naar Sacarest Homepage |
naar LV Verslag Cor | naar Sacarest Dagboek 2016 |
naar Agenda 2017 |
naar LV bibliografie | naar Licht Voeding Dagboek 2016 |
Het Sacarest Licht Voeding Dagboek 2017 opgetekend door rodolfo
|
Dit dagboek draag
ik op aan Goddelijke Licht Voeding want dit is voor mij nu het grootste geschenk wat ik
tot nog toe in m´n leven heb mogen ontvangen. Het lijkt me zinvol dit hier te
beschrijven voor ieder die zich ervoor interesseert om zodoende dit toch nog
onbekende gegeven wat meer bekendheid te geven. Van 9 tot 16 september
2017, geven we hier in Sacarest weer een week over Licht Voeding om met elkaar
ons er verder in te verdiepen en zo mogelijk ook eventueel te beoefenen. Zo trouw mogelijk zal ik me er voor inzetten
om dit dagboek bij te houden. Anne ben ik zeer dankbaar want ze helpt me steeds met
dit begrijpelijk te kunnen schrijven en ze is een eeuwige
inspiratie bron voor me. In een grot niet ver hier vandaan naar het zuiden, hebben mensen deze oude rots tekening gevonden. Het wordt geschat op meer dan 3.000 jaar oud. Voor ons symboliseert de figuur, de drager van de goddelijke kosmische energie of licht voeding en gebruiken we hier graag dit oer oude symbool of vignet.
|
|
Het is een geschenk voor me dat onze huisgenoot Cor zich zover door me liet inspireren dat hij de licht voedings weg nu zelf ook loopt na in december vorig jaar ook de 21 dagen ondergaan te hebben. HIER kun je z´n verslag lezen. | ||
De verslag legging in dit dagboek begonnen we vorig jaar en dat gedeelte kan je ook lezen door boven aan deze bladzijde of hier dit LichtVoedingDagboek2016 aan te klikken. | ||
Er worden in de tekst hieronder begrippen gebruikt zoals bijvoorbeeld in Blauw lopen. Die zijn in de tekst van vorig jaar uitgelegd en door Blauw aan te klikken krijg je ook de uitleg. | ||
|
31 dec. 2016
graag wil ik met je delen wat er in de meditatie van vanmorgen kwam boven drijven.
wat is eigenlijk vrijheid en hoeveel toegang heb ik tot die
vrijheid?
om te beginnen mis je misschien de hoofdletters in m´n schrijven. de
vraag is nu, heb ik echt de vrijheid om dat te doen of liever, ze zonder
bezwaar weg te laten? al een paar keer heb ik automatisch eerst de
hoofdletter gezet en weer verwijderd om te zien wat het met me doet en
inderdaad zit er iets van vrijheid in.
de vraagtekens of punten hierboven geven het einde van de zin al aan dus
waarom ook nog eens erna een hoofdletter, toch? dus waar het voor mij om
gaat is, hoe vrij zijn we eigenlijk om te kunnen doen en laten wat we
werkelijk willen of kunnen doen?
eerst genieten, dan wennen, dan gewoonte en tenslotte verslaaft. dat zou
zomaar op elkaar kunnen volgen. zo raken we zonder het in de gaten te
hebben steeds meer onze vrijheid kwijt.
met anne snoep ik de laatste tijd al 3 x per dag m´n warme tomaten sapje
als zij ging eten omdat ik er zo van geniet. eerlijk gezegd ervaar ik nu
dat de volgende fase al volgt en gaat het wennen en wordt het een
gewoonte en tenslotte raak ik er zo maar aan verslaafd. vrijheid is de
keuze om het anders te kunnen doen, dat doe ik nu ook en laat de
snoeperij weer staan en ga voor de essentie van Licht Voeding.
andere essentiële verslavingen zijn
volgens mij naast de bekende zoals roken en alcohol ook Eten,
Tijd, Denken, Doen, Oordelen, Gewoontes, Smaak, enz.
met dat ik in de meditatie besefte wat
ik eigenlijk allemaal zou kunnen loslaten ontstond een enorme
ruimte en daar verdween ik toen in om daarmee ook weer eens aan
de tijd verslaving te kunnen ontsnappen.
een prachtige mantra die me eigenlijk
steeds weer alle vrijheid terug geeft is: waardeer wat is...
de foto hierboven op de Campana geeft
mij het ultieme gevoel van vrijheid.
als ik zo m´n bijdrage van vandaag hier terug lees en kijk, mis
ik min of meer toch de hoofdletters, jij ook....
graag wens ik je het allerbeste en inspirerendste toe voor een
nieuw en zoveel mogelijk vrij 2017 én verder...
|
|
6 jan. 2017
Voorzichtig maar steeds duidelijker begin ik in te zien waarom de licht voeding maar zo heel dun gezaaid is...
Om me heen ervaar ik een wereld waar het begrip voor
inkeer en versobering lastig te vinden
is ofwel een wereld waar eigenlijk niks snel
genoeg gaat of groot genoeg is.
De licht voeding is een inzicht en levensstijl wat
zich enigszins aan ons verstopt want de weg er heen
is stevig afzien en de beloning
komt pas erna dus waarom afzien als je nog niet weet
of ervaren hebt wat je ervoor krijgt!
Hoe leg ik m´n licht voeding geschenk uit, wat
eigenlijk alleen maar door ervaring te doorgronden
is?
Vaak kan ik nu in een supermarkt zien waar ik me
makkelijk in kon verliezen. Let op, de grote winkel
heet SUPER markt!
Het voor mij nu zo bruikbare inzicht krijg ik door
als maar weer wat afstand te nemen van waar het om
gaat. Wat natuurlijk nooit lukt als je er middenin
staat en hebzucht bevorderende muziek en kleuren
over me heen gegoten krijg!
Waar kan ik me makkelijker in verliezen als in zo
iets omvattends als fysieke voeding die in onze
supermarkten letterlijk voor het grijpen ligt. Er is
diep in mij een stil en groeiend verlangen naar meer
geestelijke voeding en te makkelijk verwarde ik dat
met fysieke voeding en als ik om me heen kijk zie ik
herkenning in een steeds corpulentere menselijke
omgeving.
Om nu dit kostbare inzicht te verwerven en te
verwerken is die zo brood nodige afstand
steeds belangrijker voor me aan het worden. Afstand
nemen om te kunnen zien waar het om gaat. Boven op
een berg heb ik een zicht waar de samenhang van deze
wereld voor me veel makkelijker te zien is als dat
ik er middenin rond loop...
Op internet vond ik een zeer inspirerend iboek over
licht voeding en kan ik je zeker aanraden
Life Style Without Food, van Joachim Werdin. Het bijzondere van dit
boek is dat je het zo gratis kan aanklikken en
lezen. Gisteren heb ik het op internet al
doorgebladerd en zag er al wat belangrijke en
kostbare geheimen in staan die zeer het lezen waard
zijn.
De reis naar binnen die ik met de licht voeding zo
veel toegankelijker ervaar brengt me bij mijn wereld
reis die ik 5 jaar lang maakte toen ik nog geen 30 was.
Op de foto kan je me door een vlakte in Kenia zien
gaan. Nadat ik zo wat de halve wereld was
doorgereden wist ik nóg niet waar de werkelijke
schat te vinden is en gelukkig krijg ik er nu steeds
meer de lucht van te pakken n.m.l. niet buiten maar
binnen in ons.
|
|
|
15 jan. 2017
In me is het idee ontstaan om de Camino naar Santiago te lopen voor 300 km vanaf Burgos en die gedachte spreekt me steeds meer aan. Daarom loop ik soms op het strand, in een baai hier vlakbij, van begin rechts op de foto tot het andere einde links wat op de foto zichtbaar is en terug. Zo´n kleine 10 km met 1/3 in wat ruller zand om alvast eens wat te oefenen. Het viel me alles mee hoe goed dat ging en kwam de vraag boven drijven, waar komt al die kostbare energie in mij vandaan ...
Gisteren liep ik weer op dat brede en
lege strand langs de zee waar alle
ruimte was om te kunnen dwalen. Op de
terugweg was links van me de zee en de
zon en een prachtig geluid van de golven
en om dat beter te kunnen binnen laten,
deed ik even m´n ogen dicht
terwijl ik liep. Met dat ik daar zo
voorzichtig liep gingen, bijna als
vanzelf, m´n armen naar opzij met m´n
hand palm naar boven en liep ik
in
Blauw.
Toen ik daar wat langzamer, voorzichtig
en in blauw liep, met m´n ogen nog
steeds dicht, bespeurde ik wat angst in
me, om over iets te kunnen struikelen.
Met dat ik de angst ervaar besef ik dat
die angst me niks gaat brengen en laat
de angst van me afglijden en daarmee
opent zich ontroering in me en ervaar
geleid te worden door iets
wat veel groter is als ik zelf.
Enige tijd, die wel oneindig lijkt, loop
ik zo langzaam verder en merk hoe
kostbaar het is om nu zó hier aanwezig
te kunnen zijn. Voel me bevoorrecht met
wat de licht voedingsweg me sinds begin
vorig jaar zo allemaal al gebracht
heeft. Er is een hele kostbare deur in
me open gegaan waardoor m´n binnenwereld
zich steeds meer aan me manifesteert en
langzaam maar zeker merk ik de
verschuiving van m´n waarneming van
buiten naar binnen. Heel dankbaar ben ik
met deze verschuiving want jaren heb ik
er al naar gezocht en nu merk ik dat m´n
binnenwereld heeft besloten naar boven
te komen. Hoe meer je zoekt, hoe minder
je zult vinden ...
In de meditatie vanmorgen kwam een
mantra van me boven drijven die me weer
veel gaf. Waardeer wat is...
Met dat ik de woorden proef besef ik dat
als ik niet zonder m´n gedachten kan, ik
dus een gedachten junkie ben ofwel er
aan verslaaft ben net zoals ik eerst ook
aan eten verslaaft was. Ook besef ik
dan, dat het mogelijk moet zijn om m´n
gedachtes te kunnen waarderen ook al ben
ik aan het mediteren! Als de gedachten
toch eerst nog blijven komen, laat ik
dan die gedachten sorteren op zinvolheid
en waar ik ook nog van kan genieten én
waarderen. Een behulpzame glimlach komt
langs en verandert m´n denken in meer
zachtheid en vriendelijkheid wat helpt
bij m´n waarderen. Ik ervaar het als een
voorrecht voor lichtvoeding gegaan te
zijn, door wat ik er allemaal voor
bijzondere ervaringen uit krijg maar
vooral door met veel meer respect
om te kunnen gaan met m´n medebewoners
op deze prachtige planeet. Zo kwamen de
dieren langs die hun hele leven in
kratten en boxen moeten doorbrengen
zodat ze ons meer opleveren en beter
smaken. Hoe zou dat voor mij zijn als
mij dat als dier overkwam? Dan de
groentes die gekweekt worden op grint in
plastic kassen en nooit de buitenlucht
en volle grond mogen ervaren zodat ze
sneller groeien en wij mooier uitziende
groente kunnen gebruiken. God zij dank
dat ik aan deze dwaling niet meer mee
hoef te doen. Mede daarom draag ik graag
m´n lichtvoeding ontdekking uit opdat
meer mensen de kans krijgen zich van hun
eetgewoontes én verslavingen te kunnen
ontdoen.
|
|
27 jan. 2017
Vanmorgen vroeg, toen het net licht begon te worden, was het ongeveer even over zeven. In m´n licht voeding heb ik minder slaap nodig dus heb ik meer ruimte om me te beseffen wat het leven me op het moment zo allemaal brengt.
Met dat ik daar zo comfortabel lag, viel er iets in m´n
bewustzijn wat veel omvattend voor me was en waar ik eigenlijk aan
verplicht ben hier over te schrijven want het is voor mij nogal groots.
Hier boven schreef ik al eens over verslaving maar wat me daar in bezig
is gewaar te worden, is indrukwekkend.
Zoals ik al eerder mocht vaststellen dat eten een flinke
verslaving is, wordt de volgende misschien wel denken! Wat je,
volgens mij wel rustig kan stellen is: alles waarvan je beseft niet
zonder te kunnen is een verslaving. Dit inzicht bracht me eerst bij
denken maar als ik verder ga, kom ik bij oordelen en dan
bij dat alles een naam moet hebben. Wat dan volgt is mind
blowing want je zou zelfs zover kunnen gaan dat ook onze oppervlakkige
ademhaling een verslaving is want we denken niet zonder te kunnen!
Yogi´s kunnen bijvoorbeeld rustig 5 minuten zonder. Toen ik vanmorgen
aan het mediteren was, kwam dit besef weer langs en haalde ik één keer
in de minuut heerlijk diep adem en er tussen was het zó heerlijk rustig
en vredig als ik eigenlijk zelden meemaak. Dus wat is ons gevoel en
besef over vrijheid als we net als een junkie vol zitten met
verslavingen? Daar besef ik weer de kracht van licht voeding want daar
laat ik één van de grootste verslavingen los en besef me welke
verslavingen er allemaal nog meer voor ons op de loer liggen.
Je zou zelfs kunnen zeggen dat ons Ego en dé aanstichter van al
die verslavingen misschien dan wel echt dé grootste verslaving
is...
