m´n lichaam ademde ... Er ontstond een soort fascinatie want niet ik ademde maar wie dan wel? Door er lang naar te luisteren raakte ik ontroerd want het Goddelijke ademde door me heen en ik werd dit gewaar. Bij het aankleden hing ik m´n zelfgemaakte houten kruis weer om en ervoor de groeiende verbinding want als het lastig wordt op de Camino pak ik soms het kruis in m´n hand en ervaar er steun in. Met het ontbijt ervoer ik dat hoe meer voedsel ik eet hoe minder ik ervaar. Ongelofelijk maar waar.
 

 
     
 

 
     
     
     

 

 

 

 

Vrijdag 26 mei 2017

Gisteren tegen 5 uur reden we weer door de poort van ons zo vertrouwde en dierbare Sacarest. Het voelde erg goed om weer `thuis´ te kunnen zijn na een maand gezworven en 300 km naar Santiago gelopen te hebben. Toen we het voorplein op reden zat er een man met rugzakje op de bank bij de grote boom en begroette ons met iets vanzelf sprekends en vertrouwds. We kenden hem niet en begroette hem met nieuwsgierigheid. Na enige voorzichtige vragen ontdekten we dat we een afspraak met hem hadden en dat vandaag z´n solo retraite bij ons begon maar wij waren dit zomaar totaal vergeten, oeps...

Het bijna ongelooflijke was nu dat we lang voor ons vertrek een afspraak met hem hadden dat hij rond 5 uur bij ons zou zijn en hij zat net 15 min. op ons te wachten want wij reden `toevallig´ om kwart over 5 het voorplein op want we hadden net zo goed pas een paar dagen later kunnen komen. Is er misschien nog iemand die twijfelt aan leiding...
We hebben een doos met voedsel voor hem gemaakt en hem met z´n spullen naar het Galapagos solo retraite huisje gebracht waar hij nu is voor ruim een week...
Vanmorgen liep ik weer m´n rondjes op het voorplein met m´n kruis om, de zo vertrouwde stok op m´n schouders en m´n armen in de lussen.
Het werd me duidelijk dat deze reis me bijzonder geraakt heeft met eerst het besef dat er veel geluk voor me was. Geluk overkomt me min of meer terwijl ik steeds meer besef dat ik het ook aantrek. Door het Geluk te noemen plaats ik het nog buiten me en denk er geen deel aan te hebben. Door in te zien dat geluk eigenlijk een manifestatie van leiding is komt het al dichterbij. Om nog een stap verder te gaan is het kostbaar om te beseffen dat we de leiding zijn. Dit besef gaat weer een stap verder als het besef dat er leiding is want in dat is, is nog steeds een zekere afstand en die lost op in dat wij leiding zijn, voel je het broodnodige verschil?
 
Door de Camino naar Santiago gelopen te hebben is alles anders geworden én ook nog steeds is zoals het altijd al was.  We beseffen ons dat door deze bijzondere ervaring onze wereld intenser en groter is geworden. We ontmoetten op de Camino mensen van uit alle werelddelen. Daardoor ervoeren we de verbinding en het gevoel vanaf nu deel uit te maken van een steeds groter wordende pelgrims-familie. Terugkijkend op onze Camino ervaring beseffen we dat deze missie voor ons meer als een succes is geworden vooral dat we aan den lijve hebben mogen ervaren dat Licht Voeding ons véél meer brengt als we op het eerste gezicht durfden te geloven. Iets ongelofelijks vindt in en met me plaats. We hebben ruim 300 km gelopen in 21 dagen op een paar rozijntjes en ´s avonds een blaadje sla van Anne te snoepen. Hoe kan dat? Mijn verstand gaat dat ver te boven. Laat dat de les voor ons zijn: alles wat je echt geloofd en verinnerlijkt is mogelijk...
 
     
 

 

 
 

 

 
     

  Ergens onderweg kwamen we in dit klooster terecht en ontdekten op de bovenverdieping deze schitterende klooster rondgang. Iets in deze rondgang trok me aan zodat er iets in me langzaam begon te lopen. Na een poosje gelopen te hebben werd het me duidelijk dat ik steeds op een deur toeliep aan het einde van elke van de 4 gangen die het vierkant vormen. Door steeds te focussen op één van de 4 deuren ging er geleidelijk iets in mij open. De monnik in mij kwam naar voren want die is altijd stilletjes op de achtergrond in me aanwezig. In elke rondgang werd hij echter langzaam aan steeds duidelijker. Geleidelijk begon de ervaring te lopen die voorbij de 3 gewoon waarneembare dimensies gaat. Een soort 4 & 5 de dimensie begon zich geleidelijk aan me te ontvouwen die ver voorbij woorden gaan. Het was zo kostbaar voor me dat hopelijk dit kleine filmpje je er iets van laat ervaren. Je kunt het zien door de witte pijl in het beeld van de gang aan te klikken. Op de achtergrond kan je m´n voetstappen en het geklepper van ooievaars horen die een nest op de klokkentoren vlakbij hadden.  
     

6 juni 2017

Anne deelt met ons over haar Camino ervaring:  
 

Ik begon met een zoveel mogelijk open vizier aan deze tocht, had geen vraag die beantwoord wilde worden of een probleem waar ik aan wilde werken. Nee, de insteek was open staan voor wat er letterlijk op mn pad zou komen in het hier en nu. Nu we terug zijn en de ervaringen langzaam bezinken zou ik mn tocht als volgt willen omschrijven:

Loslaten – ruimte creëren – verbinden – vernieuwen

Loslaten

Dat begon al tijdens de voorbereidingen. Wat stop ik in de rugzak, wat heb ik nodig of beter gezegd wat zijn de dingen waar ik denk niet zonder te kunnen? Een eerste oefening in loslaten. Zoals de meeste peregrinos kwamen ook Rodolfo en ik in de val terecht van `teveel spullen in de rugzak gestopt´ en dat moest natuurlijk allemaal meegesjouwd worden. De helft had ik rustig thuis kunnen laten – ook een manier om mezelf beter te leren kennen. Maar er waren meer dingen die ik tijdelijk losliet. Het zo vertrouwde huis, mn eigen bed, mn lievelingsthee en –chocolade, de prachtige natuur van Sacarest, contact met vrienden en familie etc. Ik verliet mn comfortzone en ook dat draagt bij aan een open vizier.

Van tevoren hadden we een aantal verhalen over de Camino van mensen gehoord. Zo heeft Dakkha hem al twee keer gelopen en een vriend van ons die lid is van de boeddhistische orde. Bovendien hadden we een Duitse film over de Camino gezien, die heel inspirerend was. Maar ja, ook deze verhalen en daaraan door mij gekoppelde verwachtingen liet ik weer los, althans deed een poging. Voor iedereen ontvouwt zich de Camino op een hele persoonlijke en unieke manier. Dat hebben Rodolfo en ik zeker zo ervaren. We hebben allebei dezelfde Camino gelopen en tegelijkertijd ook niet want we namen de wereld door onze eigen bril waar. Sommige dagen liepen we samen en regelmatig liep ieder voor zich. Een goede mix.

Het loslaten kostte mij enige moeite en op onze vertrekdag voelde ik een zekere spanning. Wilde ik dit wel? Het deel in mij dat graag alles plant en onder controle heeft, protesteerde enigszins. Samen op pad gaan heeft dan echt voordelen, juist als er twijfels opkomen en die waren er bij ons allebei. Zo had Rodolfo door de val in het klooster in Avila behoorlijke pijn in z´n ribbenkast waardoor hij even de moed liet zakken. Gelukkig konden we elkaar tot steun zijn en dat heeft heel goed gewerkt en geheeld.   