Graag wil ik je uitnodigen ook de bijdrage van deze maand in het Sacarest dagboek te bekijken.
|
1 febr. 2017
Hoe wordt je gelukkig? Deze vraag stelde ik mezelf vanmorgen en besef dat ik in alle jaren van opvoeding en school of universiteit met de bijbehorende informatie niemand tegen kwam die me iets concreets heeft bijgebracht over hoe je gelukkig kan worden terwijl dat toch een zo belangrijk deel in ons leven is! Onbegrijpelijk dat zo iets nog steeds mogelijk is in onze huidige maatschappij.
Vanmorgen lazen we op 1 febr. in onze Happines kalender van
2013 dat het weinig zin heeft je te veel te verdiepen in wat
je pech is in dit leven maar liever hoe je er uit komt en
dat je je beter bezig kan houden om te zien waar je geluk
ligt en ontstaat. Want het is natuurlijk mooi dat je aan het
begin van het nieuwe jaar geluk wordt toegewenst maar hoe
moet je maar zelf zien uit te zoeken.
Om dus de daad bij het woord te voegen wil ik graag hier
eens opschrijven wat voor mij m’n levensgeluksgevoel brengt
in de hoop dat je er je voordeel mee kunt doen.
Echt helemaal boven aan staat nu voor mij ,
Waardeer wat is!!! Deze mantra
geeft me steeds weer meer inzicht dat geluk óók een eigen
keuze kan zijn. Want me ergens aan ergeren doet me alleen
maar ongeluk ervaren!
Dan is er de Licht Voeding omdat daarmee m’n levenskwaliteit
met zo’n sprong vooruit is gegaan als ik niet voor mogelijk
had kunnen houden. Hiermee is m´n levens intensiteit en
waarneming zó toegenomen dat het levensgeluk me eigenlijk nu
pas kan bereiken.
Dan is er het in Blauw
lopen of zijn van me. Wat me daar
steeds weer verrast is het belang en de kracht die er van
uit gaat als ik m´n handpalmen open want die houden we
eigenlijk altijd naar beneden. Probeer maar eens wat er met
je gebeurt als je je handpalmen opent naar het licht. Het
brengt mij steeds weer verrassend genoeg eigenlijk direct
uit m’n hoofd in mijn lijfelijk hier en nu aanwezig kunnen
zijn. Daarmee komt er elke keer een warme plek midden op m’n
voorhoofd, wat zo verrukkelijk voelt en in me uitstraalt dat
ik me er rijk én gelukkig mee voel. Deze blauwe ontdekking
kwam overigens mèt de licht voeding...
Boven aan de lijst staat voor mij ook m’n Anne die me steeds
weer verrast met haar inzet om samen de verbinding aan te
gaan en daarmee liefde, geluk en betrokkenheid te genereren.
Kostbaar is voor mij ook deze goddelijke plek die
Sacarest heet en waar we ons de rentmeesters van kunnen
noemen.
Wat me ook nog helpt om gelukkig te kunnen zijn is m´n
gekregen intelligentie, nieuwsgierigheid, het familie nest
waar ik uit kom en wat geld op m´n bankrekening.
Zou jij me eens willen laten weten wat jou gelukkig maakt en
hoe je dat ontdekt hebt?
|
|
10 febr. 2017
Vanmorgen werd me weer eens iets heel kostbaars duidelijk wat ik graag met jullie wil delen want het kan ook jou dienen en dat is mijn wens, dienaar te zijn en ik leg ook graag uit waarom.
Eerst de ontdekking. Gedeelde smart is halve smart zegt een
spreekwoord en voor mij raakt dat een gevoelige snaar in me aan.
Al vele jaren heb ik in me een hele grote
schreeuwlelijk die de medische wereld gemakshalve maar tinnitus
noemen. Aangezien niemand daar iets van kan zien of horen
bestaat het dus kennelijk niet want niemand vraagt me er iets
over dus helaas geen gedeelde smart en ben ik er dus eigenlijk
altijd alleen mee want het is niet mijn weg om ongevraagd met
m´n sores te koop te lopen. Met dat ik dit nu schrijf voel ik de
tranen in m´n ogen ontstaan. Het is schokkend voor me om te
beseffen dat kennelijk voor de mens alleen iets bestaat als je
het kan waarnemen of ervaren. Wat gaat daardoor ontstellend veel
aan onze neus voorbij. Zo ook met onze lichtvoeding. Als we
gisteren bij onze buren op bezoek zijn voor de opening van een
nieuw meditatie jaar, waar 4 monniken het komende jaar zich in
stilte en mediterend terug trekken, heeft niemand één vraag over
onze lichtvoeding terwijl ze weten dat we het beoefenen.
Nu de vertaal slag naar binnen want zo buiten zo binnen. Hoe
staat het met de schreeuw lelijk die we gemakshalve maar even
het Ego noemen? Die krijgt meestal al onze aandacht want hij
maakt veel herrie in ons hoofd. Daartegenover is onze ziel heel
verstild en wacht rustig af tot we hem aandacht willen geven
bijvoorbeeld in onze meditatie. Als we onbekend zijn hoe we
langs een veel prater heen kunnen komen want op bijeenkomsten
krijgen de veel praters alleen maar meer aandacht en de wat
stillere mensen weinig tot geen. Weer zo buiten zo binnen. Dus
hoe zou het zijn dat we op een bijeenkomst gaan oefenen om de
veel prater stiller te krijgen en de verstilde mede mens uit te
nodigen te vertellen wat hem bezig houd? Op deze manier gaat
onze dictatorachtige schreeuwlelijk, het Ego zich uiteindelijk
opstellen en gedragen als onze verstilde dienaar én vloeien
binnen en buiten in elkaar over, let maar op!
|
|
12 febr. 2017
Vanmorgen in de meditatie ervoer ik zoveel warmte in m´n naar boven geopende handpalmen dat het zelfs iets zeer deed. Het was bijna als of er een iets té warme ronde steen in m´n handpalm lag.
Na een poosje er door gefascineerd te zijn begon ik
gekriebel in m´n neus te voelen en boeiend genoeg was met dat de kriebel
toenam, de warmte in m´n hand juist af nam!? Toen een poosje
later de kriebel weer vanzelf langzaam verdween kwam verwonderlijk
genoeg de warmte in m´n hand weer terug. Dus is de
waarneming van de warmte er nu door daadwerkelijke fysieke
registratie of door m´n aandacht!?
Steeds vaker merk ik dat m´n naar boven geopende
handpalmen me veel meer laten waarnemen, ook zonder dat ik m´n armen
erbij in Blauw naar buiten open. Wat is
dat, waar komen die extra sensatie mogelijkheden vandaan? In meditatie
is een gebruikelijke houding om met gekruiste en dus geopende benen op
de grond te zitten en met ook geopende handpalmen op de knieën gelegd,
de energie binnen te laten. Boeiend genoeg is er natuurlijk geen energie
om binnen gelaten te kunnen worden want we zijn in alles is één
verbonden maar is het de kunst om met het gevoel en misvatting op te
houden dat de energie door het Ego wordt tegen gehouden!
|
|
14 febr. 2017
Weer kwam er in de meditatie wat bijzonders langs. Op een
rijtje kwamen in een soort diashow achtige setting de gezichten van
mezelf en sommige dierbaren langs en het duurde even voordat ik doorhad wat
me getoond werd én de bedoeling was. In elk gezicht was een lichte en
een donkerder kant ofwel licht en schaduwkant. Echter er kwam ook het
plaatje langs van mijn gezicht met de gespiegelde lichtkant. Over dit
plaatje hadden anne en ik gisteren een aanvaring ofwel kwamen onze
schaduwkanten in botsing en vergaten we naar elkaars lichtkant te
kijken.
De kunst is het dus om de lichtkant te laten domineren en
daarmee de schaduw te laten smelten en zo de Ego dictator je dienaar te
laten worden. Dat was de boodschap van deze kostbare diashow die ik als
een juweel lang bij me zal dragen.
|
|
vader anna dolf rodolfo anne ben |
23 febr. 2017 Vanmorgen in de meditatie werd me een sleutel aangereikt en hij paste zowaar toen iets in me hem omdraaide.
In het begin van m´n meditatie steun ik regelmatig een aantal dierbaren
die heling nodig hebben. Dit bracht me al in het bewust-zijn dat er meer
is als wat ik besef of waarneem. Wat later kwam toen de behoefte voorbij
om m´n voertuig te danken. Zodat ik besefte wat een prachtig lichaam ik
heb gekregen. Ook wat een uniek stel ogen die alles waar kunnen nemen.
Toen het besef dat ik een kostbaar intellect gekregen heb om te kunnen
gebruiken. Daar viel een muntstuk voor m´n neus want mét het besef van
de intelligentie die ik gebruik kwam er een inzicht dat ik dus
méér ben als dat lichaam van me of die ogen maar ook méér ben als die
intelligentie! Dat raakte me want dat is zo´n intens deel waar ik me mee
vereenzelvigde dat er een besef op z´n plek viel van méér te zal als
dat deel.
Daar ging er een deur voor me open waar de eeuwigheid en de
eindeloosheid langs kwamen en weg was ik voorbij waar nog woorden kunnen
weergeven...
|
|
26 febr. 2017
Gisteren was ik bezig in m´n houten huisje om de
boekenkast die te vol staat met wijze boeken wat op te krikken
omdat die geleidelijk bezig was om door de vloer te zakken.
Toen ik vanmorgen wakker werd voelde ik dat ik me wat aan de
kast met zoveel wijsheid vertilt had want ik voelde een pijn in
m´n onder rug die ik herkende van vroegere vertillingen. Het
iets later in Blauw lopen bracht me weinig verder als me zorgen
maken om m´n pijnlijke rug. Toen kwamen in de meditatie wat
mensen langs die me het idee geven niks meer met me te maken
willen hebben en me niet echt zeggen waarom.
Het voelt als of de schaduw voorzichtig bezig is me in te halen
en ik merk daarmee min of meer gefaald te hebben en ook de
moeite om dit hier nu neer te schrijven en toe te geven dat ik
de neiging heb niet naar de schaduw te willen kijken en dan
haalt die me dus in...
Hoe nu de moed op te vatten om dit minder mooie geschrijf ook
aan m´n dagboek toe te vertrouwen.
Het is alsof de foto het al zegt want zo zag de glimlach er
vanmorgen uit.
Toe te kunnen geven dat ik van mezelf ook eens mag falen geeft
me al weer iets meer lucht en besef dat de schaduw beter
onderzoeken en te leren kennen ook rust brengt. De kruidenier
vroeg vroeger altijd of het misschien een onsje méér mocht zijn
en nooit een onsje minder. Vandaag voelt het echt 2 onsjes
minder
|
|
28 febr. 2017
Waar te beginnen want er kwam vannacht een waterval van goddelijke mogelijkheden over me/ons heen, misschien wel door de schaduw van een paar dagen terug...
Het begon met het besef dat we te vaak en te veel bergen nutteloze
gedachtes bij ons dragen.
De manifestatie van de Licht Voeding die zich aan Anne, Cor en mij
voltrekt is absoluut een wonder.
Als we nu dus zo ontdekt hebben dat wonderen écht kunnen bestaan, laten
we dat dan ook eens helpen gróter te worden en onze gedachte kracht
beter te gebruiken opdat het Paradijs weer voor ons allen méér
zichtbaar wordt.
Wat erg helpt om ons denken zinvoller te benutten is om bijvoorbeeld
mantra´s te zeggen ofwel in stilte ofwel hardop.
Dus in plaats van te denken, Oh, wat doe ik dat nu toch weer stom !
Kan je ook zeggen, laten we eens kijken hoe we dat zinvoller kunnen
doen.
Overdenk ook eens of ons kijken naar een TV journaal iets toevoegt aan
de constructieve positiviteit van ons en het leven op deze aarde.
Zou het lezen van en of het kijken naar zoiets als een detective film
iets zinvols toevoegen aan onze wereld...
Laten we vooral heling naar elkaar sturen dus bijvoorbeeld naar een
liefdevolle oude oom van me die worstelt met Alzheimer.
Als we de kracht van het Matrix principe beseffen, waar bijvoorbeeld een
vrouw door de ziekte overschrijdende gedachtekracht van 2 monniken
voorgoed van een ongeneselijke hersentumor afgeholpen kan worden, wat is
er dan allemaal nog meer mogelijk?
Te veel hebben we ons altijd uitgedrukt met ´ik´ terwijl als je goed
luistert is dat ´ik´ afscheiding bevorderend.
Laten we meer de kracht van het gezamenlijke ontdekken en ons meer
uitdrukken in ´wij´ en laten we voorgoed de kracht van het samen-zijn
bevorderen.
Dit is voor mij een belangrijk deel van de kracht van de Camino de
Santiago, om allemaal als pelgrim dezelfde kant op te lopen en
religie nieuw leven in te blazen die ver voorbij de boodschap van de
kerk gaat.
M´n droom is dat hier een soort olievlek gedachtegoed uit zou kunnen
ontstaan en we elkaar kunnen inspireren om ons meer naar het licht te
draaien, als te veel naar de schaduw te blijven staren.
In Amerika heeft de TM (transcendentale meditatie) beweging een mind
blowing experiment gedaan waar je misschien als eens van gehoord hebt
maar voor het geval het niet zo is, hier is het dan.
Het bleek dat Los Angeles de crimineelste stad van Amerika was. Toen
heeft de TM beweging 3 weekenden steeds met een maand ertussen, net zo
veel TM beoefenaars als 5 % van het bewonersaantal van de stad L.A.
ingevlogen. In grote vliegtuighangaars hebben de TM mensen op die 3
weekenden op positiviteit gemediteerd voor de stad L.A. In die 3
weekenden ging het criminaliteits percentage met ruim 20 % omlaag.