 

 
 

 
 
Ruimte creëren
 
Dan was het zover, de eerste dag op de Camino! We werden lid van de grote pelgrim familie en volgden hun eeuwenoude sporen. Het had iets plechtigs.
De eerste dagen liepen we door het vlakke Spaanse land (de Meseta) op eindeloze rechte wegen. Storm, regen, zon, kou, het hele repertoire. In een herberg ontmoetten we een vrouw, die het volgende zei: “ The way you walk the Camino, is the way you live your life.” Deze uitspraak kreeg op de tocht steeds meer betekenis voor me en zou me aardig met mezelf confronteren.
Door het lopen ontstond ruimte. Het open landschap deed iets met me. M’n gedachten kwamen langzaam tot rust, het leven vereenvoudigde zich. ‘s Morgens opstaan, rugzak inpakken, gaan lopen en lopen en na 6 tot 8 uur aankomen in de herberg. Saai? Integendeel. Ik was veel bezig met m’n lichaam en voelde hoe ik het beste de rugzak kon dragen, of ik de juiste schoenen droeg etc. Het ritme vinden duurde een paar dagen en dan helpt het enorm als je samen loopt en elkaar steunt.
Na een week kreeg ik steeds meer pijn in m’n bekken wat ik te danken had aan mijn (te) zware rugzak. De weg werd steiler en we zouden nog naar 1500 m klimmen. Ik dacht aan de spreuk en vroeg me af: “Hoe loop ik de Camino? Moet ik iets presteren, iets bewijzen, volhouden en daarvoor dan maar streng zijn voor mezelf?!” Zo ben ik min of meer opgevoed en laten we eerlijk zijn: dat zijn toch de meesten van ons? De ‘Strenge’ ken ik dus, die zegt: ´Eigen schuld, dikke bult.´ Zou het lukken om milder en liefdevol voor mezelf en m’n lichaam te zijn, dat me altijd zo trouw van dienst is?! Tot nu toe voerde de Strenge in m’n leven de boventoon maar nu wilde ik het anders doen. Want wie dien ik met dat streng zijn en dus ook het oordelen eigenlijk? Het kan ertoe leiden dat ik veel minder van de weg, het lopen, de natuur en de ontmoetingen met mensen zou kunnen genieten en teveel van m’n lichaam vraag.
Naast een verhelderend gesprek met Rodolfo kwam er ook hulp in de vorm van de ‘rugzak-transport-service’. Voor 3 Euro per dag werd de rugzak vervoerd en ‘s avonds in de nieuwe herberg afgeleverd. We probeerden het een dag uit en konden op die manier onbezorgd en letterlijk ‘verlicht’  de klim naar het Cruz de Ferro maken, het hoogste punt van de Camino en een spirituele plek waar pelgrims hun zielen ballast achterlaten. Even hoorde ik de Strenge tegen mezelf zeggen: ‘Anne, je bent een slapjanus en een beetje aan het sjoemelen.’ De milde Anne luisterde met een zachte glimlach en liet los.
Na enkele dagen besloten we apart verder te gaan lopen en elkaar steeds ‘s avonds in de herberg te ontmoeten. Deze twee keuzes, zonder rugzak en alleen lopen creëerden opnieuw ruimte. De loopmeditatie in blauw die ik elke ochtend deed verdiepte zich, ik nam de natuur en de mensen om me heen aandachtiger waar, kwam thuis bij mezelf. Het lopen ging vanzelf. Het leek wel een mooie droom. Maar nee, het was werkelijkheid! Thich Nhat Hanh formuleert het zo: “Er gaat geen dag voorbij waar ik niet in het Rijk van God wandel.” Ik voelde een beetje aan wat hij hiermee bedoelt.
 
Wat zeker ook ruimte in me creëerde was lichtvoeding. Ben nu ¾ jaar bezig met de geleidelijke omschakeling, zowel fysiek (wat ik eet) als mentaal (vooral meditatie). Je zou denken dat mijn lichaam door de fysieke inspanning meer behoefte had aan eten. Maar het tegendeel gebeurde. Na een paar dagen liet ik de gewoonte te ontbijten los, dronk slechts een glas water en liep de gemiddeld 20 km geheel zonder eten. Ook ‘s avonds voelde ik geen trek. Desondanks at ik meestal een beetje sla en wat nootjes. Enerzijds uit gewoonte en anderzijds omdat het gezamenlijk eten ook een gelegenheid was om andere pelgrims te ontmoeten en dus gezellig. Je kunt je misschien de wederzijdse verbazing voorstellen: Rodolfo en ik waren verbaasd over de hoeveelheden die anderen naar binnen werkten en zij konden niet geloven hoe weinig wij aten … boeiend! Ik voelde dat mijn lichaam door het weinige eten juist meer energie voor het lopen had. Want reken maar dat ons lichaam voor de spijsvertering een hoop energie verbruikt! Zo ontstond letterlijk ruimte in m’n lichaam en werd m’n geest een stuk helderder.
Wordt vervolgd …

 

 
     
 

 
     
 
17 juni 2017

Vanmorgen liepen we weer naar onze meditatie grot en op weg erheen viel me iets bijzonders op.

Met dat m´n armen en handen in blauw open zijn om binnen te laten wat er allemaal voor ons is, vervaagt m´n focus om m´n blik te verruimen naar 180 graden. Wat er dan bij me binnen loopt is indrukwekkend want er is zoveel méér te zien als waar m´n blik meestal op gefocust is n.m.l. op het midden van m´n gezichtsveld en dat doen we helaas bijna altijd.
Als we zo door dit bos lopen, een stukje vóór de grot, bewegen de bomen veel meer door m´n gezichtsveld om er vervolgens aan de buitenkant van m´n waarneming uit te glijden. Graag zou ik het Breed Beeld Blik willen noemen. Dit is letterlijk bewust-zijns verruimend en ervaar dat m´n bewust-zijn véél meer inhoudt als ik meestal toelaat. Als we eten is er ook zo´n aandachts punt in onze smaak maar om daar ook verbreding in toe te passen is het raadzaam om na een aantal malen van de 25 keer een hap eten gekauwd te hebben, eens even stil te zitten zonder te kauwen en als het kan met handpalm naar boven en besef ineens hoeveel meer er dan te ervaren is.
Waarom laten we maar zo weinig toe als er zoveel meer is?
Zou bijvoorbeeld al dat smart Phone bestuderen, wat steeds meer mensen doen, ons bewust-zijn verruimen of nu juist vernauwen...
  
 
     

24 juni 2017

Anne vervolgt haar bijzondere Camino ervaring.  
     
 

 
     
  Verbinden

Geleidelijk vulde zich de ruimte met … ja, met wat? Ik zou zeggen met kleine juwelen, die in een gevoel van verbondenheid tot uitdrukking kwamen. Bijvoorbeeld met mensen die op een bijzondere manier verbonden zijn met de pelgrims.

Zo leerden we David kennen, die al 8 jaar in “the middle of nowhere” in een houten hutje langs de Camino woont, zonder stromend water, elektriciteit of auto. Hij heeft daar een ‘ pelgrimsparadijs’ geschapen en biedt de heerlijkste sappen, thee, koffie, fruit, koekjes etc. aan – dag in dag uit, bij weer en wind – gratis. Naast voedsel deelde hij iets uit wat volgens mij nog belangrijker was: liefde en openheid. (Uit)Delen en daarmee verbinden. Mijn vraag: waarom doe je dit? beantwoordde hij met: ‘Ik wil mensen wakker schudden.’ Nou, dat lukte hem zonder meer! Velen konden hun ogen niet geloven en werden door zoveel hartelijkheid en vrijgevigheid overrompeld. In een wereld waar alles een prijs heeft en veel mensen voornamelijk met zichzelf bezig zijn, is David inderdaad iemand die wakker schudt. Een kostbaar juweel.
Dat was ook de oude vrouw, die met een bord in haar handen voor haar huis stond en met een brede glimlach de pelgrims zelfgemaakte pannenkoeken aanbood. Ze had zelfs een paar woorden Engels, Duits en Frans ingestudeerd. De verbondenheid was weer voelbaar ook al wisselden we slechts een paar woorden en zal ik haar waarschijnlijk nooit meer zien. Maar haar vriendelijkheid loopt met me mee en de heerlijke pannenkoek ook .