Als wij 1 op de 20 mensen om ons heen weten te besmetten met de zeg
maar, de herinnering aan het paradijs gedachte, veranderen we
langzaam maar zeker deze wereld en wordt het paradijs steeds meer
zichtbaar! Doe je mee?
Dank je wel voor het lezen van m´n gedachtegang en graag hoor of lees ik eens
wat het met je gedaan heeft!
|
|
9 maart 2017
Dierbare lezer van me, er is me iets gebeurt wat bijna te groots en te kostbaar is om met jullie te kunnen delen.
Het voelt op dit moment als in een beroemd theater te zitten met een
zaal vol mensen. Het is heel stil want ieder is vol verwachting van wat
komt en ieder weet dat het iets heel bijzonders is wat er aan zit te
komen. Het ongewone is nu dat er in me een verstilling is die voortkomt
uit een gevoel van openbaring, ´´het´´ heeft zich aan me
geopenbaard. Ik weet al wat er op het toneel zal verschijnen. De lang
verwachte droom toont zich aan me in een continuüm. Het is aan het komen
én het is er al.
Misschien is dit wat te abracadabra achtig voor jullie maar het gevoel
wat het me geeft is oneindig mooi.
Vanmorgen bij het wakker worden had ik eigenlijk nog geen idee wat er
stond te gebeuren op deze donderdag. Echter langzaam maar zeker begonnen de eerste dingen
voorzichtig op z´n plaats te vallen.
Cor maakte vanmorgen aan het ontbijt deze foto van me en misschien zie
je waar het om gaat. Het is voor me op z´n plek gevallen.
Of dit gevoel blijft zal de tijd ons leren maar wat nu is en
wat er nu door me ervaren wordt kan niemand in deze hele wereld me meer
afnemen.
Dus dit jullie nu schrijven is ook kostbaar voor me omdat jullie
kostbaar voor me zijn en steeds meer worden want met dat jullie dit
lezen krijgt Licht Voeding onherroepelijk meer draagvlak. Wat mij én Cor
door onze omschakeling naar Licht Voeding overkomt, zou ik jullie
allemaal erg graag cadeau willen kunnen geven want het is het
kostbaarste wat we tot nog toe in ons leven hebben kunnen ervaren en
meemaken en wie weet wat er nog komt...
Dit moest me echt van het hart en ervaar, door wat zich nu aan me
openbaart, it will never be the same again ... wat er ook
gebeurt.
|
|
12 maart 2017
Donderdag was een dag waar de ziel me in de meditatie omarmde en me geleide naar de oneindigheid en het voelde als de eeuwigheid me eindelijk te beurt was gevallen. Het universum ruste gewichtsloos in m´n handen. Elk oordeel was met het ego gesmolten en er was alleen waardering voor wat is...
De herinnering kwam langs dat Eckhart Tolle ook zoiets was overkomen en
hij besefte dat de ziel wat hulp nodig heeft om de gewenning aan de
dictatuur van het ego op te kunnen lossen. Hij ging weken lang elke dag
van vroeg tot laat aan de rand van een vijver zitten en keek naar de
rond zwemmende eentjes die de eeuwigheid in zich hadden en lieten zien.
Hij deed niks anders en daar kreeg hij de blijvende verworvenheid van de
ziel geschonken en werd het ego z´n dienaar.
Het voelde bij mij dat het donderdag niet op kon, doch ergens op de dag
begon ik toch weer voorzichtig iets te doen want er is nog
zoveel hier rond het grote huis wat om aandacht vraagt. Het verlangen
werd daardoor in me geboren om dit unieke kostbare eeuwigheid voedende
zijns bewust-zijn en gevoel te kunnen behouden. Dát
was nu juist vanaf nu gezien, hét begin van de her-overname van de
heerschappij van het Ego. In het doen raakte m´n zijns ervaring naar de
achtergrond. Met verlangen duwde het ego me zachtjes uit de ervaring van
eeuwigheid. Langzaam maar zeker gleed het Ego weer bij me binnen en de
eeuwigheid van de ziel trok zich voorzichtig nederig langzaam terug.
Toch blijft de ervaring van dit wonder van de ziel me voeden en geeft me
in diepe dankbaarheid richting en stevigheid door weer eens aan m´n
bestemming geproefd te mogen hebben.
|
|
|
18 maart 2017
Vanmorgen kwam in m´n meditatie een indrukwekkend kruis te voorschijn en het lukte me om er zonder oordeel naar te blijven kijken. Langzaam maar zeker werd me de betekenis van het symbool duidelijk.
In onze christelijke religieuze traditie is het kruis een
enigszins beladen symbool geworden. In de meditatie werd
me daar een andere betekenis geschonken n.m.l. die van
bewust-wording. Als we naar de horizontale as kijken van
het kuis staat die voor het aardse, de horizon met als
thema´s, fysiek genieten zoals van eten, van kijken en zien,
van ervaren, van iets aanraken enz. De verticale as staat
voor het on-aardse. Het deel van de as wat naar beneden
wijst vertegenwoordigd de schaduw, de pijnlijke ervaringen,
het leiden, de worstelingen enz. Terwijl het bovenste deel
van het kruis ons de weg naar boven wijst, naar het
spirituele deel van ons bewust-zijn.
Op 26 okt. 16 was het kruis ook al in de aandacht maar graag
gaan we een stapje verder want er zit veel meer in.
Waar de twee wegen elkaar kruisen is ons centrum en hart
chakra. Meestal worden we in één van de twee assen door ons
ego naar beneden getrokken.
Daar komt nu voor mij Licht Voeding in het spel want licht
voeding heeft voor mij daar de aantrekkingskracht op de
verticale as naar boven laten ontstaan. De ervaringen die
uit licht voeding voortkomen hebben m´n levenservaringen op
het spirituele vlak, sterk vergroot.
Al meer dan 40 jaar is Mediteren een belangrijke oefening
voor me maar met de lichtvoeding is het van een stevige
concentratie oefening, naar een wonderbaarlijke avonturen
reis geworden.
Zonder de integratie van de bovenste tak van het kruis was
er voor mij meer afscheiding en verdeling in m´n leven. De
aantrekkingskracht van de bovenste as laat me zien en
ervaren dat er geen afsplitsing meer hoeft te zijn. Dit
geeft me zo´n completere en holistische re levenservaring
dat mijn leven eigenlijk nu pas min of meer voor me begint!
Laat dit dagboek daar een spiegel van zijn.
|
|
24
maart 2017
Dinsdag gaven we onze eerste lezing over licht voeding in het openbaar. Het was een soort vuurdoop of de toehoorders licht voeding zouden willen aannemen als mogelijkheid of het gelijk zouden verwerpen.
Gelukkig lukte het om de belangstelling
bij de toehoorders te wekken.
Een kostbare ingang was om te vermelden
dat m´n geluksgevoel en levenskwaliteit
vanaf vorig jaar met de factor 10 is
toegenomen! Hoe komt dat? Door me
te laten Voeden door Licht !
Durven te geloven dat dit mogelijk is
was essentieel en er dan voor te gaan...
Bij sommigen was er eerst grote
verwondering maar die ging steeds verder
open naar belangstelling met dat de
lezing voortging.
We vroegen aan het begin eerst aandacht
voor de hersengymnastiek die Licht
Voeding van de toehoorders vraagt
want het idee dat je moet eten om te
overleven los durven laten is behoorlijk
grensoverschrijdend.
We nodigden mensen uit de
bereidheid in zichzelf op
te zoeken om grenzen te
durven overschrijden om nieuwe gebieden
te kunnen ontdekken. Belangrijk om te
vermelden was dat licht voeding een
geschenk is aan jezelf en je niemand
hoeft te bewijzen dat je zonder eten
kunt leven, want daar gaat het niet om.
Wat veel belangrijker is wat er zich
allemaal in je bewustzijn voor je opent
als je eten loslaat.
In een verhaal vertelden we over hoe m´n
lichtvoedings weg was begonnen in een
Vision Quest programma wat we afgelopen
zomer in Sacarest hielden. Vision Quest
is een oud indianen ritueel waarin ze 4
dagen het eten en drinken achterwege
laten om in de `Zoektocht naar
Visie` te geraken.
Ik vertelde dat de VQ voor
mij de start was van de LV en hoe deze 2
wegen in het begin parallel liepen.
Intens was het toen om na 3 dagen m´n
oude ik, in een zelf gemaakte graftombe
te laten sterven en te ervaren hoe een
nieuw zelf werd geboren die rodolfo
genoemd wilde worden.
Als je meer over m´n Quest ervaringen
wil lezen en beluisteren kijk dan in m´n
LV dagboek bij 10 okt. 2016.
Het thema van de lezing was
grensoverschrijding en is een kostbaar
onderdeel in LV omdat daarmee grenzen
wegvallen die ruimte geven aan
bijzondere eenheidservaringen. Als het
gevoel van afscheiding smelt, groeit
meestal tegelijk de ervaring van
eenheid.
Het geven van de lezing en de
uitwisseling met de toehoorders was
kostbaar en voor Anne en mij zeker de
moeite waard én smaakt naar meer...
|
|
27 maart 2017
Dankbaar zijn we en hebben diepe bewondering voor de trouw die onze huisgenoot Cor heeft aan de licht voedings weg die hij loopt. We merkten dat de verleiding bij me begon te winnen van weer wat te veel lekkernijen te snoepen en dank zij het trouwe kostbare voorbeeld van Cor werd m´n dwaling voor me zichtbaar! Hij schreef z´n ervaringen in een verslag als je HIER aanklikt kan je dit lezen.
Vandaag worden het weer slechts een ochtend en avond glaasje warme
tomaten sap en de verwondering overviel me hoe kostbaar het net smaakte!
Het zit dus toch weer allemaal tussen onze oren want het ego blijft op
de loer liggen om te zorgen dat de echte vrijheid weer aan onze neus
voorbij gaat en we ons toch maar verslaven aan afhankelijkheid,
oordelen en splijting. Ook helpt het Camino plan om voor de vrijheid te
gaan in plaats van alsmaar weer te willen snoepen en dat dus echt los te
laten. Ga liever vrij lopend en zo licht mogelijk door het kostbare
landschap waar al eeuwen voor me, pelgrims gingen. Mijn pelgrims weg is
de weg van de Goddelijke Voeding waar we onze innerlijke diepe
Goddelijkheid aan kunnen voeden en ervaren...
De weg die er voor me licht en versterkt wordt met de Camino, wordt me
steeds kostbaarder en zoveel meer komt het goud van de innerlijke weg langs.
|
Nel |
2 april 2017
Vannacht werd me weer ruim tijd gegeven doordat m´n lichaam verschoont bleef van intensieve spijsverteringsarbeid.
In die tijd werd m´n bewustzijn als het ware overspoeld met
dankbaarheid wat me zelfs tranen in m´n ogen schonk.
Langzaam maar zeker werd me in het duister het enorme
geschenk van dankbaarheid zichtbaar en kwam er een prachtig
gezang in me omhoog,
Gracias a la Vida van Mercedes de Sosa die dit
werkelijk zo intens mooi zong dat weer m´n tranen gingen
stromen... Als je
Gracias aanklikt kun je het beluisteren....
Ze zingt vrij vertaald, Met dank aan het leven dat me
zoveel schenkt. Dat besef ging door me heen toen ze het
zong.
Later werd me steeds meer duidelijk dat dankbaarheid
uiten de schoonheid en het geschenk
van dankbaarheid alleen maar meer versterkt. Want het
is vooral ook naar ons zelf én de ander een krachtige
verbindende energie die je terug krijgt door dat je ziet wat
het met de ander doet. Dankbaarheid uiten doet alleen maar
goed en waarom is het in onze cultuur helaas nog zo´n
schaars artikel want wanneer werd je voor het laatst oprecht
zo bedankt dat het je ontroerde? Zou dit weer een Ego actie
kunnen zijn?
Dus graag nodigen we je uit om vandaag hiermee te gaan
oefenen. Vraag jezelf eerst eens af hoeveel procent van je
gedachtes, gemiddeld genomen vervuld zijn van
dankbaarheid.....
Dat is gemakkelijk te veranderen en te vergroten door ons
zelf er meerdere keren per dag of uur aan te herinneren welk
cadeau we ons zelf én de wereld om ons heen geven door
dankbaarheid te ervaren én vooral ook te uiten.
Want echt door je dankbaarheid te uiten zal je zien
wat je daarmee laat ontstaan. Meestal verras je de ander er
zeer mee vooral als het oprecht is en uit je hart komt, want
wie doet dat tegenwoordig nog? Ja, in sommige iets te
gelikte winkels wordt je bedankt voor je aankopen die je net
bij hen deed maar was dat oprecht? Toch geeft het een iets
beter gevoel als dat ze het niet zouden zeggen dus het werkt
toch, zelfs als het wat gemaakt is. Doe je mee en ga je
vandaag je zelf én de wereld dit geschenk van dankbaarheid
geven?
Grote dankbaarheid ontstaat er in me door te beseffen dat
m´n moeder me de eerste 9 maanden de gelegenheid gaf om in
haar te kunnen ontstaan en wonen voor m´n broodnodige start
in dit unieke leven en daarvoor ook nog met succes baarde!
Dank je wel lieve Nel!
|
|
anne oefent voor de Camino |
11 april 2017
We begonnen deze dag op het voorplein, met rond de twee staande boomstammen als maar vertraagt rondjes te lopen. Het mooie is dat dit soort oefeningen me tegenwoordig min of meer geschonken worden en wie weet waar het vandaan komt. We lopen dan in blauw, alvast met onze Camino rugzak met zo´n 8 kg draag gewicht en op onze schouders een wandelstick waar we onze armen in lussen aan hangen zodat we in blauw ontspannen kunnen ervaren wat is. Het fascinerende is dat na een rondje of 10 m´n herinnering naar vroeger toen ik jong was ging en toen wel eens LSD gebruikte en het zelfde effect ontstond nu weer en we in een stoned gevoel raakten! Hiermee verbinden we ook, ons unieke Best of Sacarest gevoel, met de straks te lopen Camino de Santiago! Na een half uur rondjes lopen zitten we dan op een stoel nog een poos in de zon te mediteren. Dit combineren we met een sungazing methode die ons steunt in de Licht Voeding. Door het eerste zonlicht van de dag binnen te laten, ervaren we voeding en gaat de meditatie steeds dieper. Met dat de zon bij me binnenloopt ontstaat er een gevoel van de afmeting tot de zon. Een poosje is m´n brein sprakeloos en er begint in me, Open je zich alsmaar te herhalen. Even erna gebeurt het kostbaarste want het HEEL-AL manifesteert zich in al z´n ruimte in me. Over bewust-zijns verruiming gesproken ...
We beseffen ons dat we weer eens heel
bevoorrecht zijn dit alles te kunnen en mogen ervaren. Gisteren
gingen we naar Benidorm waar een APK station is om onze bus te laten
keuren en daar werd het bijzondere van onze unieke Sacarest vallei
alleen nog maar duidelijker. De komende tijd zullen we meer van dit
soort dingen moeten ondernemen om alles voor te bereiden voor onze
wandeltocht op de Camino naar Santiago in noord west Spanje waar we
eerst met onze bus heen gaan. Onze oefening is nu om het uiterst
verfijnde gevoel wat het mediteren en in
blauw lopen ons geeft te
behouden in de totaal andere wereld beneden aan de kust.
|
|
14 april 2017
In het rondjes lopen vanmorgen op het voorplein liep de zon weer onverwachts bij me binnen. Het werd me duidelijk dat het ego eigenlijk steeds van alles doet om me daar nu juist uit te houden met allerlei gedachten en aandacht voor de afscheiding door middel van b.v. angst. M´n met open armen en handen lopen of zijn is ook steeds weer een sleutel naar de verbinding in de eeuwigheid. Toen ik iets later weer zo met handpalm open zat te mediteren en m´n ogen iets naast de zon hield liep het stoned gevoel weer zo intens binnen als ik vroeger alleen maar durfde dromen of alleen met LSD kreeg. Hoe heeft het ego me daar zo lang vanaf weten te houden!? Want zelfs slikken is al een manier om uit de verbinding te geraken want met het slikken slik je als het ware het eenheids gevoel door en weg.
Bij het ontbijt besefte we ons dat eten
eigenlijk ook een ego truck én verslaving is
want we eten ons nu juist uit
het besef van de verbinding!!!
Nog verder ging de ontdekking want met het
slikken van ons voedsel maken we elke keer juist
niet de verbinding naar boven maar tegen gesteld
en blijven we meer in de aardse afgescheiden
energie
Net waren we weer aan het trainen voor de Camino
en liepen we met rugzak en ook met de walking
stick op ons nek en met lussen
in
Blauw. Toen we
onder de grote boom met grote gevulde rugzak
in Blauw het korte
paadje stijl naar boven liepen ervoeren we een
dijk van een balans als van een koorddanser, het
liep zo soepel en vreemd genoeg zonder
Blauw niet, hoe
werkt dat allemaal...
Terwijl ik dit in typ stroomt er nog steeds een
Alfa gevoel door me heen van het vroegere LSD
kaliber...
Kostbaar om dit nu zo met je te kunnen delen
want dit hele in Alfa zijn gebeuren betekend
steeds meer voor me én het is lastig om het met
iemand te kunnen delen, hoe is het voor jou als
ik weer eens deze bijzondere materie met jou
deel?
|
|
19 april 2017
Gister overkwam me iets bizars wat de laatste tijd me al een keer eerder gebeurde maar gister overtrof alles.
Zoals ik al eerder vermelde is er sinds vele jaren altijd
tinnitus in m´n hoofd, soms zo intens dat ik er voor moet
vechten om het te kunnen verdragen.
Dat lukte me gister niet meer en ging het met me aan de haal.
Zelfs zo sterk dat ik de moed voor het leven begon op te geven.
Er was zo´n waanzinnig lawaai in m´n hoofd dat het leek me te
kunnen verslaan. Gelukkig kon ik m´n ellende met Anne delen en
konden we samen de tranen rijkelijk laten vloeien. Vandaag kan
ik er god zij dank weer door heen kijken door te beseffen dat
het uiteindelijk draait om te durven loslaten, zelfs de angst
voor de dood en ontdek daar in iets zeer waardevols. Het wordt
me duidelijk dat m´n ego weer even nog zo sluw was én misschien
wel bang was om z´n macht over me te verliezen, dat ie in staat
was zo´n ervaring als gisteren nog op me los te laten.
Ongelofelijk toch?
Het bijzondere is dat de tinnitus nu nog net zo intens aanwezig
is alleen dat het me nu weer lukt om er geen verzet tegen te
hebben maar acceptatie én zelfs weer wat nieuwsgierigheid naar
z´n boodschap. De tinnitus is een gebrek waar ik over struikelde
maar in de loopmeditatie vanmorgen werd me duidelijk dat er
1.000 maal meer in m´n lichaam perfect voor me werkt dus hoe
kostbaar om dat te beseffen en het zogenaamde gebrek
gewoon los te laten! Het Camino avontuur komt dichterbij
en de praktische dingen beginnen me al aardig meer bezig te
houden en dat helpt ook. Er zat vanmorgen een muisje in de
muizenval want hij knaagt s´nachts zo dat ie ons uit de slaap
houd. Toen ik hem zag ervoer ik herkenning want ik zat ook even
via het ego in de val van de tinnitus. Het lukte me om mijn
tralies te laten verdampen door inzicht en het muisje hebben we
weer de vrijheid teruggegeven een flink eind verder op in de
natuur. Om dit nu met je te kunnen delen is ook weer een
mogelijkheid om langs m´n ego heen te kunnen komen want er was
eerst misschien wel iets van schaamte over m´n ´falen´
Laat los...
|
|
25 april 2017
Vanmorgen draaide ik weer m´n rondjes op ons voorplein voor het grote huis en onder de grote boom.
Op m´n rug droeg ik nu m´n rugzak met de echte spullen die mee
gaan op de Camino i.p.v. de 2 flinke flessen water waar ik de
laatste weken mee liep. Het werd me duidelijk dat de rugzak
beduidend meer woog! Oeps...
Toen besefte ik iets wat bijna te simpel maar heeeel belangrijk
voor me was. Alles wat in die rugzak zit kan ik eigenlijk ook
thuislaten. Dus hoezo, hij is te zwaar. Daar viel m´n munt op
z´n plek want deze ontdekking gaat voor veel meer op! Misschien
wel alles!
Met dit besef over het gewicht van de rugzak werd me bewust dat
ik in m´n denkbeeldige rugzak alles heb zitten waar ik me
bijvoorbeeld aan erger of me tegen verzet. Als ik elk detail uit
m´n rugzak, kan loslaten kan ik ook elk detail van m´n verzet
loslaten!!! Toen werden m´n rondjes ineens heel anders want bij
elk rondje liet ik wat los, iets van ergernis viel van me af,
iets van last op m´n schouders viel van me af én ineens hoorde
ik in het dal de nachtegaal zingen, toeval of valt het me toe...
Toen kwam de klap op de vuurpijl want die tinnitus in m´n hoofd
vertelde me ineens wat ie me al jaren probeert te laten weten:
Laat alles los ofwel dat ik in m´n hoofd hoor waar ik
me altijd al aan erger!!! Alles wat eigenlijk te zwaar voor me
is kan ik, als ik echt wil, dus ook loslaten...
Zo ook het hele voedsel verhaal waar de mensheid bijna
bezig is aan ten onder te gaan, omhakken van het oerwoud voor de
palmolie industrie, zwaarlijvigheid, allerlei ziektes enz...
Als we willen kunnen we beseffen dat we eigenlijk al eeuwen in
het paradijs wonen...
Dit inzicht neem ik mee op de Camino waar Anne en ik morgen naar
op reis gaan met onze rugzakken in onze bus die ons naar het
door ons gekozen beginpunt brengt. Iedere pelgrim heeft zijn
eigen beginpunt en tijd en toch lopen we samen naar Santiago de
Compostella. Het amandelhouten kruis wat ik gemaakt heb van hout
uit onze vallei wijst me de weg op onze reis en hangt daarvoor
om m´n nek...
|
|
Donderdag 27 april
We kwamen door Avila en bezochten het huis van Teresa. in de soort kerk stond ik in blauw. Toen liep er zoveel bij me binnen dat de energie me teveel werd. Het ego wilde me weer te grazen nemen en liet ik de verwarring gaan en de stroming ging toen pas lopen...... Vreemd genoeg kwamen we daarna bij een klooster waar ik op de trap viel net als in de Pyreneeën vorig jaar waar ik m´n pols brak...... Nu in het hostal lag ik heerlijk in een warm bad omdat door de val m´n ribben links flink pijn deden. Echter werd de pijn later op de avond steeds sterker zodat ik zelfs moeite had met ademen. Toen we net in bed lagen werd het me teveel, de pijn, het ongewisse van de Camino-start, enz. Het vloog me zo aan dat ik de Camino-moed opgaf en in stevig huilen dat met Anne deelde en haar vertelde de Camino op te geven want zo een rugzak dragen zat er echt niet in ..... |
|
Vrijdag 28 april De Goddelijke matrix kwam te
hulp want vandaag begint toch de Camino naar Santiago. |
|
Zaterdag 29 april
We hebben de eerste dag als pelegrino
erop zitten met 13 km op de teller. M´n rugzak weegt
ongeveer 8 á 9 kilo en is 1/3 van het gewicht wat ik vorig
jaar afviel maar voelt 2x zo zwaar, hoe werkt dat? We
vertrokken uit Leon door de eerste 10 km, die uit
oninteressante buitenwijken bestond, per bus te doen. Net
buiten de stad begon de groene wereld en onze wandelweg. De
officiële Camino ging 20 km langs de autoweg en gelukkig was
er een alternatieve route door de campo zonder verkeer. Deze
route ging naar Villar de Mazarif. In de stilte van het
platteland en het ontbreken van verkeer hoorden we de
nachtegalen om ons heen de prachtigste fluitconcerten geven.
In de dorpen die we doorliepen zaten op vele plekken
ooievaars op hun nesten om hun jongen te voeden. In het
hostal in Mazarif had een man een spirituele ervaring op de
Camino gehad en begon er daarom een hostal voor pelegrinos.
|
|
|
||
|
Zondag 30 april
We zijn inmiddels aan het einde van onze
tweede Camino dag en hebben weer een heerlijke slaapplek
gevonden met medereizigers of pelgrims. Wat me toch
verwonderd is, dat met het minimale wat ik af en toe snoep
m´n lichaam toch de energie heeft om tegen de storm vandaag
in te lopen bij een temperatuur van 5 graden en regenvlagen
trotserend. Zelfs in de storm voel ik de energie in m´n
handen als ik in blauw loop in de lussen van m´n stok die op
m´n schouders en rugzak steunt. Het is kostbaar dat Anne nog
met me samen loopt en slaapt want onder deze erbarmelijke
omstandigheden is de gezamenlijkheid zeer voedend. Hier in
het hostal struikelen we over mensen die gefascineerd raken
door onze lichtvoedings ervaringen en het is heerlijk om het
te delen. Om het lichtvoedings verhaal zo te kunnen delen en
de boodschap te mogen verspreiden is een geschenk. Een
enkeling heeft er weleens van gehoord maar nog nooit iemand
ontmoet die het praktiseerde en sommigen wilden met me op de
foto. Dan voel ik me nog wat vreemd om een soort beroemdheid
te zijn. |
|
|
||
|
Maandag 1 mei
We hadden een Albergue gevonden in Hospital de Orbigo. De eigenaar was een bijzondere man, die de helft van het jaar in India verbleef dus daar in de cultuur ondergedompeld en dat was zicht- en voelbaar in het hostal dat echt voor pelegrinos was met slaapzalen. Gelukkig was er een 2 persoonskamer van 1,80 x 2,50 m maar met dubbelbed want het is voor ons een geschenk om in elkaar gerold te kunnen slapen en wakker te worden. De eigenaar gaf ´s avonds voor het avondeten yogales op een zeer inspirerende manier waaruit z´n toewijding aan de pelegrinos voelbaar was. Weer was er echte interesse in ons lichtvoedings verhaal met onze ervaringen en in het bijzonder de eigenaar! Hem weer alle ins en outs verteld en prachtig om te zien hoe dankbaar hij was om eindelijk iemand te ontmoeten die op prana leefde! Inmiddels zijn we weer samengekomen met de oude Camino en lopen de originele pelgrimsroute wat voor mij toch voelbaar is. Bijzonder is dat 4/5 van de wegen die we lopen onverhard zijn. Hierdoor voelen we ons meer pelgrim als op het asfalt. We lopen nu meer de heuvels in en het landschap wordt boeiender met bv. kurkeiken langs ons onverharde pad. Het samen ervaren en ontdekken van de Camino is een feest en we hebben nog geen enkele behoefte om apart verder te gaan. Op een van de heuvels die we belopen is er een stalletje langs het zandpad. De man die het runt loopt grappig genoeg op blote voeten en biedt van alles aan zoals vers fruit en heerlijke fruitsappen uit flessen en ook thee, echter alles is gratis. Hij is uiterst vriendelijk en moedigt de passanten aan om van alles te gebruiken. Er staat een doosje voor een eventuele gift. Later vertelt hij aan een passant dat het belangrijk is om je handpalmen te openen in plaats van gesloten te houden zodat je de kosmische energie kan binnen laten. Ik was verbluft dit nu ook eens van een ander te horen. We lopen weer verder de heuvel af en zien in het dal Astorga liggen.