Onderweg raakte ik ook in gesprek met andere pelgrims. Met sommigen wisselde ik slechts een paar woorden, andere kwam ik steeds weer tegen, of omdat ze ongeveer hetzelfde tempo liepen als ik of omdat nog niet alles gezegd was, wat gezegd moest worden. Al vanaf de eerste dag had ik het gevoel, lid te zijn van een grote familie. Eén weg, eén doel, de groet ‘Buen Camino’ die als een onzichtbaar vaandel boven de Camino wapperde.
De ontmoeting met Siriya, een Engelse schrijfster, wereldreizigster, 81 jaar jong heeft diepe indruk op me gemaakt. Een tengere vrouw, die met haar grote rugzak opgewekt en in haar kracht door de bergen liep te stappen. Ze vertelde dat ze al jaren bewust bezig was met haar voeding en merkte, dat ze zich met weinig eten veel gezonder voelde. Toen we over lichtvoeding vertelden (Rodolfo had haar eerder ontmoet) was ze zeer verbaasd of beter gezegd opgelucht. De mogelijkheid niet meer te hoeven eten leek haar een enorme bevrijding. Siriya had veel vertrouwen in het leven, dat alles zin heeft en ze krijgt wat ze nodig heeft. In het loslaten was zij al een stuk verder als ik, zoveel is zeker. Ze had de ervaring dat alles met alles verbonden is en ze door haar engelen werd geleid. Alsof het iets volkomen vanzelfsprekends was vertelde ze dat ze in een vorig leven al eens de Camino had gelopen en toen onderweg overleed. Nu was ze bezig de tocht af te maken.

Een ander juweel was voor mij de verbinding met mezelf te ervaren. Ik ben uiteraard altijd met mezelf verbonden, kan niet afgescheiden zijn, maar ervaar of voel ik dat ook? Op de Camino ervoer ik het vooral tijdens m’n loopmeditatie, die ik ‘s ochtends vroeg deed. Lopen in blauw, stap voor stap, bewust en zonder haast. Daardoor kwam ik steeds meer bij mezelf en in het Hier en Nu aan. Ik werd me nog beter gewaar van de bergen, het intense groen en de geur van de eucalyptusbossen, het heldere water van de beekjes, de regen, de zon, de koeien, maar ook het verkeer op de drukkere wegen en het geruis van de stad. Thuiskomen bij mezelf betekent voor mij, iets te vermoeden, te voelen van wat mijn ware natuur is. Dat is niet een natuur van afgescheidenheid, van angst, strengheid, perfectionisme …
Thich Nhat Hanh gebruikt in zijn boek: ´No Death, no Fear´ de metafoor van de golf en de zee:

“Wanneer we aan zee het wateroppervlak met de golven heel goed bekijken, ontdekken we dat de golven tegelijkertijd water zijn. Misschien zou een golf willen ontdekken wat haar ware natuur is. Eventueel is ze bang of lijdt ze aan complexen. Indien de golf echter door een diepe buiging haar ware natuur doorgrondt, wordt het haar duidelijk wat ze is: Water. Als gevolg daarvan zullen haar angsten en complexen verdwijnen. Van geboorte en dood van een golf is het water vrij. Het is vrij van hoog en laag, van mooi en minder mooi. Onze ware natuur is dat we niet geboren worden en niet sterven. We hoeven nergens heen om toegang tot onze ware natuur te vinden. De golf hoeft niet uit te kijken naar water want ze is water. We hoeven niet op zoek te gaan naar God, naar onze uiteindelijke bestemming, we zijn God. Je bent dat waar je naar zoekt. Wat je wil worden, ben je al.
Je ware natuur is de natuur die niet gescheiden of onderscheiden is, noch geboren wordt noch sterft. Leef als een golf. Op deze manier kan je de doorbraak lukken naar vrijheid en onbevreesdheid. Dan kun je de vrede ervaren die je stabiliteit en kracht schenkt en die het mogelijk maakt de gebeurtenissen in je leven met een glimlach te begroeten. Met zo´n levenswandel zal je voor veel mensen een hulp zijn.”

Toen ik dit las, werd ik diep geraakt. Als wij allen golven zijn en samen de zee, dan is afgescheidenheid een illusie, een uitvinding van het ego, niet onze ware natuur! Door het lopen, alleen en in gezelschap, werd voor mij de universele realiteit van verbondenheid voelbaar. Voor dit geschenk ben ik zeer dankbaar!
Wordt vervolgd …

 
     
     
 

6 juli 2017

Vanmorgen liep ik weer eens tegen m´n vriend tinnitus aan. Hoe daarmee om te gaan? Dan merk ik dat het alles te maken heeft met m´n aandacht kunnen richten en concentratie vermogen om dat richten moeiteloos te handhaven. Steeds meer merk ik dat het goud is als we dat ontwikkelen. Eigenlijk is alles in onze wereld er nu juist op gericht je eigenlijk steeds meer met korte info, af te leiden door middel van reclame, te veel tegen komen in de supermarkt of warenhuis, internet en het verleidelijke mobieltje. Daarom alleen al is het zo zinvol om te mediteren, het oefenen van die gerichte aandacht en deze vol te kunnen houden. Toen besefte ik dat bijvoorbeeld verveling eigenlijk niks anders is als de verslaving ervaren van gebrek aan externe input! God zei dank nu even niks, zou ik zeggen en daarom alleen al kan ik me niet vervelen en ben alleen maar dankbaar als ze me even met rust laten. Want alleen in de verstilling én totale ontspanning komt de innerlijke eindeloze en tijdloze eeuwigheid in we zijn één, voorbij.
Zo ook de ervaring die ik vorige week in NL opliep omdat ik me had laten verleiden om een behandeling te proberen om van m´n intense tinnitus af te komen. Na veel onderzoek kwamen ze tot de slotsom dat nu nét de tinnitus die zich in mijn hoofd bevindt niet te behandelen is... Het bericht bracht me toch even uit balans en tranen kwamen van verdriet. Tot ik besefte dat m´n grootvader wel eens zei: niet geschoten is zo wie zó mis, dus maar weer verder gaan met waar we gebleven waren. Toch had ik de tinnitus test lang uitgesteld om zo de hoop op verlossing te bewaren. Echter nu ontmoet ik weer een stukje waarheid, Waardeer Wat Is!   Boeiend genoeg geeft m´n zelfgemaakte Camino kruis me bijzondere en verrassende steun als ik het draag of vasthoud.

 
 
     

12 juli 2017

Anne deelt haar laatste deel Camino ervaring.  
 

 

Buen Camino

Vernieuwen

De ervaringen die ik hierboven beschreven heb, bevatten genoeg potentieel voor een totale vernieuwing. Al hoewel ik het woord ‚vernieuwing’ niet helemaal passend vind. Want ik gooi immers het oude niet weg en vervang het door iets nieuws, iets beters. Daarmee zou ik mezelf verloochenen. Door m’n ervaringen op de Camino ben ik weliswaar niet meer dezelfde Anne maar ook niet een totaal andere. Het voelt voor mij meer als een ont-kramping, een open-gaan. M’n ogen, m’n bewustzijn, m’n hart zijn ruimer, wijder geworden. Dat is trouwens een kans die iedereen kan grijpen, die zijn of haar alledaagse leven eens voor een tijdje achter zich laat.

In de door mij geschapen ruimte kunnen nu planten groeien en meer tot bloei komen, die ik in de toekomst trouw zal verzorgen: Vertrouwen: dat ik als golf in de immense en oneindige zee goed geborgen ben en me er gerust door kan laten leiden; dat lichtvoeding de volgende stap in m’n spirituele ontwikkeling is; dat alles zin heeft. Vreugde: over het leven, dit geschenk van onschatbare waarde; over de verbondenheid die ik met mensen ervaar; over de kostbare verbinding met Rodolfo; over m’n lichaam die deze tocht mogelijk maakte. Kalmte: het leven meer de vrije loop laten; ik hoef niet alles perfect te doen of te kunnen; ik hoef me niet meer te haasten - ik ben al aangekomen. De voedingsbodem waarop al deze planten groeien is Liefde en Dankbaarheid.

De Camino ervaring krijgt op verschillende manieren een plek in mijn/ons leven. We kijken nu bijvoorbeeld met andere ogen naar de wandelaars, die regelmatig langs ons huis komen. Knopen vaker een gesprek met hen aan, vertellen over de Camino en bieden een drankje aan etc. waardoor de vreemde niet meer vreemd is. De ervaring zal ook een plek krijgen in onze workshops en we schrijven er allebei over.  

Mocht je je afvragen of we je een pelgrimstocht kunnen aanraden. Het antwoord heb je net gelezen. 
 
     
     
 

 
 

amber                                               rodolfo                                               anne

 
     
 
19 juli 2017

Voor m´n zeventigste verjaardag zijn we gisteren met een ballon de lucht in gegaan om hiermee terug te kunnen kijken op een kostbaar deel van een zeer boeiend leven. In het terug kijken merkten we op dat loslaten één van de lessen is waarin voor mij nog wat te leren is. Loslaten is misschien wel de grootste opdracht die we in ons leven te beoefenen hebben. Misschien is die worsteling ook wel de veroorzaker van het meeste leed op aarde.

Hoe laten ouders hun kinderen zó los dat er harmonie overblijft...
Hoe laten we bijvoorbeeld oude schoenen los...
Hoe laten we bezit en geld los in schenkingen...
Hoe laat ik het verlangen los, reacties te krijgen op het schrijven in m´n dagboek. Het schrijven wordt dan steeds meer een geven, zonder terug te verlangen.
 
M´n grote vriend Theo zei altijd, Als je me wilt hebben moet je me laten gaan...
Elkaar in een relatie, naast omhelzen toch ook los te kunnen laten is een kunst.
Loslaten betekent vertrouwen hebben dat er genoeg is. Hebberigheid is gebrek aan dat vertrouwen en wordt o.a. gevoed in de supermarkt. Licht voeding is voor mij het loslaten van de gedachte dat eten een noodzaak is én het loslaten van de verslaving aan eten.
 
Als we diep in ons zelf weten dat we allen één zijn, waarom dan nog steeds vast willen houden...
De ultieme oefening is dan ook, om uiteindelijk het leven los te kunnen laten zonder te weten wat erna nog eventueel komt, maar dat is een ander verhaal.
 
     
 

 
     
 
26 juli 2017

In m´n loop meditatie vanmorgen kwam er weer eens een ontdekking langs. Gisteren had ik een aantal mensen geschreven die me voor m´n verjaardag hadden gemaild. In het schrijven van de mails gaf ik mijn dank aan hen en opende me zoveel mogelijk als uiting van dankbaarheid.

Vanmorgen viel echter de munt pas want een aantal van de mails die ik schreef waren aan mensen waar ik tot voor kort stevige veroordelingen naar had lopen en die ik inmiddels, God zei dank, had los gelaten. In het loslaten van die oordelen zat de ontdekking. Zolang ik nog iemand veroordeel, houd ik de afscheiding in stand en daarmee de eenheid uit m´n bewustzijn...
Zolang ik iemand nog ergens de schuld van geef, hoef ik niet te vergeven maar onthoud daarmee mezelf het kostbaarste wat er is, de ontdekking, het besef  en de ervaring van die alles omvattende eenheid.
Daarom is m´n mantra in de meditatie We Zijn Allen Eén met Alles om Ons Heen.
Met dat deze uitspraak langzaam maar zeker dieper en dieper in m´n bewustzijn zakte, drong het besef tot me door wat een enorm cadeau me daarmee geschonken is, de ontdekking van de eenheid
Waarom moest ik eerst zeventig worden om me dit te kunnen realiseren? Doch, Beter laat dan Nooit.
Met deze ontdekking daalt er een diepe rust over me neer, hé, hé, dus eindelijk valt dit besef op z´n plek om daar echt te kunnen blijven tot in de eeuwigheid... 
 
 
     
 

 

 
 
4 aug. 2017

Geef door wat je geleerd hebt. M´n dagboek zou daar een voorbeeld in kunnen zijn om de door schade en schande opgedane lessen zo te kunnen doorgeven dat we de volgende generatie de zelfde ellende hopen te kunnen besparen. Is dat mogelijk of moet iedereen zelf maar leren lopen door vallen en opstaan?

Vraag aan je kinderen of mensen die wat van je willen leren wat ze voor hun eigen leven kunnen gebruiken en wat ze van jou geleerd hebben.
M´n LV dagboek is eigenlijk daarop gebaseerd om door te geven, aan wie dan ook, wat ik door vallen en opstaan mocht leren en daar anderen hun voordeel mee te laten doen.
Zo ontstond mijn vraag nu aan jou, wat heb jij tot nu toe van mij via dit dagboek geleerd wat je in je huidige leven kunt gebruiken?
Helaas werd ik me voorzichtig bewust dat eigenlijk op al die scholen en ook universiteiten waar ik mocht leren, daar hoofdzakelijk aandacht werd besteed aan het grofstoffelijke en helaas niks van het fijnstoffelijke werd aangeboden. Bij jou misschien? Zo niet, dan is dat toch eigenlijk triest te noemen?
Dit is volgens mij de grondslag van m´n dagboek met als insteek licht voeding. Het Sacarest dagboek ging eigenlijk hoofdzakelijk maar over wat ik hier allemaal deed maar in in m´n latere LV dagboek hoop ik weer te hebben kunnen geven wat dit huidige leven me allemaal brengt en geef het graag zo weer door.
 
 
     
     

 

9 aug. 2017

Door te Verlangen kom je verder af van wat je wilt hebben. Door te Wensen krijg je richting, --->  van de ziel, ofwel het wordt een zielenwens

Verlangen komt voort uit ons Ego. Als ik verlang naar die mooie meditatiestroom van vóór m´n verjaardag is het onbereikbaar want verlangen heeft een zekere apathie in zich, terwijl een wens meer activiteit en richting brengt.
Het doel van reclame is om je verlangens op te wekken en je de winkel in te lokken. Daar ligt alles voor het grijpen en dat doe je dan ook. Als je niet oppast, koop je meer en geef je meer uit dan je oorspronkelijk wilde.
En zelfs kunnen er weer nieuwe verlangens ontstaan en raak je zo steeds verder van huis.
Het laatste verlangen loslaten is de toegang tot het paradijs, ons werkelijke thuis...
Licht Voeding leert je om je eet verlangens los te laten en daarmee, het hele supermarkt aantrekkings- en verlangens-opwekkende verhaal.
Hiermee komt er ruimte voor je werkelijke behoefte naar geestelijke voeding.
Toen we in mei de Camino naar Santiago liepen ervoeren we dat iedereen in één richting liep. Het prachtige ritme wat je van dagen lopen krijgt én de richting die je erbij ervaart is zo inspirerend dat in deze zomer maanden er zo´n 4.000 pelgrims pér dag Santiago binnen lopen!! Voor ons is dat hoopvol...
 