|
|
|
||
|
Dinsdag 2 mei We slapen in hetzelfde hotel als Hape Kerkeling, de man
van de Camino film. Het hotel heet Gandi. Echt een eerste
klas hotel waar we zeer van genieten. Gisteren na een lange
wandeldag heerlijk in een warm bad gelegen en voelde me een
ander mens. Vanmorgen vroeg om 4 uur ervoer ik hoe m´n
lichaam ademde ... Er ontstond een soort fascinatie want
niet ik ademde maar wie dan wel? Door er lang naar te
luisteren raakte ik ontroerd want het Goddelijke ademde door
me heen en ik werd dit gewaar. Bij het aankleden hing ik m´n
zelfgemaakte houten kruis weer om en ervoor de groeiende
verbinding want als het lastig wordt op de Camino pak ik
soms het kruis in m´n hand en ervaar er steun in. Met het
ontbijt ervoer ik dat hoe meer voedsel ik eet hoe minder ik
ervaar. Ongelofelijk maar waar. |
|
|
||
|
Vrijdag 26 mei 2017
Gisteren tegen 5 uur reden we weer door de poort van ons zo vertrouwde en dierbare Sacarest. Het voelde erg goed om weer `thuis´ te kunnen zijn na een maand gezworven en 300 km naar Santiago gelopen te hebben. Toen we het voorplein op reden zat er een man met rugzakje op de bank bij de grote boom en begroette ons met iets vanzelf sprekends en vertrouwds. We kenden hem niet en begroette hem met nieuwsgierigheid. Na enige voorzichtige vragen ontdekten we dat we een afspraak met hem hadden en dat vandaag z´n solo retraite bij ons begon maar wij waren dit zomaar totaal vergeten, oeps...
Het bijna ongelooflijke was nu dat we lang voor ons
vertrek een afspraak met hem hadden dat hij rond 5
uur bij ons zou zijn en hij zat net 15 min. op ons
te wachten want wij reden `toevallig´ om kwart over
5 het voorplein op want we hadden net zo goed pas
een paar dagen later kunnen komen. Is er misschien
nog iemand die twijfelt aan leiding...
We hebben een doos met voedsel voor hem gemaakt en
hem met z´n spullen naar het Galapagos solo retraite
huisje gebracht waar hij nu is voor ruim een week...
Vanmorgen liep ik weer m´n rondjes op het voorplein
met m´n kruis om, de zo vertrouwde stok op m´n
schouders en m´n armen in de lussen.
Het werd me duidelijk
dat deze reis me bijzonder geraakt heeft met
eerst het besef dat er veel geluk voor me
was. Geluk overkomt me min of meer terwijl
ik steeds meer besef dat ik het ook
aantrek. Door het Geluk te noemen plaats ik
het nog buiten me en denk er geen deel aan
te hebben. Door in te zien dat geluk
eigenlijk een manifestatie van
leiding is komt het al dichterbij. Om nog
een stap verder te gaan is het kostbaar om
te beseffen dat we de leiding zijn.
Dit besef gaat weer een stap verder als het
besef dat er leiding is want in dat is,
is nog steeds een zekere afstand en die lost
op in dat wij leiding
zijn, voel je het broodnodige
verschil?
Door de Camino naar Santiago gelopen te hebben is
alles anders geworden én ook nog steeds
is zoals het altijd al was. We beseffen ons dat door
deze bijzondere ervaring onze wereld intenser en
groter is geworden. We ontmoetten op de Camino
mensen van uit alle werelddelen. Daardoor ervoeren we de verbinding
en het gevoel vanaf nu deel uit te maken van een
steeds groter wordende pelgrims-familie.
Terugkijkend op onze Camino ervaring beseffen we dat
deze missie voor ons meer als een succes is geworden
vooral dat we aan den lijve hebben mogen ervaren dat
Licht Voeding ons véél meer brengt als we op het
eerste gezicht durfden te geloven. Iets
ongelofelijks vindt in en met me plaats. We hebben ruim
300 km gelopen in 21 dagen op een paar rozijntjes en
´s avonds een blaadje sla van Anne te snoepen. Hoe
kan dat? Mijn verstand gaat dat ver te boven. Laat
dat de les voor ons zijn: alles wat je echt
geloofd en verinnerlijkt is mogelijk...
|
|
|
Ergens onderweg kwamen we in dit klooster terecht en ontdekten op de bovenverdieping deze schitterende klooster rondgang. Iets in deze rondgang trok me aan zodat er iets in me langzaam begon te lopen. Na een poosje gelopen te hebben werd het me duidelijk dat ik steeds op een deur toeliep aan het einde van elke van de 4 gangen die het vierkant vormen. Door steeds te focussen op één van de 4 deuren ging er geleidelijk iets in mij open. De monnik in mij kwam naar voren want die is altijd stilletjes op de achtergrond in me aanwezig. In elke rondgang werd hij echter langzaam aan steeds duidelijker. Geleidelijk begon de ervaring te lopen die voorbij de 3 gewoon waarneembare dimensies gaat. Een soort 4 & 5 de dimensie begon zich geleidelijk aan me te ontvouwen die ver voorbij woorden gaan. Het was zo kostbaar voor me dat hopelijk dit kleine filmpje je er iets van laat ervaren. Je kunt het zien door de witte pijl in het beeld van de gang aan te klikken. Op de achtergrond kan je m´n voetstappen en het geklepper van ooievaars horen die een nest op de klokkentoren vlakbij hadden. |
6 juni 2017 |
Anne deelt met ons over haar Camino ervaring: |
Ik begon met een zoveel mogelijk open vizier aan deze tocht, had geen vraag die beantwoord wilde worden of een probleem waar ik aan wilde werken. Nee, de insteek was open staan voor wat er letterlijk op mn pad zou komen in het hier en nu. Nu we terug zijn en de ervaringen langzaam bezinken zou ik mn tocht als volgt willen omschrijven: Loslaten – ruimte creëren – verbinden – vernieuwen Loslaten Dat begon al tijdens de voorbereidingen. Wat stop ik in de rugzak, wat heb ik nodig of beter gezegd wat zijn de dingen waar ik denk niet zonder te kunnen? Een eerste oefening in loslaten. Zoals de meeste peregrinos kwamen ook Rodolfo en ik in de val terecht van `teveel spullen in de rugzak gestopt´ en dat moest natuurlijk allemaal meegesjouwd worden. De helft had ik rustig thuis kunnen laten – ook een manier om mezelf beter te leren kennen. Maar er waren meer dingen die ik tijdelijk losliet. Het zo vertrouwde huis, mn eigen bed, mn lievelingsthee en –chocolade, de prachtige natuur van Sacarest, contact met vrienden en familie etc. Ik verliet mn comfortzone en ook dat draagt bij aan een open vizier. Van tevoren hadden we een aantal verhalen over de Camino van mensen gehoord. Zo heeft Dakkha hem al twee keer gelopen en een vriend van ons die lid is van de boeddhistische orde. Bovendien hadden we een Duitse film over de Camino gezien, die heel inspirerend was. Maar ja, ook deze verhalen en daaraan door mij gekoppelde verwachtingen liet ik weer los, althans deed een poging. Voor iedereen ontvouwt zich de Camino op een hele persoonlijke en unieke manier. Dat hebben Rodolfo en ik zeker zo ervaren. We hebben allebei dezelfde Camino gelopen en tegelijkertijd ook niet want we namen de wereld door onze eigen bril waar. Sommige dagen liepen we samen en regelmatig liep ieder voor zich. Een goede mix. Het loslaten kostte mij enige moeite en op onze vertrekdag voelde ik een zekere spanning. Wilde ik dit wel? Het deel in mij dat graag alles plant en onder controle heeft, protesteerde enigszins. Samen op pad gaan heeft dan echt voordelen, juist als er twijfels opkomen en die waren er bij ons allebei. Zo had Rodolfo door de val in het klooster in Avila behoorlijke pijn in z´n ribbenkast waardoor hij even de moed liet zakken. Gelukkig konden we elkaar tot steun zijn en dat heeft heel goed gewerkt en geheeld.
|
|
Ruimte creëren
Dan was het zover, de eerste dag op de Camino! We werden lid van de
grote pelgrim familie en volgden hun eeuwenoude sporen. Het had iets
plechtigs.
De eerste dagen liepen we door het vlakke Spaanse land (de Meseta) op
eindeloze rechte wegen. Storm, regen, zon, kou, het hele repertoire. In
een herberg ontmoetten we een vrouw, die het volgende zei: “ The way you
walk the Camino, is the way you live your life.” Deze uitspraak kreeg op
de tocht steeds meer betekenis voor me en zou me aardig met mezelf
confronteren.
Door het lopen ontstond ruimte. Het open landschap deed iets met me. M’n
gedachten kwamen langzaam tot rust, het leven vereenvoudigde zich. ‘s
Morgens opstaan, rugzak inpakken, gaan lopen en lopen en na 6 tot 8 uur
aankomen in de herberg. Saai? Integendeel. Ik was veel bezig met m’n
lichaam en voelde hoe ik het beste de rugzak kon dragen, of ik de juiste
schoenen droeg etc. Het ritme vinden duurde een paar dagen en dan helpt
het enorm als je samen loopt en elkaar steunt.
Na een week kreeg ik steeds meer pijn in m’n bekken wat ik te danken had
aan mijn (te) zware rugzak. De weg werd steiler en we zouden nog naar
1500 m klimmen. Ik dacht aan de spreuk en vroeg me af: “Hoe loop ik
de Camino? Moet ik iets presteren, iets bewijzen, volhouden en daarvoor
dan maar streng zijn voor mezelf?!” Zo ben ik min of meer opgevoed en
laten we eerlijk zijn: dat zijn toch de meesten van ons? De ‘Strenge’
ken ik dus, die zegt: ´Eigen schuld, dikke bult.´ Zou het lukken om
milder en liefdevol voor mezelf en m’n lichaam te zijn, dat me altijd zo
trouw van dienst is?! Tot nu toe voerde de Strenge in m’n leven de
boventoon maar nu wilde ik het anders doen. Want wie dien ik met dat
streng zijn en dus ook het oordelen eigenlijk? Het kan ertoe leiden dat
ik veel minder van de weg, het lopen, de natuur en de ontmoetingen met
mensen zou kunnen genieten en teveel van m’n lichaam vraag.
Naast een verhelderend gesprek met Rodolfo kwam er ook hulp in de vorm
van de ‘rugzak-transport-service’. Voor 3 Euro per dag werd de rugzak
vervoerd en ‘s avonds in de nieuwe herberg afgeleverd. We probeerden het
een dag uit en konden op die manier onbezorgd en letterlijk ‘verlicht’
de klim naar het Cruz de Ferro maken, het hoogste punt van de Camino en
een spirituele plek waar pelgrims hun zielen ballast achterlaten. Even
hoorde ik de Strenge tegen mezelf zeggen: ‘Anne, je bent
een slapjanus en een beetje aan het sjoemelen.’ De milde Anne luisterde
met een zachte glimlach en liet los.
Na enkele dagen besloten we apart verder te gaan lopen en elkaar steeds
‘s avonds in de herberg te ontmoeten. Deze twee keuzes, zonder rugzak en
alleen lopen creëerden opnieuw ruimte. De loopmeditatie in blauw die ik
elke ochtend deed verdiepte zich, ik nam de natuur en de mensen om me
heen aandachtiger waar, kwam thuis bij mezelf. Het lopen ging vanzelf.
Het leek wel een mooie droom. Maar nee, het was werkelijkheid! Thich
Nhat Hanh formuleert het zo: “Er gaat geen dag voorbij waar ik niet in
het Rijk van God wandel.” Ik voelde een beetje aan wat hij hiermee
bedoelt.
Wat zeker ook ruimte in me creëerde was lichtvoeding. Ben nu ¾ jaar
bezig met de geleidelijke omschakeling, zowel fysiek (wat ik eet) als
mentaal (vooral meditatie). Je zou denken dat mijn lichaam door de
fysieke inspanning meer behoefte had aan eten. Maar het tegendeel
gebeurde. Na een paar dagen liet ik de gewoonte te ontbijten los, dronk
slechts een glas water en liep de gemiddeld 20 km geheel zonder eten.
Ook ‘s avonds voelde ik geen trek. Desondanks at ik meestal een beetje
sla en wat nootjes. Enerzijds uit gewoonte en anderzijds omdat het
gezamenlijk eten ook een gelegenheid was om andere pelgrims te ontmoeten
en dus gezellig. Je kunt je misschien de wederzijdse verbazing
voorstellen: Rodolfo en ik waren verbaasd over de hoeveelheden die
anderen naar binnen werkten en zij konden niet geloven hoe weinig wij
aten … boeiend! Ik voelde dat mijn lichaam door het weinige eten juist
meer energie voor het lopen had. Want reken maar dat ons lichaam voor de
spijsvertering een hoop energie verbruikt! Zo ontstond letterlijk ruimte
in m’n lichaam en werd m’n geest een stuk helderder.
Wordt vervolgd …
|
|
17 juni 2017
Vanmorgen liepen we weer naar onze meditatie grot en op weg erheen viel me iets bijzonders op.
Met dat m´n armen en handen in blauw open zijn om binnen te laten wat er
allemaal voor ons is, vervaagt m´n focus om m´n blik te verruimen naar
180 graden. Wat er dan bij me binnen loopt is indrukwekkend want
er is zoveel méér te zien als waar m´n blik meestal op gefocust is n.m.l.
op het midden van m´n gezichtsveld en dat doen we helaas bijna altijd.
Als we zo door dit bos lopen, een stukje vóór de grot, bewegen de bomen
veel meer door m´n gezichtsveld om er vervolgens aan de buitenkant van
m´n waarneming uit te glijden. Graag zou ik het Breed Beeld Blik willen
noemen. Dit is letterlijk bewust-zijns verruimend en ervaar dat m´n
bewust-zijn véél meer inhoudt als ik meestal toelaat. Als we eten is er
ook zo´n aandachts punt in onze smaak maar om daar ook verbreding in toe
te passen is het raadzaam om na een aantal malen van de 25 keer een hap eten gekauwd te
hebben, eens even stil te zitten zonder te kauwen en als het kan met
handpalm naar boven en besef ineens hoeveel meer er dan te ervaren is.
Waarom laten we maar zo weinig toe als er zoveel meer is?
Zou bijvoorbeeld al dat smart Phone bestuderen, wat steeds meer mensen doen, ons bewust-zijn verruimen of nu juist vernauwen...
|
24 juni 2017 |
Anne vervolgt haar bijzondere Camino ervaring. |
|
Verbinden
Geleidelijk vulde zich de ruimte met … ja, met wat? Ik zou zeggen met
kleine juwelen, die in een gevoel van verbondenheid tot uitdrukking kwamen.
Bijvoorbeeld met mensen die op een bijzondere manier verbonden zijn met de
pelgrims. “Wanneer we aan zee het wateroppervlak met de golven heel
goed bekijken, ontdekken we dat de golven tegelijkertijd water zijn.
Misschien zou een golf willen ontdekken wat haar ware natuur is. Eventueel
is ze bang of lijdt ze aan complexen. Indien de golf echter door een diepe
buiging haar ware natuur doorgrondt, wordt het haar duidelijk wat ze is:
Water. Als gevolg daarvan zullen haar angsten en complexen verdwijnen. Van
geboorte en dood van een golf is het water vrij. Het is vrij van hoog en
laag, van mooi en minder mooi. Onze ware natuur is dat we niet geboren
worden en niet sterven. We hoeven nergens heen om toegang tot onze ware
natuur te vinden. De golf hoeft niet uit te kijken naar water want ze is
water. We hoeven niet op zoek te gaan naar God, naar onze uiteindelijke
bestemming, we zijn God. Je bent dat waar je naar zoekt. Wat je wil worden,
ben je al. |
|
6 juli 2017 Vanmorgen liep ik weer eens tegen
m´n vriend tinnitus aan. Hoe daarmee om te gaan? Dan merk ik dat het alles
te maken heeft met m´n aandacht kunnen richten en concentratie vermogen om
dat richten moeiteloos te handhaven. Steeds meer merk ik dat het goud is als
we dat ontwikkelen. Eigenlijk is alles in onze wereld er nu juist op gericht
je eigenlijk steeds meer met korte info, af te leiden door middel van
reclame, te veel tegen komen in de supermarkt of warenhuis, internet en het
verleidelijke mobieltje. Daarom alleen al is het zo zinvol om te mediteren,
het oefenen van die gerichte aandacht en deze vol te kunnen houden. Toen
besefte ik dat bijvoorbeeld verveling eigenlijk niks anders is als de
verslaving ervaren van gebrek aan externe input! God zei dank nu even niks,
zou ik zeggen en daarom alleen al kan ik me niet vervelen en ben alleen maar
dankbaar als ze me even met rust laten. Want alleen in de verstilling én
totale ontspanning komt de innerlijke eindeloze en tijdloze eeuwigheid in we
zijn één, voorbij. |
12 juli 2017 |
Anne deelt haar laatste deel Camino ervaring. |
Buen Camino |
Vernieuwen De ervaringen die ik hierboven beschreven heb, bevatten genoeg potentieel voor een totale vernieuwing. Al hoewel ik het woord ‚vernieuwing’ niet helemaal passend vind. Want ik gooi immers het oude niet weg en vervang het door iets nieuws, iets beters. Daarmee zou ik mezelf verloochenen. Door m’n ervaringen op de Camino ben ik weliswaar niet meer dezelfde Anne maar ook niet een totaal andere. Het voelt voor mij meer als een ont-kramping, een open-gaan. M’n ogen, m’n bewustzijn, m’n hart zijn ruimer, wijder geworden. Dat is trouwens een kans die iedereen kan grijpen, die zijn of haar alledaagse leven eens voor een tijdje achter zich laat. In de door mij geschapen ruimte kunnen nu planten groeien en meer tot bloei komen, die ik in de toekomst trouw zal verzorgen: Vertrouwen: dat ik als golf in de immense en oneindige zee goed geborgen ben en me er gerust door kan laten leiden; dat lichtvoeding de volgende stap in m’n spirituele ontwikkeling is; dat alles zin heeft. Vreugde: over het leven, dit geschenk van onschatbare waarde; over de verbondenheid die ik met mensen ervaar; over de kostbare verbinding met Rodolfo; over m’n lichaam die deze tocht mogelijk maakte. Kalmte: het leven meer de vrije loop laten; ik hoef niet alles perfect te doen of te kunnen; ik hoef me niet meer te haasten - ik ben al aangekomen. De voedingsbodem waarop al deze planten groeien is Liefde en Dankbaarheid. De Camino ervaring krijgt op verschillende manieren een plek in mijn/ons leven. We kijken nu bijvoorbeeld met andere ogen naar de wandelaars, die regelmatig langs ons huis komen. Knopen vaker een gesprek met hen aan, vertellen over de Camino en bieden een drankje aan etc. waardoor de vreemde niet meer vreemd is. De ervaring zal ook een plek krijgen in onze workshops en we schrijven er allebei over. Mocht je je afvragen of we je een pelgrimstocht kunnen aanraden. Het antwoord heb je net gelezen. |
|
amber rodolfo anne |
19 juli 2017
Voor m´n zeventigste verjaardag zijn we gisteren met een ballon de lucht in gegaan om hiermee terug te kunnen kijken op een kostbaar deel van een zeer boeiend leven. In het terug kijken merkten we op dat loslaten één van de lessen is waarin voor mij nog wat te leren is. Loslaten is misschien wel de grootste opdracht die we in ons leven te beoefenen hebben. Misschien is die worsteling ook wel de veroorzaker van het meeste leed op aarde.
Hoe laten ouders hun kinderen zó los dat er harmonie
overblijft...
Hoe laten we bijvoorbeeld oude schoenen los...
Hoe laten we bezit en geld los in schenkingen...
Hoe laat ik het verlangen los, reacties te krijgen op het
schrijven in m´n dagboek. Het schrijven wordt dan steeds meer
een geven, zonder terug te verlangen.
M´n grote vriend Theo zei altijd, Als je me wilt hebben moet
je me laten gaan...
Elkaar in een relatie, naast omhelzen toch ook los te kunnen
laten is een kunst.
Loslaten betekent vertrouwen hebben dat er genoeg is.
Hebberigheid is gebrek aan dat vertrouwen en wordt o.a. gevoed
in de supermarkt. Licht voeding is voor mij het loslaten van de
gedachte dat eten een noodzaak is én het loslaten van de
verslaving aan eten.
Als we diep in ons zelf weten dat we allen één zijn, waarom dan
nog steeds vast willen houden...
|
|
26 juli 2017
In m´n loop meditatie vanmorgen kwam er weer eens een ontdekking langs. Gisteren had ik een aantal mensen geschreven die me voor m´n verjaardag hadden gemaild. In het schrijven van de mails gaf ik mijn dank aan hen en opende me zoveel mogelijk als uiting van dankbaarheid.
Vanmorgen viel echter de munt pas want een aantal van de mails die ik
schreef waren aan mensen waar ik tot voor kort stevige veroordelingen naar had
lopen en die ik inmiddels, God zei dank, had los gelaten. In het loslaten
van die oordelen zat de ontdekking. Zolang ik nog iemand veroordeel,
houd ik de afscheiding in stand en daarmee de eenheid uit m´n
bewustzijn...
Zolang ik iemand nog ergens de schuld van geef, hoef ik niet te vergeven
maar onthoud daarmee mezelf het kostbaarste wat er is, de ontdekking, het besef
en de ervaring van die alles omvattende eenheid.
Daarom is m´n mantra in de meditatie We Zijn Allen Eén
met Alles om Ons Heen.
Met dat deze uitspraak langzaam maar zeker dieper en dieper in m´n
bewustzijn zakte, drong het besef tot me door wat een enorm cadeau me
daarmee geschonken is, de ontdekking van de eenheid
Waarom moest ik eerst zeventig worden om me dit te kunnen realiseren?
Doch, Beter laat dan Nooit.
Met deze ontdekking daalt er een diepe rust over me neer, hé, hé, dus
eindelijk valt dit besef op z´n plek om daar echt te kunnen blijven tot
in de eeuwigheid...
|
|
4 aug. 2017
Geef door wat je geleerd hebt. M´n dagboek zou daar een voorbeeld in kunnen zijn om de door schade en schande opgedane lessen zo te kunnen doorgeven dat we de volgende generatie de zelfde ellende hopen te kunnen besparen. Is dat mogelijk of moet iedereen zelf maar leren lopen door vallen en opstaan?
Vraag aan je kinderen of mensen die wat van je willen leren wat ze voor
hun eigen leven kunnen gebruiken en wat ze van jou geleerd hebben.
M´n LV dagboek is eigenlijk daarop gebaseerd om door te geven, aan wie
dan ook, wat ik door vallen en opstaan mocht leren en daar anderen hun
voordeel mee te laten doen.
Zo ontstond mijn vraag nu aan jou, wat heb jij tot nu toe van mij via
dit dagboek geleerd wat je in je huidige leven kunt gebruiken?
Helaas werd ik me voorzichtig bewust dat eigenlijk op al die scholen en
ook universiteiten waar ik mocht leren, daar hoofdzakelijk aandacht werd
besteed aan het grofstoffelijke en helaas niks van het fijnstoffelijke
werd aangeboden. Bij jou misschien? Zo niet, dan is dat toch eigenlijk
triest te noemen?
Dit is volgens mij de grondslag van m´n dagboek met als insteek licht
voeding. Het Sacarest dagboek ging eigenlijk hoofdzakelijk maar over wat
ik hier allemaal deed maar in in m´n latere LV dagboek hoop ik
weer te hebben kunnen geven wat dit huidige leven me allemaal brengt en
geef het graag zo weer door.
|
|
9 aug. 2017
Door te Verlangen kom je verder af van wat je wilt hebben. Door te Wensen krijg je richting, ---> van de ziel, ofwel het wordt een zielenwens
Verlangen komt voort uit ons Ego. Als ik
verlang naar die mooie meditatiestroom van vóór
m´n verjaardag is het onbereikbaar want
verlangen heeft een zekere apathie in zich,
terwijl een wens meer activiteit en richting
brengt.
Het doel van reclame is om je verlangens op te
wekken en je de winkel in te lokken. Daar ligt
alles voor het grijpen en dat doe je dan ook.
Als je niet oppast, koop je meer en geef je meer
uit dan je oorspronkelijk wilde.
En zelfs kunnen er weer nieuwe verlangens
ontstaan en raak je zo steeds verder van
huis.
Het laatste verlangen loslaten is de toegang tot
het paradijs, ons werkelijke thuis...
Licht Voeding leert je om je eet verlangens los
te laten en daarmee, het hele supermarkt
aantrekkings- en verlangens-opwekkende verhaal.
Hiermee komt er ruimte voor je werkelijke
behoefte naar geestelijke voeding.
Toen we in mei de Camino naar Santiago liepen
ervoeren we dat iedereen in één richting
liep. Het prachtige ritme wat je van dagen lopen
krijgt én de richting die je erbij ervaart is zo
inspirerend dat in deze zomer maanden er zo´n
4.000 pelgrims pér dag Santiago binnen
lopen!! Voor ons is dat hoopvol...
|
13 aug. 2017
Vanmorgen liepen we meditatief in blauw en breedbeeldblik naar de grot. Al snel ging er een rilling door me heen en besefte metéén dat het een wakker schudden was. Want de gewenning had z´n werk voor het Ego weer gedaan of andersom. Dus weer werk aan de winkel door heel bewust te zien, voelen, lopen, ademen, luisteren, bewegen, ontspannen en leven. Daarmee gingen er weer deuren voor me open en ervoer dat de tinnitus een alarmbel voor me is om alles binnen te laten en te Waarderen Wat Is
Hiermee gelopen te hebben kwamen we in de meditatie grot en al vrij snel
werd de gedachten stroom zachte achtergrond muziek die steeds meer aan
kracht verloor waardoor er een diepe ontspanning over me heen kwam en de
eeuwigheid me weer meenam. Hiermee ervoeren we na de meditatie toen we
even door liepen naar onze buren in de boeddhistische vallei, dat de
meditatie me weer aardig stoned-zijn had laten ervaren en loopt nu zelfs
al schrijvende nog in me door... Dus het is er allemaal voor ons om te
ervaren, mits we wakker willen zijn én blijven, maar hoe doe je dat?