 
     
     
 
13 aug. 2017

Vanmorgen  liepen we meditatief in blauw en breedbeeldblik naar de grot. Al snel ging er een rilling door me heen en besefte metéén dat het een wakker schudden was. Want de gewenning had z´n werk voor het Ego weer gedaan of andersom. Dus weer werk aan de winkel door heel bewust te zien, voelen, lopen, ademen, luisteren, bewegen, ontspannen en leven. Daarmee gingen er weer deuren voor me open en ervoer dat de tinnitus een alarmbel voor me is om alles binnen te laten en te Waarderen Wat Is

Hiermee gelopen te hebben kwamen we in de meditatie grot en al vrij snel werd de gedachten stroom zachte achtergrond muziek die steeds meer aan kracht verloor waardoor er een diepe ontspanning over me heen kwam en de eeuwigheid me weer meenam. Hiermee ervoeren we na de meditatie toen we even door liepen naar onze buren in de boeddhistische vallei, dat de meditatie me weer aardig stoned-zijn had laten ervaren en loopt nu zelfs al schrijvende nog in me door... Dus het is er allemaal voor ons om te ervaren, mits we wakker willen zijn én blijven, maar hoe doe je dat? Schud elkaar daarom voortdurend wakker en schud daarmee de gewenning van jezelf en elkaar af door er bijvoorbeeld een dagboek op internet op na te houden. Alle ontdekkingen te delen met wie het maar lezen of horen wil. . .
Wordt Wakker is het recept om volledig te kunnen leven zonder dat het als een sleur of druk, druk, druk zomaar zonder het te beseffen aan je voorbij gaat...
 
 
     
 

 
 
21 aug. 2017

Vanmorgen was ik pindakaas of liever notenpasta aan het maken want er komt binnenkort weer een groep. Er gaan natuurlijk naast pinda´s, eigen geroosterde amandelen in maar ook sesamzaadjes, cashewnoten en hazelnoten. Eigengemaakte voeding is natuurlijk veel lekkerder én gezonder.

Toen het klaar was en ik er even aan proefde om te kijken of het allemaal wel klopte besefte ik dat het gevaarlijk lekker was. Een misverstand over Licht Voeding, wat ik nog steeds beoefen, is misschien dat je dan helemaal niets meer zou mogen eten maar van wie? Volgens mij ben ik nog steeds eigen baas en kan dus zelf gelukkig doen en laten wat me zinvol lijkt. Nu snoep ik af en toe wat en merk dat hoe meer ik snoep hoe minder ik nog ervaar van al die bijzondere kwaliteiten die ik erbij kreeg toen ik met Licht Voeding begon en een poos me van voedsel onthield. Dus het is een samen spel van meer en minder waarin ik zelf aan het stuurwiel zit. Ook iets bijzonders is dat hoe minder ik snoep, hoe beter het me smaakt. Daar wordt me duidelijk dat ook daar weer een balans ligt die ik voor mezelf wil uitzoeken. Echter het allerbelangrijkste is het omgeschakelde denkproces van, als ik niet eet ga ik dood naar, het goddelijke of licht voed me meer als voldoende om er riant van te kunnen leven en wat fysieke voeding is een traktatie geworden. Dat denk proces omzetten van angst naar vertrouwen is de eigenlijke en zo cruciale, kostbare transformatie. Die ontdekking wil ik erg graag uitdragen door dit met jullie hier te delen. Zeer ondersteunend en boeiend aan bovenstaande gedachte is dit filmpje van:  Equiano

Even tussen door moest ik naar onze buiten wc en zat daar te genieten van de glimlach bergketen voor me, die aan-stekelig voor me was.

Daar kwam iets, wat voor mij zeer bijzonder en zelfs een cadeautje was, langs.
In een flits zag ik ver op zee zo´n rubberboot met vluchtelingen uit Afrika langs gaan.
Toen liep het besef bij me binnen dat alles wat ik hier van Sacarest voor me en rond me heen heb, incl. AOW én tinnitus door hen één voor één met grote vreugde zou worden overgenomen incl. de tinnitus, snap je de ontdekking die daarin voor me ligt? De tinnitus wordt me ineens geschonken in plaats van ongewild opgelegd!!
Het is toch altijd weer hoe je het maar ziet en zo kan last tot lust worden zonder dat er ook verder maar iets veranderd als alleen tussen die grote oren van me, toch?
 
 
     
 

 
 
2 sept. 2017

Vanmorgen werden we uitgenodigd om een sessie te krijgen van een bijzondere vrouw genaamd Vera, die volgens mij een Sjamaan is geworden. We kennen elkaar al lang en we zagen haar door de jaren heen er in groeien, heel kostbaar.

Ze woont elk jaar een maand bij ons in één van de meer afgelegen en verstilde retraite huisjes.
In een van de sessies die we deden vroeg ze me om voor me zelf een wens te visualiseren, iets waar verandering welkom zou zijn.
M´n wens was om m´n oordelen achter me te kunnen laten. Ze vroeg hulp aan de spirit en trommelde de energie bij elkaar om steun voor me te krijgen. Een kostbaar inzicht kwam toen in me op, dat weer eens té simpel was om  waar te zijn. Oordelen, is zeg maar iets doen en dé manier om daar uit te blijven is Zijn...  Want als ik bijvoorbeeld in Blauw loop en de Breed Beeld Blik laat ontstaan is er helemaal Zijn en geen ruimte meer voor oordelen, zodoende ontstaat er een soort meditatieve staat. Door dit regelmatig te doen vervuld het me de rest van de dag.
Een kostbaar geschenk van spirit die voor mij meer spiritualiteit is, net zoals voor mij in god meer afstand zit en in goddelijkheid meer eenheid. 
 
 
     

11 sep. 2017

Anne deelt met ons over haar ervaring met Jenny  
 

 

 

 

 

Het is een voorrecht om hier in ons lichtvoeding dagboek iets met jullie te delen over mijn ervaringen tijdens de lichtvoeding workshop die ik begin september in Duitsland bij Jenny volgde. Rodolfo deed vorig jaar bij haar al deze workshop. Het was veel meer dan een workshop, het was een inwijding. Zo voelt het voor mij. Tot nu toe had ik min of meer m’n eigen weg op het lichtvoedingspad uitgestippeld en uitgeprobeerd, m’n eerste ervaringen opgedaan zoals je kunt lezen in m’n Camino Ervaring verslag. Verder werd ik natuurlijk geïnspireerd door o.a. de ervaringen van Rodolfo en Cor. Het plantje was dus al aan het groeien en kreeg bij Jenny een soort groeistuip. Ondanks dat de inwijding maar 3 dagen duurde, heb ik een hele levensreis gemaakt om aan het einde m’n ziel terug te vinden of beter gezegd door m’n ziel gevonden te worden. Thuiskomen - eindelijk.