Schud elkaar daarom voortdurend wakker en schud daarmee de gewenning van
jezelf en elkaar af door er bijvoorbeeld een dagboek op internet op na
te houden. Alle ontdekkingen te delen met wie het maar lezen of horen
wil. . .
Wordt Wakker is het recept om volledig te kunnen leven zonder dat
het als een sleur of druk, druk, druk zomaar zonder het te
beseffen aan je voorbij gaat...
|
|
21 aug. 2017
Vanmorgen was ik pindakaas of liever notenpasta aan het maken want er komt binnenkort weer een groep. Er gaan natuurlijk naast pinda´s, eigen geroosterde amandelen in maar ook sesamzaadjes, cashewnoten en hazelnoten. Eigengemaakte voeding is natuurlijk veel lekkerder én gezonder.
Toen het klaar was en ik er even aan proefde om te
kijken of het allemaal wel klopte besefte ik dat het
gevaarlijk lekker was. Een misverstand over Licht
Voeding, wat ik nog steeds beoefen, is misschien dat
je dan helemaal niets meer zou mogen eten maar van
wie? Volgens mij ben ik nog steeds eigen baas en kan
dus zelf gelukkig doen en laten wat me zinvol lijkt.
Nu snoep ik af en toe wat en merk dat hoe meer ik
snoep hoe minder ik nog ervaar van al die bijzondere
kwaliteiten die ik erbij kreeg toen ik met Licht
Voeding begon en een poos me van voedsel onthield.
Dus het is een samen spel van meer en minder waarin
ik zelf aan het stuurwiel zit. Ook iets bijzonders
is dat hoe minder ik snoep, hoe beter het me smaakt.
Daar wordt me duidelijk dat ook daar weer een balans
ligt die ik voor mezelf wil uitzoeken. Echter het
allerbelangrijkste is het omgeschakelde denkproces
van, als ik niet eet ga ik dood naar,
het goddelijke of licht voed me meer als voldoende
om er riant van te kunnen leven en wat fysieke
voeding is een traktatie geworden. Dat denk proces
omzetten van angst naar vertrouwen
is de eigenlijke en zo cruciale, kostbare
transformatie. Die ontdekking wil ik erg graag
uitdragen door dit met jullie hier te delen. Zeer
ondersteunend en boeiend aan bovenstaande gedachte
is dit filmpje van:
Equiano
Even tussen door moest ik naar onze buiten wc en zat daar te genieten van de glimlach bergketen voor me, die aan-stekelig voor me was.
Daar kwam iets, wat voor mij zeer bijzonder en zelfs
een cadeautje was, langs.
In een flits zag ik ver op zee zo´n rubberboot met
vluchtelingen uit Afrika langs gaan.
Toen liep het besef bij me binnen dat alles wat ik
hier van Sacarest voor me en rond me heen heb, incl.
AOW én tinnitus door hen één voor één met
grote vreugde zou worden overgenomen incl. de
tinnitus, snap je de ontdekking die daarin voor
me ligt? De tinnitus wordt me ineens geschonken
in plaats van ongewild opgelegd!!
Het is toch altijd weer hoe je het maar
ziet en zo kan last tot lust worden zonder dat er
ook verder maar iets veranderd als alleen tussen die
grote oren van me, toch?
|
|
2 sept. 2017
Vanmorgen werden we uitgenodigd om een sessie te krijgen van een bijzondere vrouw genaamd Vera, die volgens mij een Sjamaan is geworden. We kennen elkaar al lang en we zagen haar door de jaren heen er in groeien, heel kostbaar.
Ze woont elk jaar een maand bij ons in één van de meer
afgelegen en verstilde retraite huisjes.
In een van de sessies die we deden vroeg ze me om voor me
zelf een wens te visualiseren, iets waar verandering welkom zou zijn.
M´n wens was om m´n oordelen achter me te kunnen
laten. Ze vroeg hulp aan de spirit en trommelde de energie bij elkaar om
steun voor me te krijgen. Een kostbaar inzicht kwam toen in me op, dat
weer eens té simpel was om waar te zijn. Oordelen, is zeg maar iets
doen en dé manier om daar uit te blijven is Zijn...
Want als ik bijvoorbeeld in Blauw loop en de Breed Beeld Blik laat ontstaan is er
helemaal Zijn en geen ruimte meer voor oordelen, zodoende
ontstaat er een soort meditatieve staat. Door dit regelmatig te doen
vervuld het me de rest van de dag.
Een kostbaar geschenk van spirit die voor mij meer
spiritualiteit is, net zoals voor mij in god meer afstand zit en in goddelijkheid
meer eenheid.
|
11 sep. 2017 |
Anne deelt met ons over haar ervaring met Jenny |
|
Het is een voorrecht om hier in ons
lichtvoeding dagboek iets met jullie te delen over mijn ervaringen tijdens
de lichtvoeding workshop die ik begin september in Duitsland bij Jenny
volgde. Rodolfo deed vorig jaar bij haar al deze workshop. Het was veel meer
dan een workshop, het was een inwijding. Zo voelt het voor mij. Tot nu toe
had ik min of meer m’n eigen weg op het lichtvoedingspad uitgestippeld en
uitgeprobeerd, m’n eerste ervaringen opgedaan zoals je kunt lezen in m’n
Camino Ervaring verslag. Verder werd ik natuurlijk geïnspireerd door o.a. de
ervaringen van Rodolfo en Cor. Het plantje was dus al aan het groeien en
kreeg bij Jenny een soort groeistuip. Ondanks dat de inwijding maar 3 dagen
duurde, heb ik een hele levensreis gemaakt om aan het einde m’n ziel terug
te vinden of beter gezegd door m’n ziel gevonden te worden. Thuiskomen -
eindelijk.
Onze groep bestond uit 25 deelnemers wat ik heel leuk vond want het laat
zien dat lichtvoeding steeds meer mensen inspireert. De eerste 2 dagen
kregen we veel informatie over lichtvoeding en hoe deze ‘way of life’ voor
ons zou kunnen werken. Maar een ding werd heel snel duidelijk: niet Jenny
doet het voor mij, maar ik ben degene die mezelf in staat stelt om de
omschakeling naar lichtvoeding te maken. Zij geeft door haar inwijding wel
een belangrijke steun en een soort gereedschapskist. |
|
28 sept. 2017
Gistermorgen zaten we aan het strand te genieten van de golven die op het kiezelstrand rolden terwijl het Sacarest wasgoed iets verderop in de wasserette machines draaide.
Voor de Quest groep deelnemers hadden we hazel- en olienoten
gekocht om notenmoes van te maken voor op brood. Een paar
hazelnoten had ik mee naar het strand genomen om ons mee te
verwennen. Met dat we de eerste hazelnoten op snoepten liep er
voorzichtig een verlangen naar méér binnen. Er ontstond een
besef dat het eten van voedsel een verlangen oproept naar méér
en hoe meer we eten hoe minder kans we hebben om onze zo
vertrouwde 3 dimensionale waarneming te kunnen overstijgen.
Binnen de 3 dimensies heeft ons ego de meeste macht over ons en
op weg naar de 4 of 5de dimensie verliest het steeds meer z´n
macht.
Op de Camino naar Santiago ontdekten we al dat door het ons
onthouden van grof stoffelijkheid zoals eten, we toegang kregen
tot gebieden waar we vroeger alleen maar van konden dromen. Er
ontstond zowaar contact met bijvoorbeeld grote bomen.
In die dimensies buiten de bekende 3, komen we in gebieden
terecht waar we met ons gevoel waarnemen en wat ons erg
fascineert en het zeer de moeite waard maakt om het
gebruikelijke fysieke voedsel er voor te laten staan.
Met dat de golven me meenamen en er een versmelting mee
ontstond nam de eeuwigheid me weer mee...
Vanmorgen liepen we tot boven in ons dal waar het pad doorloopt
naar La Nucia. Halverwege zaten we een poosje gefascineerd te
kijken naar het voor ons veranderde landschap. Het dal liep zo
intens bij me binnen dat de tranen van ontroering over m´n
wangen liepen. Dáár is Hiér geworden.
|
MRI scanner |
11 okt. 2017
Gisteren werd er in het ziekenhuis een MRI scan van m´n hoofd gemaakt om te zien hoe de tumor zich gedraagt.
Ruim een half uur lag ik in dit apparaat met oorverdovend intens geluid.
Zelfs met een oorbeschermer kwam het indringende geluid nog te veel bij
me binnen waardoor de tinnitus of lawaai in m´n hoofd helaas weer een
stuk sterker is geworden. Besef nu hoe de tinnitus sinds de MRI scans,
nu al een paar jaar elk half jaar, steeds weer luider is geworden. Vóór
deze laatste scan worstelde ik met de vraag of het wijs is de scan nog
te laten uitvoeren maar de ziektekosten verzekering drong er op aan. Hoe
nu toch te blijven waarderen wat is ook al is het schaduw?
Op internet kwamen we DIT
filmpje tegen van een vrouw die door de tinnitus het leven opgaf. Naar
mijn idee komt de sterkte van mijn tinnitus ongeveer overeen met die zei
beschrijft. De licht voeding die we beoefenen en alle ontdekkingen er
omheen hebben me enorm geholpen deze intense geluiden in m´n hoofd te
kunnen accepteren want verzet zou ook mij ombrengen.
|
Troon |
23 okt. 2017
Gisteren was een dag waar het Ego me nog weer eens flink te pakken had. In een supermarkt waar we voor een groep van ons inkopen deden, wilde ik mezelf verwennen en had een bakje gepelde en gebrande amandelen in het winkel wagentje gedaan. Een vermoeide Anne vond dat dat niet kon en we het zelf moesten maken van amandelen uit eigen vallei. Er ontstond strijd en ik ervoer een strenge kant van Anne en voelde me niet gezien en afgewezen. Het bracht me splijting, verdriet en onzekerheid. Daar lust het Ego natuurlijk wel soep van. Gelukkig hebben we hem nu een dag later weer door en zien dat er zoveel is waar het Ego ons als maar de denkbeeldige afsplijting verkoopt die er eigenlijk zelfs helemaal niet is. Zo kwam er vanmorgen het inzicht langs dat al onze materiële behoeftes van eten t/m een sportwagen, Ego manifestaties zijn en dus verslavend ten koste van onze zo eindeloos kostbare Vrijheid. LAAT LOS staat op onze troon waar we als maar kunnen oefenen met voedsel in ons gestopte materie, weer los te laten. Als we niks meer in ons lichaam hoeven te stoppen komt er ook niks meer uit...
Als we wat lekkers proeven slaat eigenlijk het
Ego gelijk toe en wil dat we er naar gaan
verlangen en er natuurlijk ook voor gaan met als
maar méér te willen, net zoals bij alcohol
gebruik, een druppel is genoeg om bij verslaving
terug te kunnen vallen.
Zo keken we vanmorgen bij het stilte ontbijt hoe
één van onze gasten onze zelf gemaakte
vijgenjam/moes in z´n havermout pap deed.
Diverse grote gevulde lepels gleden in z´n pap
en het was boeiend om te registreren dat hij
hoogst waarschijnlijk niet wist hoeveel werk het
was geweest om de vijgen één voor een te plukken
nadat we goed gevoelt hadden of ze al rijp waren
en ze dan zorgvuldig uit te sorteren om er
vervolgens in een grote pan op een matig vuur,
moes van te maken en tenslotte in potten over te
scheppen en in de ijskast te bewaren om
conserveringsmiddelen te vermijden...
Vroeger maakten mensen alles zelf in, na het
zorgvuldig en met veel moeite verbouwd te
hebben, dan was zuinig zijn iets vanzelf
sprekends en nu heeft eigenlijk niemand meer die
verbinding met voeding door het eerst zelf te
hebben moeten maken dus kunnen we zonder moeite
maar door eten, zoveel dat we er zelfs té dik
van kunnen worden...
|
|
6 nov. 2017
Er is een soort ´missionaris´ in me aan het ontstaan die een missie heeft en van zich wil laten horen. In dit geval in het bijzonder ten aanzien van het probleem waar we met z´n allen nu op af stevenen. Door de klimaat verandering stijgen de wereld zeeën sneller dan gedacht. Hierdoor raken miljoenen mensen hun woonplek kwijt, zoals bijvoorbeeld in Bangladesh want dat komt onder water te liggen en hierdoor is er ook een groot dreigend voedsel tekort aan het ontstaan. Er komen steeds meer mensen bij op onze planeet en steeds minder bruikbare landbouw grond blijft over. Zo ook met steeds meer gebieden waar droogte het land onbruikbaar en onbewoonbaar maakt en mensen daardoor in grote getalen op zoek gaan naar een andere plek waar ze wel terecht kunnen en voedsel is. En wij hier in het westen dragen door onze manier van leven en consumeren behoorlijk bij aan deze ontwikkeling. In het TV programma Zembla gaven ze daar onlangs een zeer indrukwekkend overzicht van. HIER kun je die uitzending terug zien.
Hoe mooi zou het zijn als we
onze aarde voor mens en dier leefbaar kunnen
houden, conflicten die het gevolg zijn van voedseltekort en
milieuvervuiling voorkomen en zo niet alleen het
voortbestaan van onze soort veilig stellen maar een
vreedzamere en rechtvaardigere wereld creëren!
Dat zal echter, volgens mij, zonder een
mentaliteitsverandering en meer bewustwording rondom voedsel
onmogelijk zijn. Ook hier geldt het credo: minder is meer.
Misschien raad
je het al dat hier Licht Voeding een kostbare
uitkomst kan bieden én al is. We zouden veel meer mensen en
wellicht de hele wereldbevolking met Licht Voeding naar een
hoger bewust-zijns niveau kunnen brengen én veel meer
Vrijheid geven als er maar méér belangstelling was voor
Licht Voeding. Kunnen we het ons eigenlijk nog wel
permitteren om Licht Voeding af te doen als een leuke
spirituele hobby van enkelen of is het veel meer de volgende
stap in de menselijke evolutie? Een stap naar meer vrijheid,
verdraagzaamheid, gezondheid en een leefbaarder milieu.
Zouden jullie ons daar in willen helpen door deze missie
mede uit te dragen en Licht Voeding een
serieuze kans te geven? Het is drie dubbel en dwars de
moeite waard. Er zou veel meer Vrede door mogelijk gemaakt
kunnen worden ...
|
|
27 nov. 2017
Tijdens een wandeling van een dag of wat terug ontstond het plan elke middag om 12 uur, als de zon op z´n hoogste stand staat, positieve en helende energie naar enkele dierbaren van ons te zenden, die steun kunnen gebruiken. Dat gaf ons al meteen een goed gevoel want soms willen we graag mensen steunen maar weten niet hoe. We begonnen met z´n tweeën en al na enkele dagen vroegen we ons af hoe het zou zijn als we onze kring zouden uitbreiden. Dus vertelden we er wat mensen in onze omgeving over en vroegen of ze mee wilden doen en zo ontstond een bijzonder positief netwerk. Gisteren toen één van de monniken van het boeddhistisch klooster wat naast ons is langskwam, vroegen we hem om ook mee heling te sturen en de lucht zinderde van de positieve energie. Het hele ritueel duurt zo´n 10 minuten en een foto van de persoon in kwestie ondersteunt ons positieve energie werk. Boeiend genoeg verrast het ons zelf wat het ook met ons doet want elke keer is erna een prachtig gevoel in ons ontstaan van diepe verbondenheid, warmte en tevredenheid. Zo hebben we weer mogen ervaren dat in het geven het ontvangen al besloten ligt. Een andere boeiende ontdekking deden we nadat we verspreid over ons lichaam rode bultjes kregen met ernstige jeuk. Waar kwam dat nu vandaan? We weten wel dat we door de lichtvoeding veel gevoeliger zijn geworden maar het duurde even voordat we ontdekten dat we de laatste tijd iéts te veel noten gesnoept hadden, vooral van onze eigen geroosterde Sacarest amandelen. (zie 21 aug.) Zo ontstond een soort overgevoeligheid met huid irritatie. Het is een prachtige speling van het lot, die ons eraan hielp herinneren dat we toch voor licht voeding gekozen hadden! Dus laten we nu wijselijk de noten weer staan... |
|
14 dec. 2017 |
Al een poosje heb ik Skype sessie´s met ene Sylvia die zich
gespecialiseerd heeft in Tinnitus behandelingen.
In de avond skype sessie met Sylvia van een paar dagen terug, kwam ik in
een soort Gestalt sessie terecht met m´n tinnitus-zelf. Die duidde me er
op, dat m´n Ego me niet zozeer domineert zoals ik vaak ervaar,
maar dat ik me achter hem verstop! Deze uitspraak van m´n
tinnitus-zelf ging voorbij m´n verstand en liep diep bij me binnen.
Als ik zeg dat het Ego me domineert, geef ik iets dat niet bestaat
een bestaansrecht en macht. Als ik inzie dat ik me achter het ego
verstop, ontstaat er ruimte om erachter vandaan te kunnen komen en het
spook op te ruimen. Maar dat betekent ook dat ik m´n ego niet meer de
schuld kan geven, ik doe het zelf!
De volgende dag om 12 uur deden we weer onze dagelijkse
geestelijke ondersteuning van dierbaren en nadat ik op de bank ging
liggen, gleed ik eigenlijk gelijk door naar een zeer diepe
ontspannings-laag zoals die wel eens ontstaat tijdens en na een intense
meditatie.
De helingswensen die ik uitsprak, kwamen met veel moeite nog net over
m´n lippen.
Erna gleed ik zover weg in een alsmaar diepere verstilling dat ademen
nog nauwelijks mogelijk was.
Gelukkig had Anne me in de gaten en steunde me door haar handen op m'n
schouders te leggen en me energie te geven want zo´n zelfde soort
bijzondere weg was ze in de zomer ook gegaan bij haar workshop met
Jenny.
Langzaam maar zeker gleed ik door in een ondefinieerbare hele grote
leegte waar slechts de eeuwigheid bestond...
Tijd was verdwenen en een uur was in een paar minuten langs gegleden.
Heel voorzichtig kon ik na Anne´s vraag hoe het nu met me ging,
vertellen over het achter m´n Ego verstoppertje spelen en dat me dat
tot nu toe de toegang tot de grote leegte had verspert. En in die leegte
kan ik de eenheid van alles ervaren. Verstoppen achter m´n ego is dus
een soort beveiliging, net als angst, oordelen, meningen en zelfs tijd.
De bank waar ik op lag kwam langzaam en zachtjes onder me terug en
werden m´n handen weer voorzichtig voelbaar en m´n tenen begonnen een
beetje te bewegen.
Een diepe ontspanning was er in me ontstaan en in me achter gebleven zo
als ik hem nog weinig ken.
Dit inzicht en de vertelling erover liet wat op zich wachten want een liesbreuk bracht me in het ziekenhuis en werd eraan geopereerd omdat ik iets te veel hout had gehakt om het s`avonds warm te kunnen stoken nu het ook hier wat kouder wordt als de zon onder is. |
23 dec. 2017
In de meditatie vanmorgen kwam er een rijkdom aan schoonheid langs die we graag hier met jullie delen.
In m´n behoefte aan schoonheid werd me duidelijk dat
soms de rijkdom ervaren van inzicht, kostbaarder kan zijn als de zo
brood nodige verstilling. Zo verscheen het besef dat m´n bewust-zijn
veel ruimer is dan alleen m´n fysieke lichaam doch ook m´n aura veld
omvat en zelfs verder.
Toen kwam er ontroering in me op bij de ontdekking dat
het aura-veld zich aan me hoorbaar maakt doordat de tinnitus me de
rijkdom van het aura veld laat horen én ervaren. Het aura veld is ooit
door Kirlian fotografisch zichtbaar gemaakt en kan je nu zelfs zien op
een beeldscherm zoals hieronder en daar zie je dat het aura beeld min of
meer danst en beweegt. Je zou dus kunnen zeggen, dat ik het dansende
aura veld in m´n hoofd hoor.
Wat een totaal andere ervaring van wat ik op dit zelfde
moment hoor en dat wordt versterkt nu ik het bezig ben op te schrijven.
Wat kan inzicht me dan een giga cadeau brengen...
|
|
Iets anders wat
vanmorgen langs kwam was het
inzicht dat juist in de
beperking de rijkdom
verborgen zit. Hier over
schrijven is lastiger als het op
het eerste gezicht lijkt
want het wordt pas voelbaar door
de ervaring. Door je
zelf te beperken, ontstaat de
mogelijkheid van meer waardering
en dat werkt op veel vlakken.
Vaak schreven we al over de
rijkdom die ontstaat door het
onthouden of minderen van fysiek
voedsel. Zelfs is de rijkdom al
te ervaren bij langzamer kauwen
en even tussendoor het kauwen te
stoppen om zo veel intenser te
kunnen genieten van de
smaken. Een ander voorbeeld is
het in Blauw lopen.
Daarbij vermindert de
loopsnelheid bijna als vanzelf
en opent zich de wereld voor me.
Dit soort
ervaringen fascineren ons en
geven ons een rijk gevoel. Graag
nodigen we je uit
om op onderzoek uit te gaan
en bijvoorbeeld bij de
kerstmaaltijd de rijkdom van de
beperking te durven ervaren. Er
is méér door minder...
Graag wensen we
jullie een prachtige en
inspirerende kerst toe. Graag
nodigen we je uit om elkaar
eventjes intens aan te kijken om
zodoende voor een stukje het
christus kind in elkaar én
onszelf zichtbaar te laten
worden.
|
|
29 dec. 2017
Elke dag komt in onze meditatie de mantra: “Wij zijn Eén” terug en vanmorgen werd ons het besef geschonken dat we een Hereniging in ons dragen. Vóór onze geboorte was er alleen éénheid en verbondenheid. Met dat we in deze wereld geboren worden ervaren we echter vooral afgescheidenheid en dualiteit, bijvoorbeeld bij onze ouders. Omdat we erbij willen horen passen we ons aan en zo raakt ons eenheidsbewustzijn steeds meer op de achtergrond. Maar desondanks blijft die eenheid en verbondenheid onze ware natuur! De kunst is nu, om ergens in ons leven de Hereniging weer te ontdekken en toe te laten, in ons zelf en de wereld om ons heen. Van afgescheidenheid naar eenheid. Door die Hereniging toe te laten, vallen de puzzelstukjes weer op z´n plaats. Het enige wat daarvoor nodig is, om in die Hereniging te durven geloven. Waarom is daarvoor durf nodig? Omdat ons ego hier absoluut geen trek in heeft want het voedt zich nu juist aan afgescheidenheid en verdeeldheid. M´n ervaringen en inzichten met lichtvoeding hebben iets in me in beweging gebracht. Lichtvoeding is voor mij de weg terug naar huis, naar de Hereniging en de verbondenheid met iets dat véél groter is als ikzelf. Dat geeft veel ruimte en openheid. Het in Blauw lopen met open armen en handen helpt me te ervaren wat het is als je open bent. Het helpt om de Hereniging binnen te laten.
Dat klinkt allemaal prachtig maar hoe werkt het in
het leven van alledag? Al heel wat jaren heb ik een
onmogelijke relatie met iemand uit mijn naaste familie
en vond het eigenlijk wel best zo, althans dat wilde
m´n ego me verkopen en hebben of zien elkaar nooit. Als ik daadwerkelijk voor de
Hereniging wil gaan, ligt hier dus nog huiswerk.
Vanuit het gevoel van openheid, liefdevolle
vriendelijkheid en respect, dat de lichtvoeding in
me voedt, heb ik diegene een paar dagen geleden per
mail een brief geschreven om tot een opening te
kunnen komen en hem ook gelukkig nieuw jaar gewenst en kreeg er nog dezelfde dag een positief
antwoord op terug! Er is een deur opengegaan en dat
alleen al is een kostbaar geschenk waar ik heel
dankbaar voor ben...
Hoogstwaarschijnlijk zijn er ook in jouw leven
mensen waar je het moeilijk mee kunt vinden of zelfs
ruzie mee hebt. Hoe zou het zijn om nu, vlak voor
het begin van het nieuwe jaar, de gedachte aan de
Hereniging uit te nodigen en te kijken wat dat
met je doet?
We hebben, god zei dank de keus om óf angstig en
gesloten door het leven te gaan en ons te laten
besmetten met de nieuws uitzendingen die meestal
veel bagger laten zien óf om ons te openen voor de
Hereniging. Ieder van ons heeft die keuze om
het lijden los te laten en er verbinding voor terug
te krijgen.
|
|
1 jan. 2018
Gistermorgen werden we wakker en was m´n blik op de klok gericht die naast me stond en zag dat de tijd o.k. was maar zag ook op het schermpje van de klok dat die aangaf: 31/12! Grote verwondering maakte zich van me meester want hoe kan het nu zo maar de laatste dag van het jaar zijn? De ene verwondering na de andere kwam bij me langs want m´n geheugen liet me even met rust. Maar was dat wel de bedoeling? We doen in meditaties veel moeite om even geen last te hebben van al die gedachtes maar ze moeten er wel zijn als we ze nodig hebben, eigenlijk de hele dag. De verwondering duurde voort en heel langzaam kwamen er kleine dingetjes terug, zoals wat je moet doen als je druk in je blaas voelt...
Echter veel verder ging het nog niet. Het was eigenlijk een
zeer sensationele situatie, grote delen van het geheugen en
dan nog wel de basisstukken zijn even helemaal leeg...
Boeiend genoeg dat bij het zien van 31/12 op de klok die
getallen me wel deden herinneren aan de laatste dag van
het jaar.
Er kwam een stroom van twijfel door me heen: oh, mijn
god, nu ben ik m´n geheugen kwijt, wat je overigens
kan zien als een mantra maar wel de verkeerde die
we misschien helemaal niet willen dus kijk uit met zulke
gedachten...
Gelukkig is nu alles geleidelijk weer op z´n plek terug want
deze laptop vraagt ook om wat geheugen werk...
Grote dankbaarheid ervaar ik bij alles wat me ten dienste
staat aan herinneringen. De ervaring viel pas echt bij me op
z´n plek, toen m´n laatste en dierbaarste oom weer in m´n
gedachtes langs kwam. Hij is altijd voor mij een voorbeeld
hoe je met liefdevolle vriendelijkheid en goeie intuïtie
veel succes in je leven kan hebben. Onlangs was hij helaas
zo slecht gevallen dat z´n arm brak waardoor hij nog verder de
draad kwijt raakte en moest worden opgenomen...
Heel bijzonder en kostbaar om zo van nabij een stukje van z´n
ervaring te hebben mogen meebeleven...
|
|