Onze groep bestond uit 25 deelnemers wat ik heel leuk vond want het laat zien dat lichtvoeding steeds meer mensen inspireert. De eerste 2 dagen kregen we veel informatie over lichtvoeding en hoe deze ‘way of life’ voor ons zou kunnen werken. Maar een ding werd heel snel duidelijk: niet Jenny doet het voor mij, maar ik ben degene die mezelf in staat stelt om de omschakeling naar lichtvoeding te maken. Zij geeft door haar inwijding wel een belangrijke steun en een soort gereedschapskist.
Het niet eten was totaal geen item en m'n energie bleef goed op peil. Zelfs miste ik chocolade niet. Het vele water dat we moesten drinken (5-7 liter per dag!) bracht een fysiek ontgiftingsproces op gang. Het werd me bewust dat ik al die jaren wel trouw m'n fysieke lichaam voedde (helaas vaak met ‘verkeerde’ dingen) maar nog belangrijker: ik vergat m’n ziel voldoende te voeden, haar in mezelf een thuis te geven! Nu dus fysiek en emotioneel ontkrampen en ontgiften van programmeringen, voedselgiften, oordelen, emotionele verkrampingen, ingeslikte verwachtingen van anderen etc. Zo weer ruimte creëren voor m’n ziel. In de groep deden we daarvoor een aantal oefeningen. Dit bewustwordingsproces leidde bij mij in de derde nacht tot een catharsis. Ik ervoer heel lichamelijk de kramp en de verstarring waarin ik al zolang zat, kon me nauwelijks nog bewegen. Degene die normaal alles onder controle wil hebben, had helemaal niets meer te vertellen. Ja, ik moest blijkbaar heel diep gaan, ‘s nachts in m’n bed. Heb ik dit alles gedroomd? Nee, want op een gegeven moment heb ik toch om hulp geroepen want het werd wel heel heftig. Liefdevolle steun en zorg van een paar groepsleden hielpen me erdoorheen. En ja, ik ben ook bang geweest, al is dat slechts een egomanifestatie. In die nacht stierf een stuk van m’n ego en toen het dag begon te worden, voelde het als een wedergeboorte. Mn wil om te leven en het leven te omarmen was sterker dan de nacht. Leven en vrij en heel zijn. Mn ziel weer een thuis geven. Dan kan eindelijk alle energie vrij stromen. Liefde en dankbaarheid zijn het voedsel voor de ziel.

Mijn reis door het leven gaat verder, maar nu samen met m’n ziel. ‘Ziel’ is geen abstract of zweverig begrip meer, zij is wie ik ben. Zonder haar kan ik niet heel zijn. Ik leer haar steeds beter kennen en naar haar luisteren. Zij verbindt mij met de oneindige, eeuwige, goddelijke Ziel waar ook jouw ziel een deel van is. Dit eens ervaren te hebben gaat alle begrip te boven. Met lichtvoeding kan ik onafhankelijk zijn van fysiek voedsel en minstens net zo belangrijk is het trouw m’n ziel te blijven voeden. En natuurlijk blijf ik af en toe snoepen en genieten van de heerlijke smaken en geuren.
 

 
 

 
     
     
 
28 sept. 2017

Gistermorgen zaten we aan het strand te genieten van de golven die op het kiezelstrand rolden terwijl het Sacarest wasgoed iets verderop in de wasserette machines draaide.

Voor de Quest groep deelnemers hadden we hazel- en olienoten gekocht om notenmoes van te maken voor op brood. Een paar hazelnoten had ik mee naar het strand genomen om ons mee te verwennen. Met dat we de eerste hazelnoten op snoepten liep er voorzichtig een verlangen naar méér binnen. Er ontstond een besef dat het eten van voedsel een verlangen oproept naar méér en hoe meer we eten hoe minder kans we hebben om onze zo vertrouwde 3 dimensionale waarneming te kunnen overstijgen. Binnen de 3 dimensies heeft ons ego de meeste macht over ons en op weg naar de 4 of 5de dimensie verliest het steeds meer z´n macht.
Op de Camino naar Santiago ontdekten we al dat door het ons onthouden van grof stoffelijkheid zoals eten, we toegang kregen tot gebieden waar we vroeger alleen maar van konden dromen. Er ontstond zowaar contact met bijvoorbeeld grote bomen. 
In die dimensies buiten de bekende 3, komen we in gebieden terecht waar we met ons gevoel waarnemen en wat ons erg fascineert en het zeer de moeite waard maakt om het gebruikelijke fysieke voedsel er voor te laten staan. 
Met dat de golven me meenamen en er een versmelting mee ontstond nam de eeuwigheid me weer mee...
Vanmorgen liepen we tot boven in ons dal waar het pad doorloopt naar La Nucia. Halverwege zaten we een poosje gefascineerd te kijken naar het voor ons veranderde landschap. Het dal liep zo intens bij me binnen dat de tranen van ontroering over m´n wangen liepen. Dáár is Hiér geworden.
 
 
     
     
 

MRI scanner

11 okt. 2017

Gisteren werd er in het ziekenhuis een MRI scan van m´n hoofd gemaakt om te zien hoe de tumor zich gedraagt.

Ruim een half uur lag ik in dit apparaat met oorverdovend intens geluid. Zelfs met een oorbeschermer kwam het indringende geluid nog te veel bij me binnen waardoor de tinnitus of lawaai in m´n hoofd helaas weer een stuk sterker is geworden. Besef nu hoe de tinnitus sinds de MRI scans, nu al een paar jaar elk half jaar, steeds weer luider is geworden. Vóór deze laatste scan worstelde ik met de vraag of het wijs is de scan nog te laten uitvoeren maar de ziektekosten verzekering drong er op aan. Hoe nu toch te blijven waarderen wat is ook al is het schaduw?
Op internet kwamen we DIT filmpje tegen van een vrouw die door de tinnitus het leven opgaf. Naar mijn idee komt de sterkte van mijn tinnitus ongeveer overeen met die zei beschrijft. De licht voeding die we beoefenen en alle ontdekkingen er omheen hebben me enorm geholpen deze intense geluiden in m´n hoofd te kunnen accepteren want verzet zou ook mij ombrengen.
 
 
     
     
 

 

Troon

23 okt. 2017

Gisteren was een dag waar het Ego me nog weer eens flink te pakken had. In een supermarkt waar we voor een groep van ons inkopen deden, wilde ik mezelf verwennen en had een bakje gepelde en gebrande amandelen in het winkel wagentje gedaan. Een vermoeide Anne vond dat dat niet kon en we het zelf moesten maken van amandelen uit eigen vallei. Er ontstond strijd en ik ervoer een strenge kant van Anne en voelde me niet gezien en afgewezen. Het bracht me splijting, verdriet en onzekerheid. Daar lust het Ego natuurlijk wel soep van. Gelukkig hebben we hem nu een dag later weer door en zien dat er zoveel is waar het Ego ons als maar de denkbeeldige afsplijting verkoopt die er eigenlijk zelfs helemaal niet is. Zo kwam er vanmorgen het inzicht langs dat al onze materiële behoeftes van eten t/m een sportwagen, Ego manifestaties zijn en dus verslavend ten koste van onze zo eindeloos kostbare Vrijheid. LAAT LOS staat op onze troon waar we als maar kunnen oefenen met voedsel in ons gestopte materie, weer los te laten. Als we niks meer in ons lichaam hoeven te stoppen komt er ook niks meer uit...

Als we wat lekkers proeven slaat eigenlijk het Ego gelijk toe en wil dat we er naar gaan verlangen en er natuurlijk ook voor gaan met als maar méér te willen, net zoals bij alcohol gebruik, een druppel is genoeg om bij verslaving terug te kunnen vallen.
Zo keken we vanmorgen bij het stilte ontbijt hoe één van onze gasten onze zelf gemaakte vijgenjam/moes in z´n havermout pap deed. Diverse grote gevulde lepels gleden in z´n pap en het was boeiend om te registreren dat hij hoogst waarschijnlijk niet wist hoeveel werk het was geweest om de vijgen één voor een te plukken nadat we goed gevoelt hadden of ze al rijp waren en ze dan zorgvuldig uit te sorteren om er vervolgens in een grote pan op een matig vuur, moes van te maken en tenslotte in potten over te scheppen en in de ijskast te bewaren om conserveringsmiddelen te vermijden...
Vroeger maakten mensen alles zelf in, na het zorgvuldig en met veel moeite verbouwd te hebben, dan was zuinig zijn iets vanzelf sprekends en nu heeft eigenlijk niemand meer die verbinding met voeding door het eerst zelf te hebben moeten maken dus kunnen we zonder moeite maar door eten, zoveel dat we er zelfs té dik van kunnen worden...
 
 
 

 
     
 
6 nov. 2017

Er is een soort ´missionaris´ in me aan het ontstaan die een missie heeft en van zich wil laten horen. In dit geval in het bijzonder ten aanzien van het probleem waar we met z´n allen nu op af stevenen. Door de klimaat verandering stijgen de wereld zeeën sneller dan gedacht. Hierdoor raken miljoenen mensen hun woonplek kwijt, zoals bijvoorbeeld in Bangladesh want dat komt onder water te liggen en hierdoor is er ook een groot dreigend voedsel tekort aan het ontstaan. Er komen steeds meer mensen bij op onze planeet en steeds minder bruikbare landbouw grond blijft over. Zo ook met steeds meer gebieden waar droogte het land onbruikbaar en onbewoonbaar maakt en mensen daardoor in grote getalen op zoek gaan naar een andere plek waar ze wel terecht kunnen en voedsel is. En wij hier in het westen dragen door onze manier van leven en consumeren behoorlijk bij aan deze ontwikkeling. In het TV programma Zembla gaven ze daar onlangs een zeer indrukwekkend overzicht van.  HIER kun je die uitzending terug zien.

Hoe mooi zou het zijn als we onze aarde voor mens en dier leefbaar kunnen houden, conflicten die het gevolg zijn van voedseltekort en milieuvervuiling voorkomen en zo niet alleen het voortbestaan van onze soort veilig stellen maar een vreedzamere en rechtvaardigere wereld creëren! Dat zal echter, volgens mij, zonder een mentaliteitsverandering en meer bewustwording rondom voedsel onmogelijk zijn. Ook hier geldt het credo: minder is meer. Misschien raad je het al dat hier Licht Voeding een kostbare uitkomst kan bieden én al is. We zouden veel meer mensen en wellicht de hele wereldbevolking met Licht Voeding naar een hoger bewust-zijns niveau kunnen brengen én veel meer Vrijheid geven als er maar méér belangstelling was voor Licht Voeding. Kunnen we het ons eigenlijk nog wel permitteren om Licht Voeding af te doen als een leuke spirituele hobby van enkelen of is het veel meer de volgende stap in de menselijke evolutie? Een stap naar meer vrijheid, verdraagzaamheid, gezondheid en een leefbaarder milieu. Zouden jullie ons daar in willen helpen door deze missie mede uit te dragen en Licht Voeding een serieuze kans te geven? Het is drie dubbel en dwars de moeite waard. Er zou veel meer Vrede door mogelijk gemaakt kunnen worden ...
 
 
     
     
 

27 nov. 2017

Tijdens een wandeling van een dag of wat terug ontstond het plan elke middag om 12 uur, als de zon op z´n hoogste stand staat, positieve en helende energie naar enkele dierbaren van ons te zenden, die steun kunnen gebruiken. Dat gaf ons al meteen een goed gevoel want soms willen we graag mensen steunen maar weten niet hoe. We begonnen met z´n tweeën en al na enkele dagen vroegen we ons af hoe het zou zijn als we onze kring zouden uitbreiden. Dus vertelden we er wat mensen in onze omgeving over en vroegen of ze mee wilden doen en zo ontstond een bijzonder positief netwerk.  Gisteren toen één van de monniken van het boeddhistisch klooster wat naast ons is langskwam, vroegen we hem om ook mee heling te sturen en de lucht zinderde van de positieve energie. Het hele ritueel duurt zo´n 10 minuten en een foto van de persoon in kwestie ondersteunt ons positieve energie werk. Boeiend genoeg verrast het ons zelf wat het ook met ons doet want elke keer is erna een prachtig gevoel in ons ontstaan van diepe verbondenheid, warmte en tevredenheid. Zo hebben we weer mogen ervaren dat in het geven het ontvangen al besloten ligt.

Een andere boeiende ontdekking deden we nadat we verspreid over ons lichaam rode bultjes kregen met ernstige jeuk. Waar kwam dat nu vandaan? We weten wel dat we door de lichtvoeding veel gevoeliger zijn geworden maar het duurde even voordat we ontdekten dat we de laatste tijd iéts te veel noten gesnoept hadden, vooral van onze eigen geroosterde Sacarest amandelen. (zie 21 aug.) Zo ontstond een soort overgevoeligheid met huid irritatie. Het is een prachtige speling van het lot, die ons eraan hielp herinneren dat we toch voor licht voeding gekozen hadden! Dus laten we nu wijselijk de noten weer staan...

 
 
 

 
  14 dec. 2017  
 
 
Al een poosje heb ik Skype sessie´s met ene Sylvia die zich gespecialiseerd heeft in Tinnitus behandelingen.
In de avond skype sessie met Sylvia van een paar dagen terug, kwam ik in een soort Gestalt sessie terecht met m´n tinnitus-zelf. Die duidde me er op, dat m´n Ego me niet zozeer domineert zoals ik vaak ervaar, maar dat ik me achter hem verstop! Deze uitspraak van m´n tinnitus-zelf ging voorbij m´n verstand en liep diep bij me binnen.
Als ik zeg dat het Ego me domineert, geef ik iets dat niet bestaat een bestaansrecht en macht. Als ik inzie dat ik me achter het ego verstop, ontstaat er ruimte om erachter vandaan te kunnen komen en het spook op te ruimen. Maar dat betekent ook dat ik m´n ego niet meer de schuld kan geven, ik doe het zelf!
 
De volgende dag om 12 uur deden we weer onze dagelijkse geestelijke ondersteuning van dierbaren en nadat ik op de bank ging liggen, gleed ik eigenlijk gelijk door naar een zeer diepe ontspannings-laag zoals die wel eens ontstaat tijdens en na een intense meditatie.
De helingswensen die ik uitsprak, kwamen met veel moeite nog net over m´n lippen.
Erna gleed ik zover weg in een alsmaar diepere verstilling dat ademen nog nauwelijks mogelijk was.
Gelukkig had Anne me in de gaten en steunde me door haar handen op m'n schouders te leggen en me energie te geven want zo´n zelfde soort bijzondere weg was ze in de zomer ook gegaan bij haar workshop met Jenny.
Langzaam maar zeker gleed ik door in een ondefinieerbare hele grote leegte waar slechts de eeuwigheid bestond...
Tijd was verdwenen en een uur was in een paar minuten langs gegleden. Heel voorzichtig kon ik na Anne´s vraag hoe het nu met me ging, vertellen over het achter m´n Ego verstoppertje spelen en dat me dat tot nu toe de toegang tot de grote leegte had verspert. En in die leegte kan ik de eenheid van alles ervaren. Verstoppen achter m´n ego is dus een soort beveiliging, net als angst, oordelen, meningen en zelfs tijd.
De bank waar ik op lag kwam langzaam en zachtjes onder me terug en werden m´n handen weer voorzichtig voelbaar en  m´n tenen begonnen een beetje te bewegen.
Een diepe ontspanning was er in me ontstaan en in me achter gebleven zo als ik hem nog weinig ken.

Dit inzicht en de vertelling erover liet wat op zich wachten want een liesbreuk bracht me in het ziekenhuis en werd eraan geopereerd omdat ik iets te veel hout had gehakt om het s`avonds warm te kunnen stoken nu het ook hier wat kouder wordt als de zon onder is.

 
 
     
 
23 dec. 2017

In de meditatie vanmorgen kwam er een rijkdom aan schoonheid langs die we graag hier met jullie delen.

In m´n behoefte aan schoonheid werd me duidelijk dat soms de rijkdom ervaren van inzicht, kostbaarder kan zijn als de zo brood nodige verstilling. Zo verscheen het besef dat m´n bewust-zijn veel ruimer is dan alleen m´n fysieke lichaam doch ook m´n aura veld omvat en zelfs verder.
Toen kwam er ontroering in me op bij de ontdekking dat het aura-veld zich aan me hoorbaar maakt doordat de tinnitus me de rijkdom van het aura veld laat horen én ervaren. Het aura veld is ooit door Kirlian fotografisch zichtbaar gemaakt en kan je nu zelfs zien op een beeldscherm zoals hieronder en daar zie je dat het aura beeld min of meer danst en beweegt. Je zou dus kunnen zeggen, dat ik het dansende aura veld in m´n hoofd hoor.
Wat een totaal andere ervaring van wat ik op dit zelfde moment hoor en dat wordt versterkt nu ik het bezig ben op te schrijven. Wat kan inzicht me dan een giga cadeau brengen...
 
 
 

 
 
 
Iets anders wat vanmorgen langs kwam was het inzicht dat juist in de beperking de rijkdom verborgen zit. Hier over schrijven is lastiger als het op het eerste gezicht lijkt want het wordt pas voelbaar door de ervaring. Door je zelf te beperken, ontstaat de mogelijkheid van meer waardering en dat werkt op veel vlakken. Vaak schreven we al over de rijkdom die ontstaat door het onthouden of minderen van fysiek voedsel. Zelfs is de rijkdom al te ervaren bij langzamer kauwen en even tussendoor het kauwen te stoppen om zo veel intenser te kunnen genieten van de smaken. Een ander voorbeeld is het in Blauw lopen. Daarbij vermindert de loopsnelheid bijna als vanzelf en opent zich de wereld voor me.
Dit soort ervaringen fascineren ons en geven ons een rijk gevoel. Graag nodigen we je uit om op onderzoek uit te gaan en bijvoorbeeld bij de kerstmaaltijd de rijkdom van de beperking te durven ervaren. Er is méér door minder...
Graag wensen we jullie een prachtige en inspirerende kerst toe. Graag nodigen we je uit om elkaar eventjes intens aan te kijken om zodoende voor een stukje het christus kind in elkaar én onszelf zichtbaar te laten worden.

 

 
     
 

29 dec. 2017

Elke dag komt in onze meditatie de mantra: “Wij zijn Eén” terug en vanmorgen werd ons het besef geschonken dat we een Hereniging in ons dragen. Vóór onze geboorte was er alleen éénheid en verbondenheid. Met dat we in deze wereld geboren worden ervaren we echter vooral afgescheidenheid en dualiteit, bijvoorbeeld bij onze ouders. Omdat we erbij willen horen passen we ons aan en zo raakt ons eenheidsbewustzijn steeds meer op de achtergrond. Maar desondanks blijft die eenheid en verbondenheid onze ware natuur! De kunst is nu, om ergens in ons leven de Hereniging weer te ontdekken en toe te laten, in ons zelf en de wereld om ons heen. Van afgescheidenheid naar eenheid. Door die Hereniging toe te laten, vallen de puzzelstukjes weer op z´n plaats. Het enige wat daarvoor nodig is, om in die Hereniging te durven geloven. Waarom is daarvoor durf nodig? Omdat ons ego hier absoluut geen trek in heeft want het voedt zich nu juist aan afgescheidenheid en verdeeldheid. M´n ervaringen en inzichten met lichtvoeding hebben iets in me in beweging gebracht. Lichtvoeding is voor mij de weg terug naar huis, naar de Hereniging en de verbondenheid met iets dat véél groter is als ikzelf. Dat geeft veel ruimte en openheid. Het in Blauw lopen met open armen en handen helpt me te ervaren wat het is als je open bent. Het helpt om de Hereniging binnen te laten.

Dat klinkt allemaal prachtig maar hoe werkt het in het leven van alledag? Al heel wat jaren heb ik een onmogelijke relatie met iemand uit mijn naaste familie en vond het eigenlijk wel best zo, althans dat wilde m´n ego me verkopen en hebben of zien elkaar nooit. Als ik daadwerkelijk voor de Hereniging wil gaan, ligt hier dus nog huiswerk. Vanuit het gevoel van openheid, liefdevolle vriendelijkheid en respect, dat de lichtvoeding in me voedt, heb ik diegene een paar dagen geleden per mail een brief geschreven om tot een opening te kunnen komen en hem ook gelukkig nieuw jaar gewenst en kreeg er nog dezelfde dag een positief antwoord op terug! Er is een deur opengegaan en dat alleen al is een kostbaar geschenk waar ik heel dankbaar voor ben...
 
Hoogstwaarschijnlijk zijn er ook in jouw leven mensen waar je het moeilijk mee kunt vinden of zelfs ruzie mee hebt. Hoe zou het zijn om nu, vlak voor het begin van het nieuwe jaar, de gedachte aan de Hereniging uit te nodigen en te kijken wat dat met je doet?
We hebben, god zei dank de keus om óf angstig en gesloten door het leven te gaan en ons te laten besmetten met de nieuws uitzendingen die meestal veel bagger laten zien óf om ons te openen voor de Hereniging. Ieder van ons heeft die keuze om het lijden los te laten en er verbinding voor terug te krijgen.
Met deze brug naar het nieuwe jaar, wensen we ieder van jullie een gezond, gelukkig en vooral inspirerend Nieuw Jaar toe!

 

 
 

 
 
1 jan. 2018

Gistermorgen werden we wakker en was m´n blik op de klok gericht die naast me stond en zag dat de tijd o.k. was maar zag ook op het schermpje van de klok dat die aangaf: 31/12! Grote verwondering maakte zich van me meester want hoe kan het nu zo maar de laatste dag van het jaar zijn? De ene verwondering na de andere kwam bij me langs want m´n geheugen liet me even met rust. Maar was dat wel de bedoeling? We doen in meditaties veel moeite om even geen last te hebben van al die gedachtes maar ze moeten er wel zijn als we ze nodig hebben, eigenlijk de hele dag. De verwondering duurde voort en heel langzaam kwamen er kleine dingetjes terug, zoals wat je moet doen als je druk in je blaas voelt...

Echter veel verder ging het nog niet. Het was eigenlijk een zeer sensationele situatie, grote delen van het geheugen en dan nog wel de basisstukken zijn even helemaal leeg...
Boeiend genoeg dat bij het zien van 31/12 op de klok die getallen me wel deden herinneren aan de laatste dag van het jaar.
Er kwam een stroom van twijfel door me heen: oh, mijn god, nu ben ik m´n geheugen kwijt, wat je overigens kan zien als een mantra maar wel de verkeerde die we misschien helemaal niet willen dus kijk uit met zulke gedachten...
Gelukkig is nu alles geleidelijk weer op z´n plek terug want deze laptop vraagt ook om wat geheugen werk...
Grote dankbaarheid ervaar ik bij alles wat me ten dienste staat aan herinneringen. De ervaring viel pas echt bij me op z´n plek, toen m´n laatste en dierbaarste oom weer in m´n gedachtes langs kwam. Hij is altijd voor mij een voorbeeld hoe je met liefdevolle vriendelijkheid en goeie intuïtie veel succes in je leven kan hebben. Onlangs was hij helaas zo slecht gevallen dat z´n arm brak waardoor hij nog verder de draad kwijt raakte en moest worden opgenomen...
Heel bijzonder en kostbaar om zo van nabij een stukje van z´n ervaring te hebben mogen meebeleven...